Biliyorum, hepimiz için çok farklı yere sahip. Üşenmeyin girin Ranini Tv’ye Kiralık Aşk’ı neden çok sevdik konulu binbir çeşit yazı var, yarayı deşmek gibi olmasın ama özlediğinizde okuyacak bir sürü vakit de var artık. Ve ben de sizler gibi birçoğunun altına imzamı atarım. İşte benim Kiralık Aşk’a serüvenim böyle başladı. Sonra katlana katlana devam etti. Yazmaya başladıktan sonra nasıl garip tesadüflerle ve fırsatlarla karşılaştığımı anlatmayacağım. Ama var olan her şeyin birbirine hizmet ettiğini bir şekilde anladım.

Ne diyorduk şarkıda, “Hayat bazen zor olsa da yine güzel.” Çünkü bazen bazı şeyler ya da bazı kimseler sana bir anahtar veriyor. “Al bak, bu yeni bir pencere.” diyor. Sonra bir bakmışsın ki pencereden bakmakla yetinmeyip bahçeye çıkmışsın. Oradan sokağa ve hatta başka sokaklara... Hiç görmediğin, bilmediğin, gitmeye cesaret dahi etmediğin yerlere... Velhasıl pencereler iyidir, içerisi dünyanın en ilham kırıcı yeri olsa bile… Dışarının sana vadettiği tüm mucizeler iyidir… Bana kendi masalımda güzel bir soluk aldıran Kiralık Aşk, turuncu gün ışığını içeri almamı sağlayan Ranini Tv’yi verdi. Başta Ranini’ye sonra da Ranini Tv ile hayatıma giren herkes için bolca minnet, bir o kadar da teşekkür bırakıyorum buraya.

Yazamadığım aklıma gelen her bir cümlenin varlığı beni huzursuz ediyor. Atlayacağım her bir anı yakalamaya çalışmaktan o kadar yoruldum ki bu yazıyı kaç defa ertelediğimi bilemezsiniz. Final bölümünden bir gece önce oturmuş bu satırları yazarken bulduğum kendimle, ortaklaşa bir karar aldık. İki taraf da inadından bir adım geri atmadığı için zor oldu ama sonunda boş bir Word sayfası, son kez bugün günlerden Cuma sevinci ve tarif edemediğim duygular silsilesi ile başbaşayız. Bu akşam son kez bölüm başında buluşmadan önce birkaç teşekkürü etmem, vedayı kolaylaştırmam gerekiyordu. Veda etmeleri sevmiyorum dedim ama vedalara dair bildiğim tek bir şey var. “Kimse ile küs ayrılma.”

“Mucizeyi gerçekten yaşamış biri olarak söylüyorum.” diyen Defne ve kuşbakışı İstanbul ile başlamıştık bu masala. Masal ya tabii… İyi kalpli insanlar masallarla inanır, inanmak ister. Benim yetişkinlik dönemi masalımın anlatıcısı da Meriç Acemi oldu. Her şey için, şahane kalbi için, bu rüya için ve en çok da “Zaman hiçbir şeydir, şahane bir an yaşayıncaya kadar.” cümlesi için sonsuz teşekkürler.

En büyük teşekkür Ranini’ye bana kocaman bir pencere açtığı için, her cumartesi destanlarca yazıyı okuyup sesimizi duyurmamıza, sevgimizi göstermemize vesile olduğu için..

Ve tabii Kiralık Aşk çılgınlığı boyunca bu yolda asla yalnız olmadığımı hissettiren canım Debbish, Cancu, Virgo ve Dilara’ya gururla ve milyonlarca sarı kalple anacağım güzel Kiralık Aşkolog ünvanı için sonsuz teşekkürler..

Yaklaşık iki yıldır Cuma akşamlarına gelen doğum günlerini bile benim için erteleyen arkadaşlarıma da teşekkür etmem gerekiyor sanırım. Biliyorum fazlasıyla çılgıncaydı.

Ve en özel teşekkür. “Ya ben böyle uzun uzun yazıyorum da beni kim okur ki?” dediğim her anda aşağıdaki yorumlarda “Biz varız!” diyen bütün  “pek sevgili okurlar”.. İlk defa böyle büyük bir ailenin içine kabul edildim. Yolun daha çok başında ve pek fazla cesareti olmayan birini nasıl mutlu ettiğinizi keşke anlatabilsem. İçini döktüğün, emek verdiğin ve kalbini açtığın satırların bir şekilde yerine ulaştığını hissetmek paha biçilemezmiş. On yüz bin baloncuk kadar teşekkürler.

İşte yine ben ve benim bir şeyleri sevmeyi abartıp, hunharca bağlanmam. Küçükken bazen masal bitmeden uykuya dalardım. Sonun mutlu olacağını bilmemden gelen bir güvenden mi yoksa “Nasıl olsa bir daha dinlerim, sonra bir daha, sonra bir daha sonsuza dek.” diyen sevgimden mi bilemiyorum.. Bu masalın sonunda da güzelce uyuyacağız, biliyorum. Çünkü yine bir yerlerde, bir masalda buluşacağız.. 

Gelelim masalın sonuna..

Gökten kaç elma düştü acaba?

Bence adeta bir elma yağmuruna tutulduk. Her birimizin payına bir elma düştü, öylesine bereketli bir masaldı bu...

Bir elmanın asla yalnızca bir elma olmadığını bilen tüm Kiralıkçılara, sevgiyle.

Sonsuz teşekkürler.