The Color Wheel (2011) ve Listen Up Philip (2014) ile Amerikan bağımsız sinemasının gözdeleri arasındaki yerini alan Alex Ross Perry, yeni filmi Queen of Earth ile !f İstanbul’un konuğu. Kendi adıma Listen Up Philip ile gönlümü fethedememiş olan Perry bu kez turnayı gözünden vurarak gayet başarılı bir filme imza atmış.

Film kamera Catherine’nin (Elizabeth Moss) yüzüne dönükken açılır. Catherine ağlıyordur, saçları dağınık, makyajı akmıştır. Erkek arkadaşıyla kavga ettiğini duyarız. Hem babasını yakın zamanda kaybetmiştir hem de erkek arkadaşının artık kendisine katlanamadığını, üstelik bir de aldatıldığını işitir. Kamera bu esnada erkek arkadaş James’e (Kentucker Audley) birkaç kaçamak bakış atar sadece. Catherine’nin yüzündeyse çokça oyalanır; tüm detaylarını, dağılmışlığını, acısını gösterecek kadar yakındadır. Daha ilk dakikalarında bu yakın plan çekimle huzursuzluğu geçirir seyirciye, filmin kalanında neler izleyeceğimizin işaretini verir. Hayatındaki iki (ve tek) önemli erkeği kaybeden Catherine yakın arkadaşı Virginia’nın (Katherine Waterston) yanına gitmeye karar verir. Virginia ailesine ait göl evinde kalmaktadır ve film ilerledikçe aynı ziyaretin bir yıl önce de yapıldığına tanık oluruz geri dönüş sahneleriyle.

Dostunu iyi tanı

Queen of Earth bu iki kadının arkadaşlığının derinlerine iniyor işte. Sinir krizinin eşiğindeki kadınlar. Catherine yaşadığı kayıplar yüzünden ruh gibi geziyor. Virginia ise yakın arkadaşına yardımcı olmaya çalışır görünürken bir yandan da yaralarını deşiyor, adeta oynuyor dostunun acısıyla. Babası büyük bir sanatçı olan Catherine bütün hayatını ona adamış, babasının asistanlığını yaparken kendi sanatçılığının üzerine hiç eğilmemiş. Hali vakti yerinde, pek sıkıntı görmemiş belli ki. Yılan gibi yanına sokulan Virginia bu gerçekleri arkadaşının yüzüne vuruyor. Vuruyor vurmasına da, kendisi de çok farklı değil Catherine’den. Onlar birbirlerinin yaralarını deşedursunlar bizler de dostluk kavramını sorguluyoruz izledikçe. Tanıyıp güvendiğimiz dostlarımız gerçekte kim acaba diyoruz ister istemez. Filmin pastel tonları, buna rağmen plastik görünen mekânları 80’lerin korku-gerilim filmlerini anımsatıyor. Aralarındaki aşk-nefret ilişkisini dışa vururken sürekli konuşan iki kadın Woody Allen filmlerindeki karakterleri anımsatıyorlar. Ancak Catherine ve Virginia öyle huzursuz ve tekinsiz ki ikisiyle de özdeşleşemiyoruz. Virginia’nın arkadaşının derdini dinlemek yerine oynaşmayı tercih ettiği yan komşu Rich (Patric Fugit) de devreye girince film iyice kararıyor. İçindeki bütün nefreti, kızgınlığı Rich’e yönelten Catherine adım adım deliliğin pençesine düşmeye başlıyor.

Yardım mı, intikam mı?

İki katlı, geniş mi geniş bir göl evi, insan huzur veren doğa, pırıl pırıl bir göl var karakterlerin etrafında. Yönetmen Perry’nin başarısı bize bu güzellikleri klostrofobikmiş gibi aktarmasında, kocaman mekânların, planların içinde hapis gibi hissetmemizi sağlamasında yatıyor. Kriz anlarında devreye giren müzik, parti esnasında yaşanan kısa süreli cinnet hali gibi detaylar filmi hiç kan ve cinayet görmememize rağmen bir korku filmi atmosferine büründürüyor. Bir yıl önceki tatil esnasında Catherine tarafından ihmal edelen Virginia intikamı için her an Catherine’e bir kötülük yapabilir ya da Catherine cinayet işleyebilecek kadar delirmiş ve depresyonun pençesine düşmüş olabilir duygusuyla izliyoruz filmi. Bunda başroldeki Elizabeth Moss ve Katherine Waterston’un oyunculukları kadar Perry’nin usta işi yönetmenliğinin ve karakterlerinin ağzından döktüğü zehrin de payı büyük. Film, Roman Polanski’nin Repulsion filmini hatırlattı bana birçok yerde. Etrafımızdaki insanlara bağımlı değil bağlı olma gerekliliğini sorgulatacak ve gün olur da delirecek gibi olursak yanımızdaki insanları doğru seçmemizi zihinlerimize kazıyacak çok başarılı bir psikolojik gerilim var karşımızda. İzlemesi zor ama izlenmeli dediğimiz bu filmi kaçırmayın. 

İyi seyirler.