Netflix’in en popüler dizilerinden olan 13 Reasons Why’ı her gün bir tane izleme niyetiyle başlayıp, iki günde tüm bölümleri bitirmek suretiyle izlemiştim. İntihar ederken arkasında bir dizi kaset bırakan (eski usul, teyp ile dinlenenlerden) Hannah Baker adındaki lise öğrencisinin hayatından vazgeçme raddesine gelişini adım adım anlatan dizi, izleyeni her an diken üstünde tutan bir akışa sahip. Ben izlerken ara sıra durdurup gittim su içtim, buzdolabını açıp uzun uzun baktım, balkona çıktım hava aldım zira ağır geldi bazı anları.

Çok ufak gibi görünen olayların birikip bir çığ haline gelmesinin bir genç kızın hayatına mal oluşunu izlerken etkilenmemek elde değil. Genç olmanın, liseye gitmenin zaman zaman ne kadar ağır olabildiğini hatırladım, bir an bile olsa unuttuğuma utandım. Gençlerin akranlarına havalı görünmek, okulda dışlanmamak, ailelerinden azar işitmemek, fiziklerinden utanmak, kalabalıktan farklı görünmemek için yaşayabilecekleri sıkıntılar için ‘Oehh, geldi yine ergenler’ diye düşündüğüm bir an bile varsa çok pişman oldum.

Dizi, özellikle Hannah Baker’ın intiharını çok detaylı gösterdiği sahneyle gençleri intihara özendirmekle suçlandı bazıları tarafından. Geçtiğimiz hafta, Peru’da yaşayan 23 yaşında bir gencin intihar edip arkasında kasetler bıraktığı ve bu yüzden intiharının bu diziyle bağlantısı olabileceği düşünüldüğü haberini okuyunca da diziyi tekrar bir aklımdan geçirdim, açtım birkaç sahnesini bir daha izledim ve fark ettim ki diziden bana kalan en çok gençlere yalnız olmadıklarını hissettirmenin, ne olursa olsun yanlarında olmanın, ne yaparlarsa yapsınlar ailelerinin onları sevdiğini bilmelerinin ve illa da iyi öğretmenlerin önemiydi. Özellikle lise çağında çocuğu olan her ebeveyn izlemeli bence bu diziyi. Gençleri pamukta yetiştirdiğimiz fasulye taneleri gibi özene bezene sevelim, onlara ne kendileri ne gelecekleri ile ilgili en ufak bir umutsuzluk sebebi vermeyelim isterim, değil bir dizi sahnesi, cümle alem gelse yıkamasın onları. İyi seyirler dilerim.