Kadrodaki her bir isme ayrı ayrı değinmezsem çok büyük haksızlık etmiş olurum. İlk filmin en büyük sürprizi Özgür Emre Yıldırım’dan başlayayım. Zorlu PSM’deki galada film sırasında tam iki kez alkışlandı Yıldırım. Mahallenin içine ufak bir doz saflığın kaçtığı harbi delikanlısı Kudret rolünde döktürüyor. Her sahnede o an salonda ‘’Özgür Emre Yıldırım’’ diye bağırasım geldi. Keza Çiçek’in en yakın arkadaşlarından birini canlandıran Merve Çağıran için de aynı durum geçerli. Başlarda Aşk Laftan Anlamaz’daki karakterine biraz selam çaksa da bambaşka hamura sahip, yepyeni bir karakter yarattı. Bu iki ismin sahnesinin daha fazla olmasını istedim. Çiçek’in diğer arkadaşına hayat veren Aslı Bekiroğlu ile de barıştığım proje herhalde budur. Zira mimik ve jestleriyle doz aşımına uğradığım Bekiroğlu, kendini büyük keyifle izlettirdi.

Ve Nejat İşler; ne söylenebilir ki? Nejat İşler’di en nihayetinde (Evet, yer yer klişe sevdiğim doğrudur). Hayatta netlikleri severiz ya; siyah ve beyaz nişaneleridir hani. Griye yer vermeyiz aslında gri ile sarmalandığımızı bilmemize rağmen. İşte, Nejat İşler tek bir sahnede bile o grilikten taviz vermeden, hayatın ta içinden bir yerlerden Doğan formunda buluşuyor izleyiciyle. Bu esnada Serenay Sarıkaya’yı da o kadar güzel oynatıyor ve de karşısında oynuyor ki; Umur Turagay ile Pınar Bulut’un ilmek ilmek ördüğü hikâyenin  nihayete ermesi için sabırsızlanmıyor ve her anını izlemek istiyorsunuz. Gösterim öncesinde Sarıkaya’nın İşler için ‘’Bu filmde benim uğurum oldu.’’ demesi de bunu kanıtlıyor. 

Son olarak Zerrin Tekindor ve İştar Gökseven. Tekindor, kronolojik sıraya göre size şu duyguları yaşatıyor; ‘’Hah! Benim annemin de böyle tavırları var’’, ‘’Nasıl bir annedir bu kadın?’’, ‘’Onu bu hayatta yalnız bırakmayın; olur mu? Bu travmayı yaşamış herkes böyle olabilir’’. Kendisini Kim Korkar Hain Kurttan?’da izlediğimde şu yorumu yapmıştım: ‘’Woody Allen’ın tüm nevrotik kadınları Zerrin Tekindor’un ruhunda ve bedeninde buluşmuş.’’ İkimizin Yerine, yeniden gösterdi; bir Zerrin Tekindor gerçeği var ki size aynı anda kahkaha attırır, kendinden nefret ettirir ve en nihayetinde empati duymanıza yol açar. Hayatın her rengini tek bir palette izleyiciye sunar ve kullanmadığı ton da bırakmaz. Serenay Sarıkaya ile karşılıklı oynadıkları özellikle bir sahne var ki bu kelimelerin her biri işte o an anlam kazanacak. İştar Gökseven’le finale yürürkenki sahneleri de bunlardan biri. Zerrin Tekindor, kahkahalar attırdıktan sonra hönkürerek ağlattı beni. 

Kış mevsiminin usulca İstanbul’a sızdığı Pazartesi akşamı Zorlu PSM’deki İkimizin Yerine’nin galasından sessizce ve sonsuz duyguyla ayrıldım. Serenay Sarıkaya’nın Nejat İşler’in kolunda ürkek ama kendinden emin, mutlu ve gururlu bir beyaz kuğu misali salona girdiği an, bu filmde ışıl ışıl parlayacağını hissetmiştim. Nejat İşler’in ise beyazperdede gözüktüğü ve salonda alkışın koptuğu o ilk anda da bu hikâyenin her bir anının, kelimesinin izleyiciyi içine alacağı belliydi. Keza Zerrin Tekindor’un arzı endam ettiği her sahne de bunu kanıtlar nitelikteydi. Casting direktörleri Şafak Binay ve Mine Güler de dâhil olmak üzere; tüm ekibin ömrüne bin bereket!

Cuma günü sinemaya gidin ve kendinizi bu serenadın tüm notalarına bırakın...