“Anti-istim ben; hiçbir kavrama körü körüne bağlı değilim. Sadece insan olmaya geldim.” Bu cevabı veren biriyle ilgili burayı nasıl yorumlarla doldurabilirim ki? Şu sıralar bilimum her filmin afişinde adını gördüğüm, bu yüksek verimliliği ile “Galiba piyasada replikaları da var” dedirten Özgür Emre Yıldırım’la yaklaşık iki yıl önce tesadüfen tanışmıştım. Ne kadar mütevazı, harbi ve de tutkulu olduğunu bahsetmeme gerek yoktur diye düşünüyorum. Tolga Karaçelik’in ikinci uzun metrajı Sarmaşık’taki Alper karakteriyle psikoloji okuyanlara tez konusu olabilecek tatta bir performans sergileyen Yıldırım’la Cihangir’de karşılaştığım gün İkimizin Yerine’nin müjdesini aldığımı hatırlıyorum. Serenay Sarıkaya ve Nejat İşler’in başrollerini paylaştığı filmde canlandırdığı bıçkın delikanlı Kudret, Alper’in üstüne tabiri caizse cila gibi geldi. “Yan rollerin etkileyici oyuncusu” etiketinin üstüne yapıştırılacağı ta Film adlı filminden aşikar olan Yıldırım, etiketleri sevmiyor ama oyunculuğu ve ekran malzemesi açısından plastiği nedeniyle burada yorumlardan örülü bir kale yapabilirim. Fakat ben de onun gibi “anti-ist” olmayı tercih ederek şu sıralar Blu TV’nin yeni dizisi Dudullu Postası’nın Cem’i olmakla meşgul Özgür Emre Yıldırım’ın ta kendisine sözü bırakıyorum. Umarım bu mini sorgu gelecekteki bir sohbet meclisinin önizlemesi olur. Zira kendisini RaniniTV’de ağırlamak için yakın zaman diliminde daha çok nedenimiz olacak gibi gözüküyor.

Dudullu Postası’ndaki Cem’e göre cevaplayacak olursam; komik, şapşal, dost, iyi, aşık.

Cem, biraz vurdumduymaz biri. Ben de öyle olmak isterdim.

Dudullu Postası olsa olsa karışık pasta olurdu. Böyle muzlu, çikolatalı, kestaneli, fıstık ezmeli. Ben de kreması olurdum, ne diyeyim.

İlk auditionlarımda sıra bana geldiğinde kaçtığımı hatırlıyorum. Uzun süre kaçtım seçmelerden. Sonunda kafama dank etti; başka türlü rol almam mümkün değildi. Çok çalışmaya başladım sahnelerime ve arkasından tadını çıkarmaya baktım. Artık rol almak için değil; oyunculuk yapmak ve tadını çıkarmak için giriyordum auditionlara. Bunun verdiği özgüven ufak ufak başarılı olmanın yolunu açtı. Zaman içinde en korktuğum şey, en çok keyif aldığım şeye dönüştü.  

Bir dizinin çekimleri sırasında komik bir hataya imza attım. Top sahasının ortasında çift kamera çekim yapıyoruz. Ben sahnemi oynuyorum ve kadrajdan çıkıyorum. Sonra kameranın arkasına doğru bir yere geçiyorum. Diğer oyuncu arkadaşlarım sahneye devam ederlerken ben de dikkatlerini dağıtmak adına birtakım muzırlıklar yapıyorum. Oyuncular arasında vardır böyle şakalar. Meğer varlığını unuttuğum ikinci kameranın önüne geçmişim ve çaktırmadan yaptığım tüm muzırlıkları yönetmen dahil tüm ekip izlemiş. Kayıt durduğu an teknik ekipten koca bir kahkaha yükseldi. Ava giderken avlanmak bir yana, büyük rezil oldum.

“İnsan olmaya geldim.” (Arif v 216)

“Her gece yeminler ediyorum. Bıçak kemiğe dayandı.” (Ölümlü Dünya)

“Burası Dudullu; burada imkansız yoktur!” (Dudullu Postası)

Erkan Can’ın Cem’i canlandırmasını isterdim. Ben de Erkan Abi’nin hayat verdiği Vasıf’ı oynayabilirdim. Çok eğlenirdik diye düşünüyorum.

Hiç olmadı öyle bir hevesim. O dönemlerde yabancı rap müzik dinler ve o grupların tişörtlerini giyerdim.

1960’lı yıllarda İstanbul’a ışınlanmak isterdim. Ne şanslıyım ki bu duyguyu kısmen de olsa Arif v 216 ile yaşadım. Gerçekten bunu reklam olsun diye söylemiyorum. O dönemin masumiyeti, insanlığı, saygısı, sevgisi bir başkaydı.

Yaptığım en büyük çılgınlık henüz bir çılgınlık yapmamış olmam. Sen sorunca fark ettim. Yapayım bari bir çılgınlık yakın zamanda.

Gecikmeli de olsa Game of Thrones’a başladım. Bu aralar keyifle onu izliyorum. Dizi, film fark etmez; bağımlı gibi çekirdek yerim. Yarın yokmuş gibi çekirdek yediğim doğrudur.

Hermann Hesse’nin Siddharta’sı ile başlar, Lost ile devam ederdim. Ve Yüzüklerin Efendisi ile de günü bitirmek isterdim.

Kamera karşısına geçtiğiniz an her şey biter, dünya durur ve sadece o an, o sahne ve büründüğünüz karakter vardır. Bir başkası olabildiğinize inanma duygusu bu işin en keyifli yanı. En çekilmez yanı ise kötü oyuncular.

Anti-ist olsun o zaman. Artık birilerinin, yok o sosyalist, o Kemalist, o faşist olmasından yorulmadık mı? Anti-istim ben; hiçbir kavrama körü körüne bağlı değilim. Sadece insan olmaya geldim.

Kariyerinde hayal edebildiğin ve gelmek istediğin son nokta neresi? Bunun için ne yapman gerektiğini düşünüyorsun? Peki, bunun için yapman gerekenleri yapıyor musun? Yapmıyorsan, neden?

 

Eşkıya’da Uğur Yücel’in hayat verdiği Cumali’yi oynamak isterdim.