Defne yeni patronu Sinan’a da, Ömer’den kalma alışkanlıkla kahve götürdüğünde öğrendik ki Sinan’ın kahveyle pek arası yokmuş. Günlük programın üzerinden gitmek de istemedi, ‘Bak Defne, ben Ömer değilim ve bana Ömer’miş gibi davranman pek eğlenceli değil.’ dedi üstelik. Dünya üstüne yazılmış en güzel şarkı sözünün ‘Gel gel sarışınım gel, gel sana alışığım gel’ olduğuna inanırım ve buradaki esas mevzu asla sarışınlık değil, alışıklıktır. Alışkanlıkların sıkıcı olduğu ve insanı boğduğu iddialarının aksine, sevdiğin şeye alışmak kızgın kumlardan serin sulara atlamak kadar kolay ve güzeldir, onu bırakmaya çalışmak ise nefesini kesecek kadar acı verebilir. Tıpkı Defne’nin Ömer’i unutup Sinan’a alışmaya çalışması gibi. Bölüm boyunca kızdım dediysem o kadar da değil, bu sahnede elbette Defne’nin güzelim saçlarını okşamak ve her şeyin geçeceğini söylemek istedim ona.

Öğreneceksin yavaş yavaş. Öğretiriz.

Mutlu olmasını çok istediğim insanların başında İso geliyor ama bu mutluluğu Yasemin ile bulacağına pek inancım yok açıkçası. Hem İso’nun bir hayal kırıklığı daha yaşamasından korkuyorum, hem de hoşlandığı kadınla bir şansı olsun istiyorum. O yüzden bölüm boyunca gerek duş tamiri, gerek saçtaki böceğin oradan çıkartılması operasyonu derken Yasemin ile arasında flört rüzgârları esmeye başlayan İso, son olarak da yol yordam bilmeyen ve para ile her kapıyı açabileceğine emin olan Yasemin’e inceden dersini verince içimin yağları eridi, bölümün gerginliğini attım orada adeta. Arkandayız İso.

Rezeneeee

Abisi Serdar’a imaj danışmanlığı yapan Defo, bir sabah uyandığında kendini dev bir Neriman İplikçi’ye dönüşmüş buldu. İnsanın kınadığını yaşamadan ölmeyeceğini bu vesileyle bir kere daha bize hatırlatan Defne’ye geçmiş olsun diyor, tez zamanda düzelmesini temenni ediyoruz.