Sıla Korkmaz, 19 Ekim 1995’te İstanbul’da doğdu. İstanbul Bilgi Üniversitesi Psikoloji bölümünden ve ardından Işık Üniversitesi Klinik Psikoloji Yüksek Lisans programından mezun oldu. Üniversite hayatı boyunca başta Müjdat Gezen Sanat Merkezi olmak üzere sahne, dans, şan ve kamera önü oyunculuk eğitimleri aldı. Çocukluk yıllarından itibaren tiyatroyla ilgilenen Sıla Korkmaz’ın ilk profesyonel oyunu DasDas’ta sahnelenen “Yakaranlar” oldu. TIMS&B Productions imzalı “Şeref Sözü” dizisi ile ilk kez kamera önüne geçti. Ardından “Çember: Kalpsiz” isimli TV filminde rol alan Sıla Korkmaz, şimdilerde yapımcılığını Koliba Film’in üstlendiği “Adı Sevgi” dizisinde Esma karakterine hayat veriyor.

Adı Sevgi’nin Esma’sı asi, cesur, merhametli, inatçı ama duygusal diyebilirim.

 

Esma’nın beni en çok etkileyen özelliği cesareti sanırım. Aslında Esma’yla çok ortak yanım var. Onun kadar hoyrat olmasam da ben de sevdiklerim söz konusu olunca gözü kara birine dönüşürüm.

 

Adı Sevgi; acılı-tatlı kanat gibi konusu bakımından acı. Hayatın acımasızlığını ve gündemimizde yer alan çocuk gelinleri anlatırken değindiği toplumsal konuların şiddet içermesi bakımından çokça eleştirilse de bu düzende, hayatımızın tam ortasındaki şiddet ve adaletsizlikle el ele verip baş etmeye çalışan insanların hikayesini anlatıyor. Öyle çatalla ucundan tadına bakıp kaçamıyorsunuz elinizle dalmanız gerekiyor olayların içine. Bir noktada ağzınızda bıraktığı hafif tatlı tadı da birlik olmanın gücünden geliyor. Esma da hafif acı bir tat veriyor öfkesiyle ve asiliğiyle ama aslında tatlıdan yana, ikisinin birbirine geçişini güzel anlatıyor. Esma olmasaydı Adı Sevgi kopuk iki dünyayı anlatırdı, Esma iki dünyaya da başka bir ihtimalin mümkün olduğunu gösteriyor diyebiliriz. Acıdan biraz tatlıda tatlının da acıyla iç içe olduğunu kanıtlar gibi Esma. 

 

İlk auditionım kamera önü oyunculuk dersi almak için başvurduğum bir atölyede vermiştim, hiçbir şey bilmiyordum. Tiyatro tarihi açısından önemli hatta klasiklerden sayılan Arzu Tramvayı’ndan bir parça gönderilmişti bana. Ezber bile yapamadan, kameranın yanına kâğıdı koyup oynamıştım. 18 yaşındaydım ve çok heyecanlıydım. Oyunculuğa dair hiçbir öğrenilmiş bilgim yoktu. Sadece içimden gelenleri yapmıştım. O ne yaptığımı bilmez halimle, burslu kabul edildim. Daha sonra oyunculuk eğitimi serüvenimden sonra fark ettim ki, aslında varılması gereken yer tam da orasıymış içinden geldiği gibi oynamak, çok da düşünmeden ve hesap etmeden.  

 

“Doğru” oynamaya çalışarak iyi oynarım sanmak en komik hatamdı. Metinde yazanı doğrudan, istenilenin bu olduğunu sanarak oynamaya çalışıyordum. Aslında doğru diye bir şey yok “sen” varsın. Ne zaman “bence bu karakter böyle biri” diyebildim. O zaman bir şeyler değişti. Ve aslında oyuncudan istenilenin de bu olduğunu anladım. Bu karakter “sence nasıl biri?” sana o rolü getiren de o.

 

Adı Sevgi’de tüylerimi diken diken eden replik “Çünkü biz biriz Zeynep. Zorluk yaşayan bütün kız çocukları, kadınlar hepimiz biriz.” Aslında hepimiz için bu böyle hepimiz eşit olana dek hiçbirimiz eşit ve özgür değiliz.

 

7- Bir bölümlüğüne/sahneliğine oynadığınız herhangi bir işteki karakterinizi ekipten başkası canlandıracak. Kimi o rolde görmek isterdiniz? Aynı şekilde siz de başka bir karakteri oynayacaksınız. Hangisini seçerdiniz? (Yaş, cinsiyet vb. etmenleri düşünmeden) 

Adı Sevgi’de Esma’nın baş düşmanı Gülendam’la yer değiştirmek isterdim. Sıla’nın Gülendam’ı ve Asena’nın Esması olarak ters taraflarda bir Esma – Gülendam kavga sahnesi çekmek çok komik olurdu.

 

Tarkan! Şimdi bastır deseniz yine onu bastırırım. Annemle beraber kafama bant bağlamalı bağıra çağıra şarkı söylemeli Tarkan konserim çok olmuştur.

 

90’lar sonu 2000’ler başı NY diyebilirim. Friends’i ne zaman açsam “ah be!” diyorum. Ne güzel bi dönemmiş, müziği, modası, hayat tarzı olarak tam da hayalini kurduğum dönem o.

 

Olduğum gibi olmakta inat etmek en büyük çılgınlığım. İnsanlar ne der, ne düşünür gibi şeyleri dert etmeyi bir noktada bıraktım. Aklımdan geçeni doğrudan söylerim, her şeye gülerim ve her şeye bir şaka bulurum. Bu özelliğim doğrudan babamdan geçmiş. Babam da ben de her şeyle ilgili şaka yapabiliriz ve hep gülecek bir şeyler bulabiliriz. Dışarıda, sokakta, cafelerde insanların içinde içimden geldiği gibi gülerim, annemin “insanlar bakıyor” uyarılarını pek ciddiye almam. “Peki tamam insanlar beni tasvip etmesin ama bir daha beni nerede görecekler ki? Kim bu insanlar? Benim için gerçekten önemliler mi?” diye düşündüm hep. Bu da beni toplumsal olarak daha “çılgın” biri yaptı sanırım git gide. Sevdiğim ve fikrine güvendiğim insanlar haricinde kimsenin yorumunu veya onayını ciddiye almamaya gayret ediyorum. Herkese ve her şeye karşı sevgi beslerim ama çok az şeyi ciddiye alırım.

 

Favorilerim arasında açıp açıp Youtube’dan izlediğim Ezel ve Avrupa Yakası var. Son dönem en sevdiğim iş, Ayak İşleri. Yabancı dizilerden LCDP sevdalısıyım. Her sezon finalinde ağlamalı şekilde bitirdim diziyi. Brooklyn 99 veya Friends izlemeden tek başıma yemek yiyemiyorum. Bir şeyler atıştıracaksam Pringles, yerfıstıklı M&M’s ve Alaska Frigo. 

 

Güne Don Miguel Ruiz’in Dört Anlaşması’yla bana iyi gelecek şeyleri keşfetmiş olarak huzurla başlamak, öğleni FRIENDS dünyasında kahve içip laflayarak, akşamı da Ölümlü Dünyada bol aksiyonlu ve kahkahalı geçirirdim.

 

Oyunculuğun en sevdiğim yanı sana bambaşka biri olabilme şansı vermesi, hayatta bir süre sonra sen ne kadar gelişsen de ya da değişsen de herkesin aklında bir kalıp olarak var oluyorsun. Ama her yeni karakter bana kendimde bir parçayı özgürleştirebilme imkanı veriyor. Esma olmak bana sonsuz derecede asi ve cesur olabilme şansı verdi. En zor yanı ise öngörülemez şekilde belirsiz olması bence, bir matematik hesabı, neden sonucu, bir plan programı yok. Her şeyi anlamlandırmaya çalışan Sıla için bu durum işleri biraz zora sokuyor. Bu belirsizliğin güzel tarafı ise, her an her şeyin değişebilme ihtimali.

 

Lakabım olan hayatı ti’ye alan laylaylık akımı yani: Laylay-izm

 

Kendimle yeterince barıştığımda, kendimin sevdiğim ya da sevmediğim her özelliğine sahip çıkmaya başladım. Kendim için başkalarına karşı zalimleşmeden diğerlerine kötülüğüm dokunmadan ama başkaları için de kendime zulmetmemeye özen göstererek “şöyle olmalıyım” kalıplarından uzak, olduğum gibi ve olduğu kadar Sılayı sevmek beni daha mutlu ve daha özgür yaptı. Kendimle yeterince barışmak büyük bir özgürlük benim için.

 

Sıkışmış anlarımda kendime ve sevdiklerime sorduğum bu soruyu şimdi okuyan herkese ve sıradaki oyuncuya sormak isterim: Yarın sabah uyandığında hayatında ne değişmiş olsa mutlu biri olurdun?