Röportaj ve çekim için Rixos Pera’da buluştuğumuzda tabii ilk olarak keşfedilme hikâyesini bir de kendisinden dinliyorum. Sonra direksiyonu Vatanım Sensin’in kamera arkasına kırıyoruz. Sadece Halit Ergenç, Bergüzar Korel, Celile Toyon veya Onur Saylak değil; tüm kadroyu gözleri ışıldayarak anlatıyor. Büyüğünden küçüğüne herkesten bir şeyler öğrendiğini dile getiriyor. Ali Kemal’in sessiz çığlıkları, onda hoş sohbete dönüşüyor. Fotoğraf çekiminde ise sözlüye kalkan öğrenci misali heyecanlı ve hazırlıksız gözükse de, yıllardır objektif karşısına geçiyormuş gibi de deneyimli. Kubilay’ın bu deneyimini katlayacağı yadsınamaz bir gerçek. Çünkü birazdan daha yakından tanıyacağınız, “umut vaat eden” sıfatının karşılığı bu adam, basamakları beşer onar tırmanacak gibi gözüküyor.

Milas-Bodrum Havalimanı’nda çalışıyordum. Normalde dış hatlarda görev alıyorum. Ancak o gün CIP Lounge adı verilen bölümde 45 dakikalık bir boşluk oldu ve normalde burada çalışan arkadaşımızın yerine ben baktım. Ne olduysa zaten o 45 dakikada oldu. Ozan Doğulu ile Ufuk Ergin’i gördüm. Ufuk, yaka kartımdan ismime bakıp uçağa bindikten sonra da sosyal medya üzerinden bana mesaj attı: “Vatanım Sensin adında bir dizi var. Deneme çekimlerine girip şansını denemek ister misin?”. Benim de çocukluğumdan beri hayalimdir oyunculuk. Tabii böyle bir mesaj gelince de değerlendirmemek olmazdı.

 

Mesajı ilk gördüğümde tabii bir “Ne buldular bende acaba?” durumu oldu (gülüyor). Evet, yakışıklı adamlar, güzel kadınlar görüyoruz ekranda ama yalnız televizyon da değil, genel olarak oyunculuk sadece tiple olacağını düşündüğüm bir camia olmadı hiçbir zaman. Seni oynatacak şey tipin değil, karaktere olan inancın bence.

Bu mesajı görünce ilk olarak annemle babama söyledim hemen. Onlar tabii Ufuk’u bayağı araştırdılar (gülüyor). Yıllardır bu sektörde çok güzel işlere imza attığını görünce ikna olduk tabii. Zaten ailemin tepkisi, “Bu senin çok uzun zamandır hayalindi. Git ve şansını dene; ne kaybedersin ki?” oldu. Ve kendimi İstanbul’da, O3 Medya’nın ofisinde buldum.

 

(Gülüyor.) Tam da dediğin gibi oldu. Herhalde 20 yıl sonra bile o ilk deneme çekiminin alındığı günü hatırlayacağım. Ancak yaptığım şeylerin bazılarını hatırlamadığımı söyleyebilirim. Çünkü bir ara tek duyduğum ve hissettiğim şey kalp atışlarımdı. Saymaya kalksam sayamazdım. Çok heyecanlıydım. Zaten 15 dakikada odadan çıktım. Aynı gün beni tekrar arayıp geri çağırdılar. Heyecanımı onlar da hissetmiş. Üç saat içinde yeniden audition’a girdim. Sonra birkaç deneme çekimi daha aldılar. Uyum için Halit Ergenç ve Bergüzar Korel’le de auditionlara girdim. Ve kabul edildim. Tabii o an sevinemedim çünkü bir süre şokun etkisinden çıkamadım. Yaklaşık 1.5-2 ay oyuncu koçlarıyla eğitim oldu ve sonra da çekimlere başladık.

 

Üniversiteden önce havalimanında çalışıyordum zaten. Kendi işimle ilgili bir bölüm okumak istedim. Havacılığı da sevmişimdir hep. Zaten bu alanda çalışıyorken yönetimi de yapabilir miyim acaba diye düşünüp girdim. Fakat aslında ben hep o ekranda olup başka bir karaktere bürünmeyi istedim. Küçükken evde taklitler yapan o çocuk bendim. Televizyondaki tiplemelerin taklitlerini yapıyordum. Hele de Avrupa Yakası zamanı Burhan Altıntop’u taklit etmeye bayılırdım (gülüyor). Şimdiyse hayalimi en canlı haliyle yaşıyorum. Bir tiplemenin taklidi yerine bambaşka bir karakteri sırtlıyorum her hafta.

 

Tabii ben yine çok heyecanlıydım ve soğuk terler döküyordum. İlk sahnem de Celile Toyon ve Miray Daner’le birlikteydi. Babaannemi öpeceğim ve “günaydın” diyeceğim. Yaklaşık sekiz tekrardan sonra “günaydın” diyebildim (gülüyor).

 

Halit Ergenç’le karşılıklı ilk sahnemdi o. Bugün hâlâ onunla ve Bergüzar Korel’le sahnem olduğunda çok heyecanlanıyorum. Allah’tan gözlerim bağlıydı idam sahnesinde (gülüyor).

 

İlk bölümü çocukluk arkadaşlarımla birlikte izledim. O an açıkçası nasıl oynadım, ne yaptım diye düşünmedim. Sadece keyfini çıkarmak istedim. Birkaç bölüm geçtikten sonra ilk bölümü tekrar açtığımda yarım saat sonra televizyonu kapattım (gülüyor). Tabii her gün bir şeyler gelişiyor. Sistem bize, biz de sisteme yavaş yavaş alışıyoruz. Birbirimizi tanıdıkça, öğrendikçe daha güzel şeyler çıkarıyoruz. İlk bölümü izledikten sonra oyunculuk hayalimle birlikte bir hayalim daha gerçekleşti. Babamdan yıllarca duymak istediğim cümleyi duydum: “Seninle gurur duyuyorum”. Hiç unutmuyorum ilk bölüm bitti ve öyle konuştuk babamla. O cümleyi duyduktan sonra ona teşekkür ettim ve telefonu kapatıp ağlamaya başladım. Malum özellikle de ataerkil bir toplumda babanın, oğluna onunla gurur duyduğunu söylemesi bambaşka bir duygu. Hem bu ve daha pek çok güzel yorum hem de harika bir kadroyla çalışmanın verdiği mutlulukla sete uçarak gidiyorum.

 

Halit Ergenç’in yüzü ve gözleriyle oynamasını kendi oyunculuğuma katmaya çalışıyorum. Zaten onunla da sürekli konuşuyoruz. Çok deneyimli isimlerle çalışıyorum ve ne zaman kapılarını çalsam “5 dakika sonra gel” yerine “Hemen gel ve bakalım” cevabıyla karşılaşıyorum. Benim için okul gibi set. Büyüğünden küçüğüne herkesten bir şeyler almaya çalışıyorum. Zaten tek tek odaları dolaştıktan sonra topladıklarımı süzgeçten geçirip sonraki sahneye öyle hazırlanıyorum.

 

Ali Kemal’i içselleştirirken olaya önce Kubilay olarak bakıyorum oradan nasıl görünüyor diye. Sonrasında “Ali Kemal burada ne yapar? Ne söyleyebilir?” sorularına yanıt arıyorum. Artık o kadar alıştım ki bazen ister istemez bir replik çıkıyor ağzımdan ve senaryoya onu da dâhil ediyoruz. Bir de mutlaka kiminle karşılıklı oynayacaksam onun bir önceki sahnesini monitörden izliyorum. Onun bana hangi ruh haliyle geleceğini bilmem çok önemli. Böylece zorlayıcı yanları da ortadan kalkıyor.

 

Ben duygularımı, yaşadıklarımı hemen söylerim. Ancak Ali Kemal öyle değil. Onu canlandırmaya başladığımda hislerimi hiç düşünmeden paylaşıyor olduğumu keşfettim. Ali Kemal’in dertleştiği tek biri var; Eftalya. İşin üzücü yanı onunla bile şifreli konuşuyor. Tüm bunlar benim dışarı ne kadar açık olduğumu fark etmemi sağladı.

 

Evet, çünkü bizde erkekler yaralı. İnsan doğası da böyledir. Önce kendimizi korumaya alırız. Aslında Ali Kemal’in arkadaşı var sayılır. Ne kadar ona karşı kötü de davransa Yinon ve Eftalya’yı söyleyebiliriz. Leon’a gelirsek bana göre onun gibi kendini babasına kanıtlamaya çalışan ve subay olmak isteyen hırslı bir teğmen zaten hayatı boyunca sadece işine bakar. Erkeklerin çoğu için bu durum geçerlidir. Dışarıdaki hayata karşı kendini kapatır ve hedefi doğrultusunda ilerler. Bu nedenle de arkadaş edinmez, edinemez.

 

Boran’la (Kuzum) karşılıklı bir sahnemde bunu yaşadım. İlk bölümde Yıldız’ı balodan çıkardığım bir sahne vardı. Ve orada Boran’la karşı karşıya geliyoruz. Ben tabii o sırada öfkeden köpürüyorum. Boran’la göz göze geldik ve o böyle bir sırıttı (gülüyor). O öyle yapınca ben iyice sinirlenmeye başladım. Kayıt bitti ve birkaç dakika daha sinirliydim.

 

Hapishane sahnesi. Halit Ergenç’le ilk ciddi sahnemdi. Çekimlerden önce yaklaşık üç saat Halit Abi’yle konuştuk. Duygu yoğunluğu fazla bir sahneydi. Baban döndü, ona gidebilirsin de ama bir yandan sorguluyorsun kafanda; “Bu adam 7-8 yıl yoktu. Şimdi neden burada?”. Her şeyden önce anlaması zor bir sahneydi. Anlayıp da oynamamız gerekiyor ama işte bazen anlayamıyorsun. O noktada da ustalardan değişik bakış açıları kazanıyorsun. Halit Abi de beni çok iyi yönlendirdi o sahnede. Zaten karşılıklı oynarken haz aldığım, hayranlıkla izlediğim bir usta Halit Ergenç.

 

Yıldız’la bir sahnemiz vardı. Ona, “Dengemi, asabımı bozdun” diyorum. Kendimi severek izlediğim tek sahne o diyebilirim. Onun dışında genelde kendime çok nötrüm. Beğenmem pek kendimi ki bunun iyi bir şey olduğunu söylüyorlar (gülüyor). Bir meyhane sahnesi vardı Eftalya ile. En beğenmediğim sahne de oydu. Biraz daha kendimi rahat bıraksam, o tutukluğumu atabilsem çok güzel olabilecek bir sahneydi. Çünkü kilit bir andı. Eftalya’ya, “Kimim ben?” diyorum. Baktığınızda Ali Kemal’in bu hayatta kendine sorduğu tek soru. Çok güzel olabilirdi ama benim gözümde başarısız olduğum bir sahneydi.

 

Senaryoda gördüm. Hatta ilk başta başka bir Selanik türküsü olan ‘Çalın Davulları’nı söyleyecektim. Üç dört tane şarkı denedik stüdyoda. En nihayetinde şarkıcı değilim, hatta şu an oyuncu da değilim; oyuncu olmaya çalışıyorum. Ve birden şarkı söyleyecek olmam bana da garip geldi. Çok heyecanlandım. Müzisyen Yıldıray Gürgen’in bana çok yardımı oldu. Ben de elimden geldiğince söylemeye çalıştım. İzleyici beğendiyse ne mutlu bana!

 

Mustafa Kemal sahnesi; “Yolun açık olsun Paşam!”. Atatürk’e çok bağlı şekilde büyüdüm. Aileme bunun için sonsuz teşekkür ediyorum. O sahneyi de gözlerim dolarak izledim. Orada Mustafa Kemal’i kendinize daha yakın görebiliyorsunuz. “O da bir ananın oğlu, onun da arkadaşları var” diyorsunuz. Çok etkilenmiştim. Bir de Hilal’in idam sahnesi. “Vatan sağolsun” dediği an çekilirken ağlamaya başladım. Üzerine bir de izlerken sanki hiç orada bulunmamışım, senaryoyu bilmiyormuşum gibi tekrar ağladım. Bir de Azize’nin “Ufacık boynuna ip geçirecekler” dediği sahne beni mahvetmişti. 12’nci bölümde Hilal asılacak, Cevdet Albay da yatak odasında sinir krizi geçiriyor. O nasıl bir oyunculuktur! Halit Abi orada ağlıyor mu, kriz mi geçiriyor, nefes mi alamıyor; bu üç durum arasındaki geçiş o kadar kusursuz ve hızlı ki sizi koltuğa çiviliyor resmen. “N’oluyor” diyorsun. Sahneyi izlerken “hocam” diye nida attığımı biliyorum.

 

Partnerimden başlayayım; Pınar çok oturaklı, karakterinin aksine konuşmayı bilen, net biri. Miray (Daner), o “Vatan sağolsun” diyen kız, bir anda odada kalkıp dans etmeye başlayabiliyor (gülüyor). Boran (Kuzum) tam bir beyefendi. Celile Toyon, inanılmaz bir kadın. Herkesin günün birinde tanışmasını delicesine isteyeceğim insanlardan. Mükemmel bir enerjisi var. Mesela sette yorulduk ve yüzümüz düştü diyelim; bir anda elinde çikolatalarla karavana girer ve bizi uyandırır deyim yerindeyse. Çok da eğlenceli biri. Onur Saylak ise inanılmaz komik bir adam. Ne kadar iyi bir oyuncu olduğunu ve hayranlıkla izlediğimi söylememe gerek yoktur. Şiir gibi oynuyor. Ancak eğer ben oynarken o monitör arkasında ise yandım. Kahkaha atmamak için kendimi zor tutuyorum. Halit Ergenç ve Bergüzar Korel ise tek kelimeyle muhteşemler.

 

Alıştım diyebilirim ama ister istemez zorunda kalmadıkça kalabalığa karışmıyorum. Ancak en iyi gözlem yapabildiğimiz yerler metro, vapur veya metrobüs. O nedenle bir şekilde bu kalabalığa giriyorum. Sosyal medyaya gelirsek olabildiğince gelen mesajları cevaplıyor, herkesle iletişim kurmaya çalışıyorum.

 

Bodrum’dan önce İzmit’te yaşıyorduk. Babam askerdi. Ancak öyle sert bir mizacı hiçbir zaman olmadı. Askeri lojmanda büyüdüm. Babam emekli olunca ve lojmandan ayrılınca sanki gölde yüzerken okyanusa geçtim gibi hissettim. Haliyle bir afallama oldu. 18 yaşına kadar İzmit’te kaldık. Babam sivil havacılığa geçtiğinde ben sekiz dokuz yaşlarındaydım. Tabii o dönemde sürekli yurt dışındaydı. Benden yedi yaş küçük kız kardeşim var. Evde onunla ve annemle birlikte kalınca ister istemez sorumluluk üstlenmeye başladım. 15 yaşındayken arkadaşlarım, “Hadi maç yapalım, playstation oynayalım” derken bende “Eve gideyim, belki bir şey lâzımdır” durumu oluyordu. Direkt olgunlaşma dönemine girdim. Ailemin güvendiği çocuk oldum hep. Derken lise bitti ve bir iki yıl öğrenim hayatıma ara verdim. O sırada havalimanında çalışmaya başladım. Sonrasında üniversiteyi kazandım. Ve bugün de buradayım. Aslında oldukça normal ve tekdüze bir hayatım vardı Ufuk’la karşılaşana kadar (gülüyor). Ailem şu an hâlâ Bodrum’da. Annemin bir ayakkabı mağazası vardı. Dinlenme istedi ve 4.5 yıl önce Bodrum’dan bahçeli ev aldılar. Doğanın kalbinde limon, portakal, mandalina yetiştiriyorlar. Güzel, huzurlu bir yaşamları var. İstanbul’da tek başıma yaşıyorum şu an. İlk başta bir adaptasyon sorunu yaşadım tabii. Sonuçta Bodrum’da buluşma saatinden 10 dakika önce evinizden çıksanız yetişiyorsunuz. İstanbul ise insanı yoran bir şehir. Şimdi biraz da olsa Anadolu Yakası’nda Bodrum’daki huzuru yakalamaya çalışıyorum. Lisede okuldan kaçıp Kadıköy’e tantuni yemeye geldiğimiz günleri anıyorum (gülüyor).

 

Genelde uyuyarak değerlendiriyorum (gülüyor). Gezmeyi çok severim. Sapanca ve Maşukiye gibi yerlere gidiyorum. Bazen evde oturup sadece kitap okuyor veya gitar çalışıyorum. Bu beni çok rahatlatıyor. Yazları haftada bir kez mutlaka dalış yaparım. Dalgıcım aynı zamanda zaten. Bodrum’da olduğum süre zarfında kickboks antrenmanlarımı atlamıyorum hiç. Sakinlik ve spor ile geçiyor yani repo günlerim.

 

Eğitim odaklı düşünüyorum şu an için. Yazın ABD’ye gidip eğitim almak istiyorum. Şu an için hayalini kurduğum bir rol yok. Ancak Haluk Bilginer ve Şener Şen gibi idol olarak gördüğüm ustalarla karşılıklı oynamayı çok isterim. Rahmetli Tuncel Kurtiz’e de hayrandım. Ayvalık’ta küçük bir şarap evimiz vardı. Vaktinde orada tesadüfen tanışmıştık. Ona baktığımda hiçbir şey yapmasına gerek olmadığını fark ettim. Sadece ses tonuyla insanı hipnotize edebiliyor. Zaten genelde hep öyle oyuncular idolüm oldu. Sinema filminde rol almayı çok istiyorum. Tiyatroya sıklıkla gidiyorum ama şimdilik bana o sahnede olmak korkutucu geliyor.

 

 

Dağ 2 ve Predestination.

The Godfather üçlemesi, Rainman ve Scarface.

İkincikat’ın Kasap adlı oyunu. Vatanım Sensin’de Yinon karakterini canlandıran arkadaşım Mert Denizmen rol alıyor. Tek kelimeyle beni çarptı. Sette çok görmesem de, dışarıda sık görüştüğüm birini bu denli ters köşe, bambaşka bir rolde izlemek çok acayip bir deneyimdi.

 

Adı Efsane’yi izledim geçtiğimiz hafta. Kadroya bayıldım. Yabancı dizi de son zamanlarda izleyemesem de The Originals ve Black Mirror’ı takip ediyorum. Ayrıca geçmişte Spartacus fanıydım (gülüyor).

 

Rag’n’Bone – Human, Sezen Aksu’nun yeni albümü ve Ceylan Ertem.

 

Tavuk şinitzel; birkaç tabak yiyebilirim.

 

Sevilla (İspanya), Brezilya, Amsterdam (Hollanda).

 

Yakın zamanda bir Sherlock serisi bitirdim. Bir de diziye odaklanmak için Kemal Tahir’in ‘Esir Şehrin İnsanları’ adlı romanını okudum.

 

Nutuk ve Turgut Özakman’ın ‘Şu Çılgın Türkler’i.

 

Gelecekte kesinlikle 35. Bana göre bir erkeğin tam orta yaşı. Ne yaşlısın, ne de genç. Oyunculuk yapıyorsan babayı, erkek kardeşi ve abiyi oynayabilirsin. Çok merak ediyorum yaş 35’i.

*
Fotoğraflar Emre Yunusoğlu