Sen! Evet, sen! Bakma öyle anlamamış gibi sağa sola. Kardeşim sen diyorum işte, parmakla ne diye sorgular gibi kendini gösteriyorsun. Evet! Senden bahsediyorum! Ta kendisi. Burada senden başka kimse var mı Türk dizisi izlemek gibi ayakta alkışlanası bir işi gerçekleştiren? As as, bayrakları as! 180 dakika o koltuğun başında oturuyorsan ben seni ayakta alkışlarım. Bunla yetinmem, istersen amuda kalkıp, perende falan da atarım. 3 saat… 180 dakika…10800 saniye… O koltukta oturuyorsun. Senin de ayakların uyuşuyor mu? Benim geçen ayaklarım uyuşmuş oturmaktan. “Hareket ettireyim.” dedim. Kundaklanmış bebek gibi kaldım öyle. Gözler çipil çipil oynuyor, sanki koltuğun bir parçasıymışım da, beni oraya dikmişler de, hareket etmem çok absürd bir şeymiş gibi bir his. Bir an korktum ya ben. Televizyon izlerken felç geçirdiğini düşünsene. Aman, aman tahtaya vur. “Bari kendimi koltuktan aşağı yuvarlayayım, bu böyle olmaz.” dedim. Onu da beceremedim. Malum beynim de uyuşmuş. Televizyon izleyerek kafayı bulmak mümkün. Denendi, onaylandı. Çok değişik bir kafa yapıyor. Kaç promil olduğunu bilmiyorum da kafası garip. O yüzden ben senin önünde saygıyla eğiliyorum. Bu uğurda beden sağlığını da kafa sağlığını da hiçe saydığın için. Büyüksün!

 

Televizyondan platonik olarak nefret ediyorum. Nef-ret! Onun da haberi vardır büyük ihtimalle zira 5 ay televizyon açmadığımı bilirim. Oh olsun sana! Üzerimizdeki etkisi beni ürkütüyor. Gelin duvağı niyetine danteli örtüyorlar ya bir de. O duvak açılınca içinden çıkanlar düşman başına. Al, görücü usulü yaparsan böyle olur. İnsanların resmen DNA’larıyla oynuyor.

 

“Pikkachuuu!!!” diye kendini 10 kat aşağı atan var. “Cendere cendere!!!” diye sokaklarda pala sallayan var. Televizyonun önünden geçti diye karısını vuran var, daha ne olsun? Arkadaş, bu nasıl manyak bir alet anlamadım ki. İnsanlara nasıl kafalar yaşatıyorsunuz siz. Ahanda sana yerli malı, yurdun malı, herkes onu kullanmalı styla kimyasal silah. Hiç bakma öyle. İnsan üzerinde fiziksel, psikolojik tahrip etkisi yapmıyor mu? Yaaa. Çoğu şeyden daha fazla etkiliyor bizi. On binleri, yüz binleri, milyonları etkileyebileceğin en güçlü silahlardan biri kendisi. Önlenemez, durdurulamaz. Aşısı yok, şurubu yok, hapı yok. Yavaş yavaş, sinsice ele geçiriyor seni. Bu kimyasal silahın dümenindeyse senarist dediğimiz kişiler var. Senarist kim mi? Ya çok sevilen ya da nefret edilen. Siyah veya beyazı yaşadığın, grisi olmayan kişi. Geyiğin başı anlayacağın. :)

 

Senin, uğruna ömründen üç saat verdiğin dizinin yazarı. Bu silah doğru ellerdeyse sıkıntı yok. Zarar gelmez sana. Keyfine bak. Ama yanlış ellerdeyse… Mahvolursun, mahvoluruz. Mahvolduk, mahvolacağız. “Diziyi ben yazdım. Ne istersem onu yazarım. Siz de izleyeceksiniz.” diye kafalara girildiyse hele… KAÇ!!! Öyle bir dünya yok canım, üzgünüm. Seyirci dediğiniz kişiler sizin deney hayvanınız değil. Reyting adı altında türlü fantezilerinizi tatmin edeceğiniz kobaylar arıyorsanız başka kapıya. Bir defa siz hizmet sektöründe çalışıyorsunuz. Yaptığınız her şeyi, o burun kıvırıp üstten baktığınız seyirci için yapıyorsunuz. Onun yaptığı eleştirileri paşa paşa dinleyeceksiniz. Evet, gerekirse hikâyelerinize ona göre yön vereceksiniz. Denize açılmayı göze alan bir kaptanın “Aman istediği yönden gelsin rüzgâr, ben böyle dümdüz gideceğim.” demek gibi bir lüksü yoktur. Rüzgârın estiği yöne göre dümeni kırmaktır sizi kaptan yapan şey. O senaryoları yazıp seyirciye sunduğunuz ilk andan itibaren, oğlunu geliniyle paylaşan bir annesiniz siz artık. Onlar sadece sizin karakterleriniz değil.

 

Hayır. Pazar poşetlerini taşıyan Ayşe Teyze’nin, araba tamir eden Süleyman Amca’nın, dershaneden çıkan küçük Melis’in, biraz önce sevgilisinden ayrılan Ali’nin ve daha nicelerinin karakterleri. Onların kalplerine bir kez dokunduktan sonra sizin, benim, bizim, hepimizin karakterleri onlar. Dizi karakterlerini küçümsemeyin, asla! O karakterler öyle ya da böyle birilerine bir şeyler anlatıyor, üzerlerinde bir etki bırakıyor. Bıraktığı etkilerse tahmin ettiğinizden çok daha güçlü. Kalp sandığınız gibi sadece anatomik bir organ değil. Yaşayan bir organ. Bir kez bir şeyler hissetti mi, o hissi en özel köşesine koyan organ. Ve siz buna aracısınız. Senaristler, oyuncular, yönetmenler… Hepsi. Bundan daha güzel bir şey olabilir mi? Ama siz kolayı seçiyorsunuz. Seçmek istiyorsunuz. Yanlış olduğunu bile bile seçiyorsunuz hem de. Hissettirebileceğiniz onca duygu, hayal dünyalarında açabileceğiniz onca kapı varken neden bu kadar çok korkuyorsunuz? Neden inatla bazı şeyleri dayatmaya çalışıyorsunuz? Bu işin sonu belli. Biliyorsunuz. Her şeyden daha iyi biliyorsunuz hem de. Tünelin sonu karanlık.