İnsan, önce kendine itiraf etmeli bazı şeyleri. Önce kalbinin sesine kulak vermeyi öğrenmeli. Hayat Şarkısı’nı izlerken en korktuğum şeylerden biri Kerim’in hiçbir zaman Hülya’ya karşı kartlarını açık oynamayacağıydı. Sonra kendilerine güzel bir gün armağan ettikleri o an tüm endişem buhar olup uçmuştu.

“Peki Hülya ve Kerim birbirine nasıl güvenecek?” dedim sonra. Güvenmek, değerli bir hazineydi çünkü. İnsan, kalbini attırana güvenmek isterdi. Ama etrafındaki insanlar, geçmiş hatıralar kafasını karıştırırdı bazen. İşte o zaman canını yakardı sevdiğinin.