Festivalin bu seneki mesajı ise şöyle:

Savaşlar, çatışmalar, sınırlar, ablukalar, kadın cinayetleri, trans cinayetleri, taciz, tecavüz, kıyıya vuran küçük bedenler, kayıplar, ağıtlar, yas… Neredeyse “dünyanın bütün sabahlarına” şiddetle, şiddetin diliyle uyandığımız bu resimde barışa nasıl kavuşacağız? İnsanlığımızı, vicdanımızı, içimizdeki adaleti nerede bıraktık? Hangi ara yabancılaştık bu kadar birbirimize? İnsanlığa, doğaya, evrenin bildiğimiz-bilmediğimiz tüm sakinlerine hangi ara bu kadar döndük sırtımızı? Barışın, umudun, sevginin peşini ne zaman bıraktık?

Belirli davranış biçimlerini olduğu kadar duygu ve değerleri de cinsiyetlere pay etme alışkanlığı, her ne kadar eski özcü düşünme biçiminin temel etkinliklerinden olsa da bugün hala gündelik hayatta ve siyasal pratiklerde vazgeçilemeyen bir tutum olarak varlığını sürdürüyor. Kadınlar zayıf, güçsüz, merhamete, korunmaya, sevgiye muhtaç; pasif; erkekler gücün, iktidarın, otoritenin sembolü; koruyan, kollayan, kendinden olmayanın aklını, ruhunu, bedenini tahakküm altına almayı kendine hak gören; aktif olarak kurgulanıyor. Hal böyle olunca sevginin fazlası da elbette erkeğe nasip oluyor(!). Gücünü böyle bir sevgi mitinden alan, her türlü şiddeti kendince gerekçelendirerek “aşırı sevgisinden öldüren” erkek(lik)ler kurgusu kendini her seferinde yeniden var ediyor. Aynı akıl durmaksızın kadına ailesini/eşini/sevgilisini/vatanını/milletini, hülasa kimi/nasıl/ne şekilde/ne kadar seveceğini dayatıyor. Bu ne sevgi ah! Bu ne ıstırap.

İşte bu tam da buradan hareketle Uçan Süpürge Uluslararası Kadın Filmleri Festivali olarak bu yıl, sevgi kavramının farklı görünümlerini tartışmaya açıyoruz. Karşıtının nefret olmadığı, içinde şiddet barındırmayan, cinsiyetlerimizden, kimliklerimizden arındırdığımız, cesarete, özgürlüğe, dayanışmaya dayalı saf, kendiliğinden sevginin mümkün olduğuna inanıyoruz. Biliyoruz; sevginin hayaletleri hala buralarda bir yerlerde! Ve sesleniyoruz; bakmak yerine görmeyi, duymak yerine dinlemeyi bilenlere… 

Öldüren değil; yaşatan sevgi istiyoruz.

Bölen, ayrıştıran, kutuplaştıran değil; birleştiren sevgi istiyoruz.

Özcü değil; cinsiyetsiz ve kapsayıcı sevgi istiyoruz.

Tutsak eden değil; özgürleştiren sevgi istiyoruz.

Yalnızlaştıran değil; dayanışmayı yükselten sevgi istiyoruz.

Tekleştiren değil, çoğaltan sevgi istiyoruz.

Şiddetin, nefretin, düşmanlığın ve iktidar tutkusunun esiri olmuş sevgi mitinin yerine; barışa ve umuda imkân veren “başka bir sevgi” koyuyoruz.

Sevginin dilini “bir direnme formu olarak” benimsiyor, “başka bir dünyanın hala mümkün olduğu” inancımızda ısrar ediyoruz.