Batılılaşma maceramızda keşke bu halka eksik kalsaydı ama biz de kendi fıtrat ve imkanlarımıza göre kendi seri katillerimizi yetiştiriyoruz. Bizim canimiz batılı hemcinsleri gibi planlı, ketum ve kurnaz bir prototip değil. Yakalanmamak için suç işlerken iz bırakmama gibi küçük hesaplara tenezzül etmiyor. Cinayetini işledikten sonra hiç zorluk çıkarmadan polise teslim oluyor. O artık hapishane koğuşlarında saygın bir  kader mahkumu.

Devletimiz o kadar sevgi dolu ve pozitif ki en azılı suçluda bile iyi bir hal keşfediyor ve ceza indirimi yapıyor. Sonrası sokağa dönüş, topluma uyum çabaları (toplumu kendine uydurma) ve gene cinayet. Ekrana uyarlamada bu karakterlerin süreklilik bakımından sıkıntısı olmasa da hikayeleri yer yer kopuk ve fazlasıyla gizemsiz . Ayrıca seri katilin bizzat kendisini ekrana sürüp reyting alma imkanı varken kurgusuyla kim uğraşır? Mesela ilk iki eşini öldürmüş bir caniyi kendine münasip bir üçüncü kurban bulması için gündüz-kadın programına bile çıkartabiliriz.