‘Ah Neriman’ dizisiyle tanıdım Berna Koraltürk’ü. Yüzünü unutmanızın imkânsız olduğu, hafızanıza kazıyacağınız güzellikteki isimlerden. Masumiyetin nişanesi gibi. ‘Baba Candır’ın Paşabahçe’deki setine gittiğimde bu güzelliğin, Koraltürk’ün deyimiyle aşkın parıltısından geldiğini fark ettim. Çünkü her daim rüzgârı hanesine davet eden Paşabahçe’nin sabah ayazında ayakta kalmaya çalışırken, Ece’nin güçlü kimliğine de bürünen Koraltürk, öğle molası verildiğinde gözleri ışıldayarak yanımıza geldi. Aşkın sadece bir kişiye değil, bir şeye de hissedilebileceğini söylerken ‘Baba Candır’ı da kast ettiği belli oluyor. Zaten sette de kendisiyle “Baba Candır’ın en büyük fanı” şeklinde dalga geçiyorlarmış. Çünkü sadece performansını görmek için değil, bir izleyici edasıyla diziyi her hafta izliyor Koraltürk.

Neredeyse ekibin yarısı sette, durum böyle olunca Ece karakterinin odasında başlıyoruz sohbete. Konu Uraz Kaygılaroğlu’na gelince sanki içine doğmuş gibi kapı açılıyor ve “Benden bahsetti mi?” diyerek Uraz beliriyor karşımızda. İkilinin ekrana yansıyan uyumları kamera arkasında da o kadar güçlü. Zaten Koraltürk de “Birbirini yıllardır tanıyan iki arkadaş gibi olduk” diyor. Bu kadar sıcak bir ekibin hanesinden içeri adım atınca sohbet de akıp gidiyor. Burada sözü Berna Koraltürk’e bırakırken başta Gözde Gülensoy olmak üzere tüm ‘Baba Candır’ ekibine sıcacık ve içten misafirperverlikleri için teşekkür ediyor, selam olsun diyorum.

‘Baba Candır’dan önceki projeler genelde kısa solukluydu. Bununla birlikte ilk defa bir rolü bütünüyle üstlendim, gerçekten bir karakter çıkarttım, yönetmenle rolüm için diyalog kurdum. Çünkü ‘Baba Candır’ bir hikâyeye hizmet etmekle birlikte, kendi hikâyemi de anlattığım bir iş. Ve çok sevilmesi de benim için bu projenin sürprizi oldu. Heyecanlıydım başlarken fakat herhangi bir anlam yüklememiştim. Sadece reytingler de değil, tanıştığım oyuncu dostlarım ve üstatlarım, çalışma koşulları kısacası ‘Baba Candır’a dair her şey bitmesini istemediğim güzel bir sürpriz benim için.

 

Giydiğim topuklu ayakkabılar (gülüyor). Acıya alışmayı öğreniyorsun. Normal hayatta düğünlerde bile beni topuklu ayakkabıyla göremezsiniz. Şaka bir yana hiçbir şey sadece yazıldığı gibi kalmıyor. Bir şeyler ekleniyor, sen bir şeyler keşfediyorsun ve sonrasında onu kullanıyorsun. Ece gücünü buradan alırken, ben de bununla motive oluyorum. Ben annesiz olmak ne demek bilmiyorum çok şükür. Fakat hayatta bir şeyin veya birinin eksikliğinin nasıl bastırıldığını biliyorum. Mesela babası olmayan kızların, erkek arkadaşların duydukları sevgiyi anlayabiliyorum. Çünkü orada sevgi açlığını bastırıyorsun. ‘Baba Candır’daki baba öyle tipik maço baba tiplemelerinden değil. Daha sevecen yaklaşmış çocuklarına. Ece de ayakları yere sağlam basan bir kız çocuğu. “Bu hayatta bir şeyleri kendim başarmalıyım” diyor. Babadan maddi destek alamaz. Onun için “babam sağ olsun, ben ondan sadece manevi güç alayım” durumu geçerli. Bu da kişiyi etkiliyor tabii. Buna konsantre olarak Ece’yi canlandırıyorum.

 

Açıkçası maalesef bu yoğunlukta annemi pek göremiyorum. Buradan sesleniyorum; seni çok seviyorum ve özlüyorum (gülüyor). Eve gittiğim zaman bazen mikrofon üzerimde sanıyorum. Ya da rüyamda Ece’yi görüyorum. Her gün çalışmak çok yorucu, evet; farklı bir psikolojik destek, motivasyon gerekiyor. Şanslıyım ki klişe olacak ama gerçekten aile gibi olduğumuz, çok keyifli bir ortamda çalışıyoruz. Şu an bu sette olan herkesin hayatında neler olup bittiğini bugün size rahatlıkla anlatabilirim. Canım sıkıldığında ve küçük bir sahne boşluğunda biriyle dertleşebiliyorsun. Kendi başına kalmak istediğinde ise insanlar gözünden anlıyor ve anlayış gösteriyor. Çalıştığın yerde rahat hissetmen çok önemli, aynı şekilde insanlara güvenmek de.

 

Birbirimizden öyle müthiş derecede ayrıldığımız özelliklerimiz yok. ‘Güldür Güldür’deki Kem Gözlü Şevket’in deyimiyle “Keşke benim olsa” diyeceğim bir özellik var mı bilmiyorum (gülüyor). Galiba Ece’nin hayır diyebilme yanının bende olmasını isterim. İnsanlara çok kolay hayır diyemem. Aslında eskiden hayır kelimesini rahatlıkla kullanırdım ama bir şekilde kayboldu sonradan. Ece daha net bu konuda. Kötü bir insan değilseniz ve çok fazla empati kurarsanız başka birine dönüşüyorsunuz artık. Hayır diyemez hale geliyorsunuz. Ben de galiba kurcalamayı seviyorum böyle bazı şeyleri.

 

İlk başlarda birini tanırken onu inceliyorsun tabii. Neye nasıl tepki verir, nasıl bir oyuncu vb. her şeye bakıyorsun. Uraz’ın önceki projelerini biliyordum ama sette farklı sonuçta. “Her şey su akar yolunu bulur” şeklinde gelişti. Diyalog kurma açısından kasmamıza gerek kalmadı. Çok komik biri zaten. Böyle kişilerin enerjisi beni yükseltiyor; mutlu oluyorum. Çok güzel bir arkadaşlık kurduk. Mesela canı sıkıldığında hemen onu kahveye götürürüm. Uraz’la birbirini yıllardır tanıyan iki arkadaş gibi olduk. Haluk’a baktığımızda ise tam bir deliyle karşı karşıyayız (gülüyor). Ve onun delirmesine alan tanıyan müthiş bir yönetmenimiz var.