TV hikayelerine bağlanırken kendi hayatımızda olmayan şeyleri arıyoruz. En çok tutan dizilerin formülleri hep aynı: Zengin kız-fakir oğlan masalları , artık hiçbir şehirde kalmamış bol imeceli mahalle öyküleri ve hakiki olmadığını bildiğimiz destansı aşk hikayeleri. Seri katil senaryolarının  dayandığı planlı ve sistemli kötülük ise hayatımızın bir parçası. Neticede öfkesini hitabet sanatı olarak kullandığını gururla ifade eden ve bunu başarıyla oya tahvil eden bir siyasetçi tarafından yönetiliyoruz. Ona yaşama sevinci veren kinini o kadar içselleştirmiş ki kendinden olmayanlardan söz etmek zorunda kaldığı zaman bile yüzü buruşuyor.

Sadece milli ve manevi hislerimizden beslenerek bu kadar meşru ve seri öfkelenebilen bir Başkan'ın tebaası olarak ithal şiddet ve nefret öykülerine tabii ki ihtiyacımız yok.