Başlığa aldanmayın zira Özgürcan Çevik, “ağır ağabey” kavramına bambaşka bir yorum getiren Şevkat Yerimdar’ı canlandırıyor olmaktan son derece memnun. Öyle ki karakterin her hafta farklı yöne evrildiğinden ve kendisine oldukça geniş, özgür bir oyun alanı tanıdığından bahsederken gözlerinin içi parladı hep. Bu noktada klişeye kaçacağım belki ama sohbetin bazı kısımlarında yer yer kendisi pisti terk edip, Şevkat’e yer açtı.

Durum böyle olunca da ister istemez okuyacağınız sohbetin başkahramanı Şevkat Yerimdar oldu. Ancak kendisini tanıdığım ve de belleğime kazıdığım Türkan’ın Doktor Orhan’ına da değinmeden geçmedik tabii. Söz konusu tiyatro olduğunda ise röportaja gitmeden önce kendisinin sahnedeki performansıyla ilgili güzellemeler zincirine tanık olduğum için “Sizi sahnede izleme şansına bu sezon sahip olamayacak mıyım?” diye hayıflanıp durdum ancak maalesef bu konuda müjdeli haber alamayarak elim boş döndüm. Bütün bunların sonucunda ortaya ne mi çıktı? Hayır, “keyifli bir sohbet” kalıbını kullanmayacağım. Çünkü asıl keyifli olan röportajı takip eden fotoğraf çekimiydi. Çünkü karşımızda AC/DC’nin Highway to Hell’i ile vites yükselterek kendini ritme kaptıran, tabiri caizse harbi tavrı ve içten kişiliğiyle demini tazeleyip artıran bir Özgürcan Çevik vardı. Kendisini “Bunu saymayız, yine bekleriz” diyerek uğurlar, girizgâhı ayarında yapmanın gururuyla sizi Özgürcan Çevik röportajıyla baş başa bırakırım.

Şevkat Yerimdar’ın ilk filmi defalarca Kanal D’de yayınlandı ve hepsinde de çok iyi reytingler aldı. Durum böyle olunca televizyon yayınlarından iki ay sonra “Dizi yapalım” teklifi geldi. Ben o dönem ısrarla istememiştim böyle bir şeyi. Derken ikinci filmi çektik ve o da FOX’ta yayınlandı. İlki kadar ilgi görünce dizi fikri yeniden ortaya çıktı (gülüyor.) Hoş, hiçbir zaman rafa kalkmamıştı, bakiydi zaten. Ben de daha fazla direnemeyeceğimi fark ettim ve dizi sürecine girmiş olduk. Aslında ilk başta zaten filmi yapılan bir şeyin neden dizisi de olsun ki ikileminde kaldım ve bu nedenle de ısrarla karşı çıkmıştım bu fikre. Ancak bir noktada sahip olduğunuz duvarı aşıp ötesine gitmeniz gerekiyor, ben de dizi olan Şevkat Yerimdar ile bunu yaptım. Çok da güzel oldu bence (gülüyor.)

 

Evet, Oldu Teşekkürler adlı, internette yayınlanan bir skeç programında bu karakter yaratıldı. Kendisiyle tanıştığımda hatları çizilmemiş bir eskizdi. Elimdeki envanterler şunlarla sınırlıydı: Adı Şevkat Yerimdar, Beşiktaşlı, ağır ağabey. Bu üç anahtar kelime dışında boş beyaz bir tahtayı hayal edin; elimde hiçbir şey yoktu. Geri kalanını tamamen ben yarattım (gülüyor.) Böyle deyince de sanki Şevkat’in Tanrı’sı benim gibi oldu. Çok sevdim bu lafı şu an (gülüyor.) Şaka bir yana Ankaralı ve takıntılarının olması ile öfkeli oluşu gibi karakteristik yanlarını ben ekledim. Bakıldığında bana ağır ağabey kodu verilmişti ama malum ağır ağabeylerde de Şevkat’te olduğu gibi öfke kontrol problemi olmaz. Fakat bizimkisi kaba tabirle bildiğin camdan içeri dalıyor. Halbuki bir yerinde otur, İtalyan tipi ağır ağabeyler gibi ol; değil mi? Benim biraz doğaçlama şeklinde çıkardığım tüm bu doneler, Şevkat’in imzası oldu. “Halkın sevgilisi” klişesine girmeyeceğim ama izleyicilerin gerçekten sevdiği, kendi dünyalarına kabul ettiği bir karaktere dönüştü.

 

Bu konu iyi ki gündeme geldi çünkü açıkçası Recep İvedik gibi piyasaya hâkim, popüler kültürün bir öğesine dönüşen işler için yapılan eleştirilere çok katılmıyorum. Tutarlı olduğu sürece karikatürize etmek de bir üsluptur. Ancak ben kendi oyunculuğumda genel olarak bunu çok tercih etmiyorum. “Eeeee bu da klişe ama” diyeceksiniz belki ancak gerçekçi karakterler çıkarmaya özen gösteriyorum. O zaman insanların izledikleri insanı daha kolay yakalayabileceğini düşünüyorum.

 

Tabii ki bu denli belli başlı iki ortak özelliğe sahip olmam işimi nispeten kolaylaştırdı. Ancak dedim ya Şevkat bir eskizdi ve ben detaylarını ortaya çıkardım. İşte, bu noktada dediğiniz düşünceye kapılmadım desem yalan olur.  Çünkü benim bu yönde takıntılarım var. “Bana veya aynı türdeki yapımlarda yer alan ya da geçmişte canlandırdığım karakterlere benzerse?” sorusu kafamı az kurcalamadı. Bir de sürekli “Daha iyisini yapabilirdin” cümlesini fısıldayan bir iç sese sahibim (gülüyor.) Bu noktada da kendimi acımasızca eleştirdiğim anlar oluyor. Sorunuza geri döneyim; bahsettiğiniz düşünceye kapılsam da her hafta bunu biraz törpüledim.

Ayrıca burada bir parantez açayım, ben onun kadar fanatik Beşiktaşlı değilim (gülüyor.) Bu soru sokakta o kadar çok soruluyor ki cevap vereyim istedim. Dört büyükler arasında Beşiktaş’ı tutmakla birlikte aslında Gençlerbirliği’ni destekliyorum.

 

Kesin olmuştur. Bu diyeceğime “oluruna bırakmak” veya “kadercilik” demeyelim ama hayatımda bazı şeyleri taşlaştırmıyorum artık. Kalıplarımdan kurtuldum, daha esneğim. “Özgürcan Çevik bunu böyle yapar” gibi hatları belirgin bir söylemde bulunamazsınız benim için. Kendimi bir kalıba sokmuyorum, sadece prensip diyebileceğimiz bazı düşüncelerim var. Mesela geçmişteki Özgürcan olsa gerçekten direnip bu diziyi yapmazdı ama yaptı ve önyargıları, kalıpları olmayınca bu hayatta başarılı olabileceğini gördü. Peki, hep böyle mi gidecek? Tabii ki hayır, hayatta mars olma ihtimalimiz her zaman var (gülüyor.)

 

Hatırlamıyorum desem? (Gülüyor.) Tam sorduğunuz soruya karşılık gelmeyecek mana açısından ama camdan iki kere uçarak kahveden içeri dalma sahnesinde tavrımı eleştirdim. Çünkü ilkinde reji ekibine çok ısrar ettim ben kendim dalacağım diye (gülüyor.) Çok zor tuttular beni. Sürreal gelecek ama dublör arkadaş iki kere uçtu ve de camdan sekti o sahnede. Çünkü direkt daldığınızda şangırt diye yere inecek bir cam değil. Fünyeyle patlatıyorlar. Ben tabii bunu kolay sanıyordum. Geçmişte de dublöre ihtiyaç olan sahnelerde hep ben kendim oynadım. Bir sahnede gerçekçi gözüksün diye yolun ortasına geç atladım ve otomobil çarptı bana. Bu nedenle artık daha dikkatliyim. Bununla birlikte işin farklı bir boyutundan duruma baktığım için bu isteklerimi eskiye nazaran dizginleyebiliyorum. Çünkü işin farklı bir yanı da var. “Ben ata binerim” dediğimde orada benim yerime ata binecek dublör o gün işsiz kalmış oluyor. Buna üzülüyorum ama bir yandan da bu benim mesleğim ve hakkında ahkâm kesmeden önce denemem gerekiyor.

 

Baktığınızda biz ilk skeçleri 2011’de çekmeye başladık. Ancak bu karakter hâlâ evrilmeye devam ediyor aslında ister istemez. Bu noktada da şunu biraz gözetiyorum: “Madem geniş kitlelere ulaştı ve bu karakter sevildi, o zaman bir işlevi de olsun.” En nihayetinde oyuncu olarak bir sorumluluk hissedebiliyorsunuz üzerinizde. Senaristimizle de aynı düşünce yapısına sahip olduğumuz için Şevkat’in bu yönü her bölümde olmasa da çoğunda ön plana çıkan bir özellik oldu. Vicdanı ve aklı olan her vatandaşın kafasına takılan veya canını sıkan mevzulara elimizden geldiğince dokunmaya; bu vesileyle de insanlara naçizane, karınca kararınca örnek olmaya çalışıyoruz.

 

(Gülüyor.) Ne güzel sorularınız var. Açıkçası bu soruyu önceden düşünmüşüm gibi olacak ama şu an aklıma geldi; Şevkat’i, 1974-1977 yılları arasında Ankara’da ODTÜ’lü bir öğrenci olarak konumlandırırdım. Oranın kantincisi de olabilir aslında. Çayını tostunu verirken öğrencilerle olan diyalogu keyifli olurdu. Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi’ne de taşıyabilirdim onu. 1971 Darbesi’nin sonrası, 1980 Darbesi’nin şafağında olaylara bakış açısını görmek isterdim.

 

Ağustos 2016’da dizinin çekimlerine başladım. O zamandan beri de artık yerleşik olarak İstanbul’dayım (gülüyor.) 2010 yılında Türkan dizisini çekerken iki yıl yaşadım burada. Sonra evimi kapatıp Ankara’ya döndüm. Şimdiki gelişim artık staj değil, kadrolu.

 

Tabii ki, kaçınılmaz zaten. O yıllarda tabii biraz toy olduğum için “Ben burada kendi kurallarımla yaşayacağım” zihniyetine hâkimdim. “Ey İstanbul, sen mi büyüksün, ben mi?” kafasının daha arabesk olmayan versiyonu anlayacağınız (gülüyor.) Sonra bu şehir bana İstanbul olduğunu hatırlattı ve “Ya bu kurallara uyum sağlayacaksın ya da üzgün bir insan olarak yaşayacaksın” tehdidinde bulundu. Tabii ben de buna direndim. Ancak benim bu tavrım şuna benzedi: “30 yıldır Almanya’da yaşıyorum ama tek kelime Almanca bilmiyorum.” E, aferin! Ne yapalım; madalya mı takalım? Valla o dönem bana kendi kurallarımla yaşamaya kalktım diye madalya falan takmadılar (gülüyor.) Bir şehirde yaşıyorsan oranın dilini bileceksin ve yaşam tarzına uyum sağlayacaksın. Kuru kabadayılık yapmanın anlamı yok. Biraz uzun bir cevap oldu ama bu açıdan sağlam bir tokat yemişimdir.

 

Bilkent Üniversitesi’nde oyunculuk okurken dördüncü sınıfta Yeşil Kuş adlı oyunda Truffaldino adlı karakteri oynuyordum ve yeteri kadar hazırlanamadan sahneye çıktım. Bu hatayı yaptığında seyirci karşısında nasıl rezil olacağımı öğrettiği için Truffaldino’ya sonsuz saygılar ve de teşekkürler. 2010 yılında Ankara Sanat Tiyatrosu’nda Kod Adı Keklik adlı ilk profesyonel oyunumla sahneye çıktığımda beni mahcup etmediği için orada oynadığım role teşekkür ederim. İlk dizim olan Türkan’da, yine beni mahcup etmeyip alnımın akıyla çıkmamı sağladığı için Doktor Orhan’a yürekten teşekkürler. Fatih Harbiye’de Onur karakterini canlandırırken 22’nci bölümde Ankara Sanat Tiyatrosu’nda Beş Para Etmez Varyete oyunu için başrol teklifi almıştım. Ve ben bu tiyatroda ilk başrolümü oynamak için diziden vazgeçtim. Bu seçme şansıyla birlikte bana “İyi ki de böyle yapmışım” dedirttiği için her iki karaktere de teşekkür ederim. Şevkat Yerimdar’a da beni daha tanınır hale getirdiği için hürmetler. Ve son olarak 20 Ekim’de gösterime girecek Damat Takımı’nda Can karakterine de bu sektörde Şevkat Yerimdar olarak anılma tehlikesini ortadan kaldırdığı için teşekkürlerimi sunuyorum.

 

O röportaj yanlış hatırlamıyorsam iki yıl önce yapılmıştı. Açıkçası düşüncelerim biraz değişti. Mesela şu an öldükten sonra hatırlanayım gibi bir derdim yok. Çünkü egonun bu dozu, insanı tehlikeli noktalara götürebilir. Tam da az önce sorduğunuz “Takıntıların sana çelme takıyor mu?” sorusuna güzel bir örnek oldu bu. Çünkü o zaman öyle bir düşünce içindeyken, bahsettiğim duvarları incelttikçe değişmeye başladım. Bugün baktığımda, “Senin adın anılsa ne olur, anılmasa ne olur” hissiyatı hâkim. Yaşarken bu kadar mı doyamadın da öldükten sonra adın anılsın istiyorum.

 

(Gülüyor.) Hunharca su savaşı yaptığımız anı gördünüz demek ki… Gerçekten delicesine eğlendiğimiz bir film oldu. Liseden beri arkadaş olan beş sıkı dostun, kendilerini içinde buldukları bir haftalık eğlenceli serüveni anlatılıyor Damat Takımı’nda. Bu tayfadan biri evleniyor ve düğüne beş gün kala ekibin geri kalanı düğüne yalnız katılmak yasak gibi bir engelle karşılaşıyor. Mevzuyu da izzeti nefis meselesine dönüştürüyorlar. Düğüne kadar sevgilileri olmak zorunda. Tabii bu engeli bir fırsata dönüştürüyorlar ve de lise anılarını yâd etme gibi çocukça bir düşünceye kapılıyorlar. Ben de filmde bütün organizasyonu yapan, ekibin en yaramaz ve de fırlama üyesi Can karakterini canlandırıyorum. Kendi doğrularınca tüm ayarlamaları yapıyor ve arkadaşlarını da ona göre yönlendiriyor. Şevkat’e aşina olan izleyiciyi şaşırtacak bir karakter. Bu arada başta yönetmenimiz Doğa Can Anafarta olmak üzere filmin kamera arkası ve yapım ekibini es geçmeyeyim. Çünkü genç yaşlarına rağmen çok profesyonel şekilde çalışan ve tertemiz bir iş çıkaran insanlarla bir aradaydık.

 

Yakın dönemde yapılmış Türk filmlerinde tek adam komedilerini görmeye alıştık ki ben de bunu yaptım. Bununla birlikte hep birlikte tatile çıkan bir sınıfın durum komedisi ile yöresel hikâyeler de oldukça yaygın. Açıkçası yakın zamanda Damat Takımı tadında yapılmış bir Türk filmi hatırlamıyorum. Damat Takımı, Hangover tarzı bir film. Tabii bir yandan bunu bu kadar kısır bir şekilde tanımlamak da yanlış geliyor bana. Dumtıslı şarkı demek gibi bir şey bu (gülüyor.) O anlamda biraz izlemeye alıştığımız kalıpların dışında ve de eğlence açısından seyircileri doz aşımına uğratacak kıvamda. Kimseye gül bahçesi vaat etmiyoruz ama kafalarını dağıtabilecekleri, kahkahalar atabilecekleri ama salt “patlamış mısır filmi” kıvamında da olmayan keyifli bir film vaat ediyoruz.

 

Aynen öyle (gülüyor.) Çünkü 13 yaşımdan beri oyunculukla haşır neşirdim ve kendimi başka bir meslekte çalışırken hayal edemiyordum. Ablam müzisyen olsa da en nihayetinde annem ve babam aktif olarak sanatla ilgilenmedikleri için haliyle bu dünyaya “Ama aç kalırsın” gözüyle bakıyorlardı. Israrla başka bölüm okumamı istediler ve beni de bir noktada ikna ettiler. Hacettepe Üniversitesi’nde Turizm Otel İşletmeciliği bölümünde okuduktan sonra yine Ankara’da çok büyük bir zincir otelde çalıştım da. Sonrasında artık şansımı deneyebilirim, nasıl olsa işsiz kalırsam bir mesleğim daha var düşüncesiyle oyunculuk dünyasından içeri paldır küldür girdim. Annemle babam da beni desteklediler o zaman, hatta her ikisi de eleştiri konusunda objektif oldular bana karşı. Hiç unutmuyorum, dördüncü sınıftayken Anne Frank’in Hatıra Defteri adlı oyunda oynuyordum ve eve döndüğümde anneme, “Nasıl buldun? Beğenmişsindir herhalde oğlunu” dedim. O da “Yooo… Hiç beğenmedim, ne o öyle ağlak ağlak” yorumunda bulunmuştu sağolsun (gülüyor.) Sonrasında en güzel yorumlarımı da onlardan aldım, en acımasızlarını da. Şimdi bakıyorum da eğer 18 yaşında oyunculuk bölümünde okusaydım belki de bu kadar verim alamayacak veya psikolojik baskıyı kaldıramayacaktım. Bu nedenle “Keşke erken başlasaydım, çok geç başladım” gibi bir kuşkum yok.

 

Evet, dizi oyunculuğunun tiyatroya nazaran daha kolay olacağı gibi bir inancım vardı. Özellikle Şevkat Yerimdar’la birlikte bu düşüncem değişti. Elbette tiyatronun, canlı ve hatayı tolere etmiyor oluşu ciddi bir zorluk teşkil ediyor fakat dizi sektöründe de çalışma saatleri, gecemizin gündüzümüze karışması, uyku düzenimizin ve sosyal hayatımızın olmayışı gibi durumlar var. Tüm bunlar bir araya gelince biraz hırpalanıyor insan.

 

Oyunculuk mesleğini yapmaya karar verdiğim andan itibaren ipler benim elimdeydi ve tüm hayatıma bu idealle yön verdim. Geç başlama durumu ise ailemin kaygılarını gidermek amacıyla, tiyatro bölümünden önce turizm otelcilik okuyarak yaptığım bir tercihti. Hayallerime gelince; ileride kendimi yönetmenlikle de sınamak istiyorum. Oyuncu olarak da bir Fatih Akın filminde olmak beni mutlu eder açıkçası. Natalie Portman ile iki âşığı oynamak isterdim, bayağı estirirdim herhalde (gülüyor.) Tiradı da Natalie’ye atayım oldu olacak; ilân-ı aşk edeyim.

 

El Bar. İspanyol yapımı bir film, Netflix’te izlemiştim. Çok etkilendim diyemem ama aklımda yer etti. Bu soruyu “son yıllarda” şeklinde değiştirirsek o zaman da Asghar Farhadi’nin A Separation’ını (Bir Ayrılık) söyleyebilirim. İki kere izledim. Bu arada Satıcı da çok iyiydi. Türk Sineması’nda ise kendime yakın bulmadığım bir yönetmendi ta ki Bir Zamanlar Anadolu’da filmini izleyene kadar; Nur, Bilge Ceylan. Bununla birlikte Hollywood yapımı filmlerden ve süper kahraman hikâyelerinden uzağım. İspanyol sinemasını seviyorum, kafa dağıtmak için de İngiliz komedilerini tercih ediyorum.

 

V for Vendetta. Moralim bozuk olduğunda benim için moral ve umut kaynağı oluyor. 12 kere izlemişimdir.

 

The Revenant. Leonardo Di Caprio’ya artık Oscar vermiş olmak için ödülü verdiler bence. Yoksa bence Catch Me If You Can ile Oscar’ı hak ediyordu. Great Gatsby’de bile The Revenant’tan daha iyiydi.

 

Son zamanlarda arkadaşlarımdan en sık duyduğum cümle şu: “Senin yerinde olmayı ve Game of Thrones’u izlememiş biri olarak en baştan izlemeye başlamayı çok isterdim.” (Gülüyor.) Açıkçası düzenli izleyemediğim için kopuyorum ve bu nedenle de çok nadir bir yabancı diziye başlıyorum. Lost ve Prison Break’i bile düzenli şekilde izlerken birini üçüncü, diğerini de ikinci sezonun sonunda bıraktım. Geçen yıl Banshee adlı diziyi izlemeye başladım. Fakat o da 7-8 bölümden sonra sarmadı. Netflix’te 3% diye bir dizi buldum. Gelecekte geçen bir hikâye; bayağı sevdim. Heyecanla onun ve de Black Mirror’ın yeni sezonlarını bekliyorum. Family Guy’ın da birkaçı dışında tüm bölümlerini izlemişimdir. Aslında bayağı dizi izliyormuşum yine de, değil mi? (Gülüyor) Yerli yapımlardan da Sıfır Bir Adana’yı izlemiştim. Bence çok iyi bir işe kalkışmışlar ve alınlarının akıyla da çıktılar.

 

Alper Canıgüz’ün Kan ve Gül’ü.

 

Ümit Aydoğdu şu an Baba Sahne’de Kafkas Tebeşir Dairesi’ni sahneliyor. İlk fırsatta ona gideceğim.

 

Şili, Copa Cabana.

 

Ankara.

 

Merhaba (gülüyor.)

Yenilere pek hâkim değilim ama Queen, Metallica, Ella Fitzgerald, Louis Armstrong, Frank Sinatra, Bülent Ortaçgil, Handel ve Beehoven’ı her daim dinlerim.

“Hayat” üzerine ahkâm keserdim, ilk söyleyeceğim söz de “İyi insan olun!” olurdu.

“Enerjini idareli kullan” ki gerçekten de bu tavsiye çok işe yaradı.

Müzik enstrümanı çalmak ama bayağı ona hâkim bir şekilde. Bir oyunda darbuka çalıyordum fakat uzmanlık derecesine getiremedim. Trombon veya klasik gitar çalabilmeyi isterdim.

 

Ünlü Hindistan asıllı düşünür ve yazar Jiddu Krishnamurti ile oturup ahlaklı insan olmak veya hayattan ne beklemek gerektiği üzerine sohbet etmek isterdim. Ya da Che Guevara ile Latin Amerika’nın kesin damarları üzerine de konuşabilirdim ama öncesinde bir hazırlık yapıp daha geniş araştırma yapmam gerekir.

 

“İnan sana değil kastım, cahille sohbeti kestim.” – Aşık Veysel. 

Fotoğraflar: Emre Yunusoğlu 

Styling: Oğuzhan Erdoğan 

Fotoğraf Asistanları: Alper Özkorkmaz & Deniz Doldur 

Styling Asistanı: Ezgi Aydemir