Golf denince aklıma hep rahmetli Bihter Ziyagil’in bir yandan Behlül’le kaçma planları yaparken bir yandan da Elif’i eziklediği yeşil sahalar gelirdi. Bugünden sonra, Defne’nin kendisine golf öğreten Ömer’e hayran bakışları gelecek. Mevzu golf değil aslında elbette, o sırada duyduğu ‘Korkma, ben varım.’ cümlesi. Bu cümleyi duymak için bir ömür verebilecek insanlarız, bence ne bizi ne de Defne’yi üzmesinler. Bir yandan ertesi gün işten ayrılıp sonsuza kadar Ömer’i göremeyeceğine inanmasının üzüntüsü, bir yandan Ömer’i kandırmış olmasının hiç bitmeyen o ağırlığı ile her vurduğunu hedeften geçiren Defne‘ciğimin ellerine sağlık.

Yasemin’in şoförlüğünü yapmaya başlayan İso ve Defne karşılaştıklarında, ikisinin arkadaşlığını, birbirlerine sevinçle sarılmalarını ve ‘Vay, İso.’ ‘Naber Defo?’ konuşmalarını izledikten sonra Ömer’in Defne’ye Defo diye hitap etmesi aralarındaki en özel anlardan bir tanesiydi bana kalırsa. Defne’nin kendisine asistanlık yapmak dışındaki hayatını ve o hayatta bir takım insanlar için ne kadar değerli olduğunu gören Ömer’in, o hayatın parçası olmak için attığı ilk adımdı hatta bence bir nevi o ‘Defo’. Yıllar sonra gelen bir ‘Sadece yakın dostlarım Memoli der bana’ gibiydi ve bu beklenmedik yakınlık Defne’nin olduğu kadar bizim de içimizi eritti.