Başlıkta Aslı Enver adını görüyorsunuz ama birazdan okuyacağınız röportaj aslında sadece Aslı Enver’le değil, Süreyya Boran’la da yapıldı. Hayata retinası ışıltılı camlardan olan gözlerle bakan, güçlü, isyankar, doğal, içten, savaşçı iki kadın var karşınızda. Aslı’nın hayranları “Ama hep Süreyya, hep İstanbullu Gelin” diye isyan edebilir. Bu nedenle sözü Aslı Enver ve Süreyya Boran’a bırakmadan önce bununla ilgili kısa bir açıklama yapmam ve de teşekkür etmem gerekir. Geçtiğimiz günlerde Sertab Erener’in İncelikler Yüzünden adlı şarkısını dinlerken aslında kafamda yazdığım yazıyı keşke şu an buraya dökebilseydim. İkinci sezonun ilk bölümünde Prag sokaklarında bu şarkı eşliğinde pedallara asılan o kadın, bence yakın zaman Türk televizyon tarihinin en özel kadınlarından oldu. Jane Austen dünyasından fırlamışçasına karşımıza çıkan bu kadın birtakım güzellemeleri hak ediyorsa bu noktada Aslı Enver ve Zeynep Günay Tan’ın karşısında saygıyla ve de sevgiyle eğilmek gerekir. Aslı’nın da dediği gibi İstanbullu Gelin, gerçekten bir mücadele ve hayata tutunma hikayesi oldu.

Kavak Yelleri, Kayıp, Suskunlar ve Bana Artık Hicran De dizilerinin her birinde enerjisiyle ekranda parlayan Aslı Enver ile çekim günü buluştuğumda tabii ki röportaj öncesi sohbetin konusu İstanbullu Gelin oldu. Yoğun set temposundan tiyatroya gidemediğinden dem vuran Enver ile sonu hazırladığım kısa bir “Gidilecek Oyunlar” listesiyle biten tiyatro sohbeti yaptıktan sonra neden onu izlemeyi sevdiğimi bir kez daha anladım; abartıdan uzak, yalın, doğal ve içten biri o. Ve bunu tüm karakterlerine de yansıtıyor. Belki de ruhundan üflediği en önemli özellik de bu. Daha fazla güzelleme yapıp başta bahsettiğim zihnimdeki o yazıdan iyice uzaklaşmadan ses kayıt cihazının düğmesine basıyorum.

Süreyya’yı ilk tanıdığımızda hayatta kalmak, tek başına var olmak ve teyzesine bakmak gibi sorumluluklara sahipti. Bu zor hayat koşullarında aşka da yer yoktu. Sonra sürpriz bir şekilde karşısına aşk çıkınca, buna ilk başta inanmak istememesi, “Hayatta benim gibi birinin başına neden böyle bir sürpriz gelir ki?” duygusuyla verdiği tepki yavaş yavaş kırıldı. Kendini aşka teslim ettikten sonra da etrafındaki her şeyi güzelleştirme ve kendi iç güzelliğini keşfetme aşamasına geçtiğini düşünüyorum.

Aslında çok da ütopik bulmuyorum. Çünkü bence Süreyya’nın kendine ait bencillikleri de var. Etrafını güzelleştirdiği ve insanlara iyi davrandığı kadar işine gelmediğinde çok ani dönüşleri de oluyor. Ve kendi tarafını çok sağlam şekilde savunabiliyor, bunun için her zaman çok haklı bir sebebe de ihtiyacı yok üstelik. Bunu da yönetmenimizle biraz törpüleyerek yansıtmaya çalışıyoruz ama gerçek dışı olduğunu da düşünmüyorum.

Gerçek bir hikayeden yola çıkacağımızı öğrendiğimde çok heyecanlandım çünkü hayatımda hiç gerçek birini canlandırmamıştım. Bu hikaye aslında bir mücadele ve hayata tutunma hikayesi oldu. Hayatın bize getirdiği güzellikleri nasıl yaşadığımızla ilgili bir yola saptık. Gerçek hayat ve gerçek bir karakterden yola çıkan bir şey olmasının içine biz kendimizden de bir şeyler kattık. Aslında gerçek hayattaki Süreyya’dan çok yazarlarımızın yönlendirmelerinin yanı sıra biraz Zeynep (Günay Tan), biraz Aslı, biraz Deniz (Koloş) hatta bazen biraz Recai (Karagöz) oldu. Fakat hep gerçeğe bağlı kalmaya çalıştık. Süreyya’yla ilgili de en sevdiğim şey ilk başta gerçekten onun hayatta tek başına var olmaya çabasıydı. Süreyya’nın cesur ve dişli hali ama bunu çok doğru bir yerden yapıyor oluşu benim hoşuma gitmişti.

Zeynep Günay Tan’ın sette ne istediğini anlayabilmek için ilk önce onu tanımak gerekiyor. Zeynep’le ilk kez Kayıp’ta birlikte çalıştık ve ben açıkçası o noktada biraz kaybolmuştum. Fakat belli bir noktadan sonra derdinin iş olduğunu anladığında ne istediğini de anlıyor oluyorsun. Ben tamamen karakteri düşünüp ona hizmet etmek isteyen bir oyuncuyum, yönetmenim de öyle. Aslında çok benzediğin için de çatışıyor olabiliyorsun zaman zaman. Fakat neticede kol kola girip “Ne güzel çekmişiz!” diyebiliyoruz günün sonunda ki ondan da daha önemli bir şey yok bence. Onun dışında kelime kelime birlikte gittik Süreyya için. Senaryomuz tabii ki bizim kılavuzumuz ama Zeynep de oyuncuyla senaryo arasındaki köprü oluyor o dünyayı en iyi yansıtabilmek için.

 

Evet, ilk kez Craft’ta Personel oyununda tanıştık. Aslında bizim yönetmenimiz Çağ’dı (Çalışkur). Fakat İpek de provalarımıza girip yönetmenliğimizi yaptı, o da çok yardımcı oldu. Orada yönetmen ve çok beğenerek izlediğim biri karşında rol arkadaşın olduğunda tabii ki eğlenceli oluyor. Oyuncu dayanışması oluyor. Gözünde yönetmen olarak kodladığın birinin bir sene sonra karşında rol arkadaşın olarak bakıyor olması eğlenceli ve keyifli. Bir de dediğiniz gibi İpek’in enerjisi, hayata bakış açısı söz konusuysa gerçekten yaş 18. İkimizin de en büyük sıkıntısı soğuk. İpek de sevmez soğuğu, ben de (gülüyor.)  İkimiz de zaman zaman açık kapılara karşı öfkeli bakabiliyoruz soğuk havalarda. İpek’le çalışmak çok eğlenceli ve keyifli.

 

En çok sorguladığım sahne Begüm’le devamlı çatışma halinde olduğum sahneler oldu. Aslında Begüm’ün bir suçu olmadığını bilmesine rağmen Süreyya bir küsüp bir barışıyordu kendi içinde. Affettiysen neden bu durumu devam ettiriyorsun, affedemediysen neden barışmış gibi yapıyorsun? Süreyya’nın Begüm’le olan ilişkisinde çok gelgit yaşıyordum. Ya da belki de öyle bir ilişkide olmalılardı, bilemiyorum.

 

Tulum: Closh- Ayakkabı: iloveshoes (Zey Pr)

Aslında kadın erkek eşitliği gibi görüyorum. Kadınlığın güzelliğinden ödün vermeden, ilişkide eşit olabilen bir kadın hareketi çıkardı ortaya. Hem sevgisi ve şefkatinden ödün vermiyor, onları yaşamaya devam ederken kendi bağımsız hayatını da yaşıyor. Çalışıp tek başına bir yere gitmek, fikrini yüksek sesle söyleyebilmek ve bunların arkasında durabilmek… Tüm bunların hiçbirinden de vazgeçmiyor. Bunu sadece Süreyya üzerinden değil, Süreyya-Faruk ilişkisinden de kodlamak gerekirse ortaya eşit bir ilişki çıkarıyor. Çünkü Faruk da Süreyya’ya hep kadın olduğunu hatırlatacak, bunun naifliğini hissettirecek hareketlerde bulunuyor. Hayatı birlikte güzel yaşıyorlar.

 

Süreyya’yla Aslı karşılaşsa, uzun uzun bakışırlardı herhalde. Sonra seni bir yerden tanıyorum derdi Süreyya, Aslı da İstanbullu Gelin’den derdi muhtemelen.

 

Setin paydosunda muhtemelen arkamda arabaya koşarken çıkan toz bulutunu görürdünüz (gülüyor.) Set dışında çok daha net biriyim. Yine Süreyya’ya gidecek bu sorunun cevabı ama… Süreyya’nın duygu gelgitleri oluyor malum ve bazı duyguları daha uzun yaşayabiliyor. Ben o duygulardan çok daha çabuk sıyrılıp, normal hayat rutinime girme taraftarıyım. Olumsuz, kötü ya da depresif duygulardan daha çabuk kurtuluyorum. Bunun dışında hızlıyım, pratik biriyim. Onun kadar iyimser değilimdir bazen.

 

Oyunculuğun bana kattığı en büyük şey empati aslında. Fakat maalesef şöyle bir şey de var; hayatta yaşadığımız o kadar çok olayın da çekimini yapıyoruz ki misal düğün sahneleri, günlerce düğün sahnesi çektiğimiz oluyor ya da hastane sahneleri. Bu durum o olayın geçek hayattaki etkisini azaltabiliyor. Çok ince bir çizgi bu. Yani etrafınızda birinin evlendiğini duyduğunuzda sizdeki etkisiyle bendeki etkisi biraz farklı oluyordur eminim.

 

Şimdiye kadar oynadığım karakterlerden, çevresiyle en çok empati kuran ve sorun çözme güdüsü olan karakter Süreyya. Diğerlerinin hep kendi dertleri vardı ve o dertlerin peşinden giden karakterlerdi. Süreyya ise hep çevresiyle ilgili. “Kime ne olmuş, nasıl çözebiliyoruz?” sonucuyla ilgilenen bir karakter olduğu için muhtemelen Süreyya olur. “Neyi çözer Süreyya?” derseniz… Kendisine bu kadar ters davranan kayınvalidesinin bile iplerini sevgiyle çözen bir karakter olduğu için eminim ki sevgiyle çözülebilecek bir sorunu çözmeye çalışırdı. Sahipsiz çocuklar, barınaktaki hayvanlar, şiddet gören kadınlarla ilgili bir durumla alakası olurdu diye düşünüyorum.

 

The Shape of Water, Okja, Split. Bu arada Netflix’de izlediğim The Push belgeselinden de çok etkilendim.

 

Dogtooth’u defalarca izleyebilirim.

Get Out.

 

Dark, Breaking Bad, Game of Thrones, Manhunt, Fi’yi izledim son dönemde. Bir de Black Mirror ve Stranger Things’i takip ediyorum.

 

Craft’ın Yutmak adlı oyunu.

Sena Şener.

 

Kuzey Kutbu’nu merak ediyorum.

Londra.

Neden?

Dolayısıyla.

Karşındaki kişinin aklından geçenleri okuyan küçük bir çip. Ya da yedikçe zayıflatan çikolata da olabilir.

 

Her gün trafikte en az dört saat geçirdiğim için “Gözlerinin hastası yolların ustasıyım” olurdu herhalde (gülüyor.)

 

*

*

Fotoğraflar Emre Yunusoğlu

Styling Oğuzhan Erdoğan (@oscarmorriss)

Saç Mustafa Erkanlı / Makyaj Alp Kavasoğlu

Fotoğraf Asistanı Alper Kemal Özkorkmaz

Styling Asistanı Ezgi Aydemir