Cesur ve Güzel!

Milletçe en son neye hep beraber sevindik hatırlayamıyorum ama üzüldüğümüz şeylerin hepsi aklımda. Biri bitmeden diğeri başlıyor. Hafta içi bir ara gerçekten zaman hiç geçmeyecek zannettim. Yakın çevrem bilir, bende bardak genelde doludur. Boşaldığı zaman ruh halime göre bazen su ile bazen rakı ile doldururum. Ama bu hafta bardağa öylece bakakaldım. Toplum içinde tebessüm etmeye çekinir hale gelirken cumartesi olsa da biraz yüzüm(üz) gülse diye bekledim. Beklediğime değdi. Tüm ekiiiip, iyi ki varsınız ve çok güzelsiniz. Ellerinize, kollarınıza sağlık.

Dokuzuncu bölüm itibariyle Ayşegül ve Can’ı düğüm olmuş bir sorunun içinde bırakmıştık. Elif, artık Can ile beraber olmak istediğini söylemiş; Can da bu cazip(!) teklifi geri çevirmemişti. Ayşegül ise Murat’tan gelen benzer teklifi Can’a olan sevgi ve sadakatinden dolayı zarif bir şekilde reddetmişti. Ama artık işler değişti. Ayşegül, “Madem öyle, işte böyle!” diyen duruşunu takındı. Zihnimde müziğin sesi açıldı. Tüm Ayşegüllerden tüm Canlara gelsin: Ajda Pekkan – Seveceğim, Gezeceğim. (Şarkıyı dinlemek isteyenler, son sayfaya bakabilir.)

“Kıskançlık varsa, aşk da vardır.” varsayımından yola çıkarak Can’ın da Ayşegül’e karşı içinde güzel hisler beslediğini artık hepimiz biliyoruz zaten. Eee, Can’cığım madem bu kadar kıskanacaktın ne sen Elif’in teklifini kabul edecektin ne de Ayşegül gibi pırlanta bir kızı Murat’a altın tepside sunacaktın. Kendin ediyorsun, kendin bulmazsın umarım.

Seviyorsan git, dokun bence. 

Ne yalan söyleyeyim, bölüm boyunca Ayşegül’ün Can’a karşı olan bu duruşunu çok beğendim, çok takdir ettim. Soğukkanlı ve sakin duruşu ile Ayşegül’e 10 puan,10 puan, 10 puan! Her babayiğidin harcı değil. Onuncu bölüm Can’a kahvaltı olarak hazırladığı mısır gevrekli olan ilk saniyesinden, son jenerik akana kadar Ayşegül’ün tutarlı hallerine kadar harikuladeydi. Üstelik bunu yaparken çok da kontrollüydü. Evet, Murat’a yolu açtı ama… Yanlış bir ifade kullanıyorsam affola ama en basit şekliyle kendisini Murat’ın kollarına atmadı. Bu çok “güzel” bir hareketti. 

Can’a karşı soğukkanlı olan Ayşegül, Murat’ın yanında bir o kadar “cesur”du. Murat’a, Can ile ilgili söyledikleri izlerken “Herkes ‘Seni seviyorum.’ demek zorunda değil; bu kız da hislerini bu şekilde dile getiriyor.” dedirtti. Zaten aşk böyle bir şey değil mi? Onun yanındayken dut yemiş bülbül gibi durursunuz, kal gelir, aklınızdan neler söylemek geçer de ağzınızdan kekeleyerek çıkan tek kelime “merhaba”dır. Denk gelirseniz uyurken izlersiniz. Tam dokunacakken görünmez bir el, sizi bileklerinizden tutup başka bir yere atar. Ama o yokken aynı cümlede hem aşkını hem de öfkenizi haykırırsınız. Sizi dinleyen kulaklarına inanamaz. Ayşegül’ünki de o hesap işte. Söyleyemiyor, dokunamıyor ama Murat ile sohbetlerinin tek manşeti Can oluyor. Evet, bu cesaret işi; doğrudur. Cesaretinden dolayı Ayşegül’ü de tebrik ediyorum ama tam bu noktada Murat’a haksızlık yapıldığını düşünüyorum. Hani onun da bir kalbi, ruhu olamaz mı? Ayaklarını yerden kestiren, sokak sokak köfteci aratan adamın karşısına geçmiş Can diye ağlamasak mı acaba?!

Onuncu bölümün genelinde Ayşegül’ün davranışları genel anlamda “Cesur ve Güzel”di ve başlık olmayı hak etti.