Gülizar’da Berkay Ateş’in hayat verdiği Fettah ile Fatoş’un ilk karşılaşmasında tanıdım Pelin Abay’ı. Dobra ve dişli bir genç kadın olarak Fettah’a çalışmadığı yerden sorgulamaya çekip onu ters köşeye yatırmıştı. Tam “Bu yan aksı biraz açsalar ya; ne tatlı olmuş” derken maalesef Çağan Irmak imzalı bu iş de “Artık sezon kalmadı ki” nidalarının kanatları altında son tüketim tarihini geçirdi. “Tüketim tarihi” diyorum çünkü malum artık metalaşmamış bir şey söz konusu değil. “Boncuk boncuk bakması için illa renkli gözlü mü olması gerekiyor?” sorusunun en güzel örneklerinden genç oyuncu, aynı zamanda İBB Şehir Tiyatroları’nın ilk Martı’sında Çehov’un dünyasını Nabokov’un dünyasıyla kesiştiren Nina karakterine hayat veriyor. Bugüne kadar yaptığı en büyük çılgınlık sorusu için; “Hiç çılgınlıklar insanı değilim, filmlerde bile birileri bir çılgınlık yapınca ‘Hay Allah, yapmasa mıydı şimdi bunu?’ diye keyfim kaçıyor” cevabını veren Pelin Abay, gerçek hayatta yapmadığı çılgınlıkları kamera önünde veya sahnede yapan daha nice karaktere bürünecek gibi görünüyor.

Gülizar’ın Fatoş’u için meraklı, saf, cesur, patavatsız ve coşkulu kelimelerini seçiyorum.

O anlamsız cesareti sanırım. Çünkü ben biraz korkağım ona göre.

Gülizar, pasta olabilir. Fatoş da içinde, ama çok içinde; görünmeyen, olmasa da olur diyebileceğimiz ama bir kere her şeyin içine artık karışmış olan kremanın bir malzemesi olabilir.

Evet, bir reklam filmi içindi; çok utanmıştım. “Ay ne yapayım? Bir dakika, kameraya mı bakayım? Size baksam olmaz mı? Ne bu şimdi böyle?” diyerek çıktığımı hatırlıyorum.

Sette ilk iş heyecanıyla çok dikkatliydim; eğlenceli bir hata yapamadan da bitti. Fakat geçenlerde Şehir Tiyatroları’nda sahnelediğimiz Martı oyununda tam rüyalarımdaki gibi bir antre kaçırdım. Oyundan önce sahneye koymam gereken bir elbise ve ayakkabılar vardı; onları koymayı unuttuğum için elimde girmek zorunda kaldım. “Of başım…” gibi bir replik bekliyorum ama bir türlü duyamıyorum. Uzadığını hissediyorum fakat erken girmek de istemiyorum. Öne doğru gittim ne diyorlar diye; baktım olmayan şeyler söylemeye başlamışlar. Tatlı tatlı kıpırdanıyorlar, bayağı kaçırmışım. Can havliyle arkaya koştum ama elim kolum dolu. Hepsi iyice birbirine girdi. Sahneye koşarak girmem gerekiyor, adımımı attığım gibi yüz üstü yere kapaklandım. Kalktım bana bakıyorlar, seyirciler de doğası gereği bakıyor tabii. Fakat oyuncular korku dolu gözlerle; “Aaaa Nina… İyi misin?” dediler. Komikti; tabii görmek lazım, böyle anlatınca olmuyor.

Gülizar’da Fettah karakterinden duyduğumuz “Bu nedir ya; pekmez kafası mı?” repliği.

Görüntü yönetmenimiz Murat Ceylan. Murat Abi’yi, “Hanımım size bitki çayı yaptım” derken görmek çok isterim. Ben de herhalde Baran Can Eraslan’ın canlandırdığı Fuat’ı seçerdim. Bayılıyorum Fuat’ın o saçma sapan inanmışlığına.

Arctic Monkeys’in solisti Alex Turner. Şimdi de tişörtünü giyerim ama o zaman alnıma bile adını yazabilirdim.

Shakespeare İngiltere’si olabilir. Bugünün bilgisiyle Hamlet’in prömiyerine katılıp; “Hmmmm… Bilmem; yani var olmak tamam da yok olmak, bilemiyorum. Bana geçmedi” diye çıkmak güzel olurdu.

Hiç çılgınlıklar insanı değilim, filmlerde bile birileri bir çılgınlık yapınca “Hay Allah, yapmasa mıydı şimdi bunu?” diye keyfim kaçıyor. Bakacağım ama bu meseleye. Biraz sıkıldım; tekrar karşılaştığımızda, eğer karşılaşırsak, umarım anlatacak bir çılgınlığım olur.

Peaky Blinders ve The Crown izliyorum şu sıralar. Bir şeyler izlerken elma kurusu yemeyi çok severim. Çay, kola ve cips döne döne tükettiğim ürünler, bazen “Hadi yapma; Pelin gel, yeşil çay içelim” diyorum. Sonra kendimi yeşil çaya bisküvi batırırken buluyorum.

Böyle bir şansım olsa sevdiğim diğer her şeyi bir kenara bırakıp Harry Potter’la başlar ve yine onunla bitiririm. Çok da severim. Arada bir Flash’e de uğrardım bu arada.  

En çekilmez yanı, yani bunu sette henüz yaşamadım ama sahnede bazen bir şeylerin ellerimden kaydığını hissediyorum. Çok nadir oldu bu ama bazen bir an geçip gidiyor. Bilmiyorum; sanırım en çekilmez yanı bu. En güzeli de oyun oynamak, bambaşka biri gibi.

Kahvaltizm, hiç anlaşamadığın biriyle bile kahvaltı çatısında birleşebilirsin.

16 yaşına dönsen neyi değiştirirdin?