Özge Gürel ile aslında Yıldızlar Şahidim zamanı röportaj yapmaya niyetlensek de malum dizi son durağa kısa sürede vardığı için biz de başka bahara sakladık bu niyetimizi. Ancak o bahar tahmin ettiğimizden çok önce geldi, zira Dolunay’da Amazon kadını ile Polyanna’yı harmanlayarak yarattığı Nazlı’yla tanıştığımız an artık bu röportaj yapılmalı diyerek başladık Özge’nin repo gününü beklemeye. “Sabreden derviş muradına erermiş” misali sonunda geçtiğimiz hafta Tilki Yapım Stüdyo’da bir araya geldik. Malum giriş yazılarında hep oyuncularla ilgili izlenimler yazılır ve genelde tüm yorumlar da şu etiketler altında buluşur: Samimi, sıcak, hoş sohbet, enerjik. Bunu, röportajın yayınlandığı gün şu cümle takip eder: “Özge Gürel’le gerçekleştirdiğimiz keyifli sohbet yayında.” Huyumuz kurusun ki bu basmakalıp etiketlerden bir türlü kopamadık. Ancak söz konusu Özge Gürel ise gerçekten bu etiketler dışında kendisini nasıl anlatabilirim bilmiyorum.

Çünkü çekimin ilk yarısında koşturarak stüdyoya daldığım anda sanki karşımda röportaj yapacağım bir oyuncu yok da, lisede aynı sırayı paylaştığım; numarasını bile hatırladığım sınıf arkadaşım var gibi hissettim. Hani o an “Sen 248 Özge değil misin?” desem başlayacağız ergenlik yıllarının anılarını yâd etmeye. Çekim aralarında sohbet zaten öyle noktalara geldi ki “Ben en iyisi balık yağı içmeye başlayayım. Galiba Medcezir veya Kiraz Mevsimi zamanı Özge’yle tanıştım ve bunu hatırlamıyorum” diye kendi kendime sayıklamaya başladım. Medcezir’deki Ada karakteriyle ekranda ilk kez gördüğümde “Ne kadar değişik bir havası var” dediğim, şimdiyse Dolunay ile her salı hikâyelerine keyifle tanık olmamı sağlayan Özge’yle tabii Kirazcanların da kulaklarını çınlatarak daldık sohbete. Her hafta olduğu gibi yine çenem düştüğünden ve büyük ihtimalle zaten yazının yarısında röportaja geçtiğiniz için elçilik görevimi burada sonlandırıyor ve sözü “Biz hep buluşalım, hep sohbet edelim” dediğim Özge Gürel’e bırakıyorum.

 "Nazlı kağıt üzerinde yoruma açık bir karakterdi."

İlk olarak işin romantik komediden drama çok güzel geçişlerinin olduğunu fark ettim. Salt romantik komedi veya sert bir dram istemiyordum o dönemde. Nazlı hem kendimin hem de oyunlarımın geçişinde kullanabileceğim bir karakterdi. Enerjik ve umutluydu ama hayatı sürekli tozpembe değildi veya öyle görmüyordu. Düşüp kalkıyordu da, öğreniyordu ve kendini arayan bir genç kadındı. Aslında ihtiyacım olan da tam olarak buydu.

 

Elbette yaşadım. Sonuçta inandığın ve emek verdiğin bir şeyin karşılığının olmadığını görmek her zaman hayal kırıklığıdır. Ancak hayal kırıklıklarına tutunmaktansa onlardan beslenip motive olmak daha gerçek benim için. Yıldızlar Şahidim bittikten sonra oturup durumu sorguladım; “Bana ne kattı, ne götürdü?”, “Ne öğrendim veya ne öğrenmeliyim?” gibi soruların yanıtlarını aradım. O süreçten sonra hazırdım ve İlk Öpücük adlı filmi yaptım, ardından da Dolunay. Oyunculuğu seviyorum ve içinde olmak istiyorum. Bu yüzden de daha fazla beklemek istemedim.

 

Nazlı kağıt üzerinde yoruma açık bir karakterdi. Birçok yöne çekilebilirdi ki zaten beni de kendine çeken bu yanıydı. Benim önceliğim onu ilk başta kendiyle mutlu bir kadın yapmak oldu. Sonra da sıra onu yaratımı seven bir kadına evirmeye ve tüm davranışlarını o temele oturtmaya geldi. Evde, işte, ilişkilerde… Şu an Nazlı bir geçiş döneminde, kendine yabancı gibi. Kurduğu her şey yıkılıyor ve yenilerini kuruyor ama ölçtüğü biçtiği kimsenin üstüne oturmuyor. Ben de onun, bununla yüzleşmesini istiyorum.

 

Japon kültürüyle hiçbir alakam ve de ilgim yoktu. Nazlı’yla birlikte rotama bir Japonya turu ekledim (gülüyor.) Yemek yapmaksa beni çok eskiden beri besleyen ve bana iyi gelen bir eylem. Doymak ve doyurmak çok enteresan dürtüler barındırıyor ve bunu seviyorum.

 

Nazlı’nın ihtiyacı olan şey Özge’nin netliği, Özge’ninse Nazlı’nın sabrına ve toleransına ihtiyacı var.

 

Kesinlikle Necip Memili muazzam bir Nazlı çıkarırdı ortaya (gülüyor.) Ben de sanırım Hakan (Necip Memili) veya Tarık’ı (Berk Yaygın) oynamak isterdim.

 

Hakan öncelikle çok özel bir insan ve iyi bir dost. Öğrenmeye çok aç ve de öğretmekte korkusuz insanlarız ikimiz de. Provada aklıma gelmeyen bir şeyi sahnede yapmaktan çekinmiyorum. Çünkü onu hemen alacağını biliyorum. Onun için de aynı durum geçerli sanırım. Sahnelerin sırrı da dürtüsel akışa karşı koymamamızdan kaynaklanıyor olsa gerek.

 "Kiraz Mevsimi'nin başarısının en büyük nedeni samimiyetidir hep gözümde."

Sanırım sonrasını filmden sonra göreceğim ama öncesinde bir karakterle gün içinde hızlandırılmış bir ilişki kurmak zorunda kalmamak benim için en kıymetlisiydi.

 

Kiraz Mevsimi’nin başarısının en büyük nedeni samimiyetidir hep benim gözümde. Tertemiz bir enerjisi vardı ve bunun ekrandan izleyiciye geçmemesi imkansızdı. Ayrıca konusu ve işlenen durumlarda çok az geleneksel doneler söz konusuydu. Bu nedenle global olarak anlaşılması kolay bir iş olarak yer etti ve İtalya’da da büyük beğeni kazandı.

 

Kiraz Mevsimi, benim ve birçoğumuzun okuluydu. O olmasaydı ne olurdu, nasıl olurdu bilmiyorum ama iyi ki olmuş (gülüyor.)

 

Senin de dediğin gibi kalabalık ve eğlenceli bir aileydi, mahalleydi ve kasabaydı (gülüyor.) İlk zamanlar içine kapalı bir çocuktum. Fazla hareketliydi her şey benim için. Sonra parçası olmaya direnmeyi bırakınca karakterimin en sevdiğim, güvendiğim kısımları orada yeşerdi.

 

En büyük tökezlemem Medcezir’den önceki 2-3 aylık zaman dilimidir. Çünkü oyunculuğu bırakmak üzereydim. Çok istediğim ve rolü aldığım bir proje iptal edilmişti. O an “Fazla zorlamadan yeni şeyler katmalıyım belki de hayatıma” dedim. Ancak hayat buna izin vermedi (gülüyor.) En iyi öğüt ise kesinlikle “Keyfini çıkar” tavsiyesi. Ben de hâlâ bu öğüdü uygulamaya devam ediyorum (gülüyor.)

 

Ladri di Biciclette (Bisiklet Hırsızları) ve Back to the Future serisi.

 

“Ejderha, Akgezen mi oluyor?” (Gülüyor.) Instagram’da yanlışlıkla gördüm ve tüm ekibe sahnem için kayıttayken söyledim (gülüyor.)

 

Herman Hesse – Siddhartha

Ece Temelkuran – İyilik Güzellik

Ece Temelkuran – Düğümlere Üfleyen Kadınlar

Peru

 

Floransa

 

“Bir de şöyle düşün?”

 

En sevdiğim pişi; kapuskayı ise asla yiyemem.

 

Asansör

 

Zaman makinesi

 

Nikola Tesla

 

Ailenin kaybı / mutsuzluğa bahane aranması

 

Nezaket

 

“Gerçekten gülümse, gerçekten üzül.”

*

*

 

Fotoğraflar Emre Yunusoğlu

Styling Oğuzhan Erdoğan (Oscar Morriss)

Fotoğraf Asistanları Alper Özkorkmaz & Deniz Doldur

Styling Asistanı Ezgi Aydemir