Uzun zamandır bir Yiğit Özgür karikatüründe yaşıyormuşuz gibi hissediyorum. Halimiz tıpkı o karikatürdeki gibi: "kafamız kabarmış, içimiz çömelmiş, bize üç vakte kadar dört". Cehaletten, kibirden, öfkeden ve nefretten şişmiş, nezaketin arkasından beyaz mendillerimizi sallar olmuşuz. Dünyanın ne de büyüleyici büyüklükte olduğunu, milyarlarca insanın sadece kalabalık demek değil, aynı zamanda milyarlarca hayal ve umut demek olduğunu unutmamızın üstünden yıllar geçmiş.

16 Ekim tarihli O Ses Türkiye’ye katılan bir yarışmacı beni benden alınca hatırlayabildim misal ben de bu durumu. Hayır, sesi şahane olduğu için değil, dünyayı algılayışının berraklığından etkilendim. Annesi Endonezyalı, babası Amerikalı, Hollanda’da yaşıyor ve orada Türk Halk Müziği eğitimi alıyor. 6 yaşında bir kızı var ve üstüne Erasmus’la gelip Türkiye’de yaşamış bir süre. Türkçe'yi anlayabiliyor ancak konuşamıyor. Gel gelelim öyle bir ‘Kimseye Etmem Şikayet’ söyledi ki, sanırsın bin yıldır Türkçe konuşuyor, bin yıldır dertlerini rakıya bandırıp kimseye demiyor. Müziğin şahane evrenselliği, iyi bir eğitimin güzelliği, önyargıya hiç bulamamış insanların küçük birer mucize oluşu birleşti, gözlerimi doldurdu resmen. Ne kadar sığ hayatlara tıkılıp kaldığımızın ve her şeyi çok bildiğimize inanmamızın utancı da yüzümü kızarttı tabii hemen akabinde.

Çok benzer hisleri yakın zamanda bir de Nilay Örnek’in Bütün İyiler Biraz Küskündür (Artemis Yayınları, 2017) kitabını okuduğumda yaşadım çok yakın zamanda. İzlenecek filmler, gezilecek sergiler, okunacak kitaplar ve ‘küçük şeylerle’ de ilgilenmenin bir hayatta kalma şekli olduğuna inanan iyi kalpli insanların varlığını hatırlamak içimi aydınlattı adeta. Tepesinde küçük ampuller asılı bir bahçede uzun bir yaz gecesi ferahlığında okudum her satırı, Nilay Hanım’ın ellerine sağlık.

İçiniz daraldıysa ve dünyada başka hayatlar olduğunu hatırlamaya şiddetle ihtiyacınız varsa bu kitabı öneririm. Keyfiniz çok yerindeyse ve üstüne cila yapmak istiyorsanız bu kitabı yine öneririm. İyi okumalar.