Yıllarca hep bir umut, aradım durdum seni...

Bölümün ilk fragmanını izlediğimde aklımdan çok farklı bir başlık ve kapak fotoğrafı geçiyordu. Hatta nasıl bir giriş yapacağımı bile planlamıştım ama son sahne algılarımı değiştirdi. Gözümü kapatıp da bölümü düşündüğümde Canan’la Sait’in birbirine aşkla bakan hali belirdi zihnimde. İlk bölümden bu yana aşık olsunlar diye hop oturup hop kalkarken, Sait’in Fahriye’den sonra birine böylesine anlamlı baktığını görmüşken yazımda da ‘aşk’ konuşmalı diye düşündüm. Ve değiştirdim tüm planlarımı. Bir gerçek var, onları böyle bırakacak olmak içimi acıtıyor...

Gelin 9.bölüme bakalım, ben önce aşka uzanan yolda başımıza gelenleri konuşalım istiyorum.

Orhan’ın hayallerini hep sevdim; çocuksu gelse de, saçma gelse de sevdim. Orhan için bin farklı yoldan tek bir sonuca varmak mümkün. Tek isteği şarkılarla örülü bir dünya olan Orhan’ı kimsenin ciddiye almaması ise en büyük şanssızlığıydı. Ta ki bu haftaya kadar. Kardeşleri Başeğmez’lik nasıl olur göstererek Orhan’ın yanında yürüdü ve ortaya gerçekten keyifli bir bölüm çıktı.

Harika görünmüyorlar mı?  

Beş Kardeş, misal bir romantik komedi olsa yukarıdaki fotoğrafta gördüğümüz sahnenin Orhan’ın hayatının özeti olmasını ister miydim? İsterdim. Çünkü Orhan dizi dünyasında görüp görebileceğimiz en naif, en tatlı kişiliklerden biri. Tek bir amacı var fakat o amaca uzanan yollar taşlı, o da sürekli bu yolda tutunacak bir dal arıyor. Ayağına batan taşlar tabanlarını kanatsa da, canı acısa da o yolun sonunda bir ışık görmeyi umuyor. Abartılı derecede saflıkları yok mu? Bugün de gördüğümüz gibi kesinlikle var. Fakat Başeğmez’ler için kurulan dünyada onun o saflıkları abartılı olmak şöyle dursun bir gereklilik gibi yansıyor bana. Çünkü o dünyaya gerçekten inandım. O yüzden mutlu olsun istiyorum Başeğmez’lerin Orhan’ı, yüzü hep gülsün istiyorum. Yarışma deyip geçmiyorum; Orhan’ın yüzü bir an bile gülecekse o yarışma için heyecanlanır, o yarışmayla yatar kalkarım diye düşünüyorum.

Kardeşlik, yeri geldiğinde kardeşin için hayallerinden vazgeçmeyi gerektirir. Yıllar yıllar sonra da kardeşliğe bir yorum getirmek istersek, Beş Kardeş’in herhangi bir bölümünü izleyip üzerine konuşabiliriz. Zira dayak yemek, şarkı söylemek, düşünmeden paranı çıkarıp vermek, kendi yapacaklarını ertelemek derken Başeğmez’ler bir nevi kardeşliğin kitabını yazdı dizinin satır aralarında. İzlerken gözlerimin dolması, kucaklaşma isteği hep bundan…

Hep Sait’in kardeşlerine kaba saba davranmasından, hayallerini baltalamasından şikayet ederdim. Fakat Sait’e Canan’ın sevgisi gerekliymiş, anladım. Sait Canan’la beraberken daha naif, daha ılımlı bir insan olmuyor mu? Sait’in bir anda değişen ruh hallerinin hayranıyım, işte bunlar hep Serkan Keskin etkisi.  

Daha önce ‘Her eve lazım Canan yenge’ derken bu kadarını da beklemiyordum. Artık kardeşlerin başları sıkıştığında yardım isteyeceği bir yengeleri var, hem de bir sesleniş uzakta. Bazen düşünmüyor değilim bu yenge daha önce karşılarına çıksa böyle mi olurlardı diye. Çünkü net bir öz güven sorunu var ve bence kardeşlerin bir iş tutturamamasının sebeplerinden biri de bu. Yengemiz bizim canımız fakat Canan’cım o mektubu ortaya çıkarmanın zamanı mıydı yahu? Yarışma bitsin, topla kardeşleri göster mektubu. En azından kimse görmedi, yarışma meselesi tatlı bir şekilde tamamlandı ya mutluyum. Kardeşlerin ablası kim çıkacak, yoksa o mektuplar bir başkasına yazılmıştı da bir yanlış anlama mı var göreceğiz. Lakin ben kardeş olurum derken şaka yapmıyordum; unutun ablayı, kardeş olarak beni alın aranıza.

Orhan kayıt parasını toplamak için dilenirken Birol’la karşılaşınca, Birol’un çorabından bir tomar para çıkarması gözlüklü çocuk Kaan’ı anımsattı. Elbet külçe külçe altın olmasa da Birol da iyi birikim yapmış, aferin. Orhan’ın kayıt sırasında tanıştığı, çirkin sesli kıza ise sinir oldum. Yalnız Orhan bu, tabii ki kandırılacaktı.

Nazım’ın kenara köşeye ayırdığı paralarıyla okunmadığını bile bile, vazgeçmeden çıkardığı gazetelerine saygım büyük. Bugüne kadar onu hiç umursamayıp, sürekli tersleyen bir konumda bulunan Yasemin’in yaptığı jest ise yüreğime dokundu. Yasemin hep burnu büyük, umursamaz biri olarak hikayenin içindeydi fakat gönlünün ne derece geniş olduğunu görmek beni çok memnun etti. Nazım’ın gözleri öyle doldu ya, sen çok yaşa Yasemin!

Gönül ister ki, Yasemin’le Orhan tıpkı rüyadaki gibi mutlu olsunlar. Hayallerinin peşinde koş Orhan'cım, belli mi olur belki Yasemin hanım da senin içindeki güzelliği keşfeder. Rüya demişken 'Ak sakallı dede' ayrıntısını ne kadar sevdiysem de o sahnenin biraz daha uzamasını bekledim doğrusu. Evet bir Mecnun-dede sahnesi göremeyiz -ki görmek de istemem- ama biraz daha detaylı bir sahne güzel olabilirdi.

Nazım’ın günlerce gazete çıkarabileceği, hatta gazetesini geliştirebileceği parayı hiç düşünmeden kardeşlerine vermesi ise bir dersti adeta; kardeşlik dersi. Bir bölümde de tüm kardeşler Nazım için çalışsa, 'Halkın Öfkesi' güzel yerlere gelse çok güzel olmaz mı sizce de? 

Orhan, Şevval, Taşkın, Kudret cephesinde oluşturulan sahnelerin kısa ama etkili olduğunu düşünüyorum. Şevval’in bazı anlarda sivrilse de uyum sağlayabilen kişiliğini seviyorum. Şevval-Turgut ilişkisinin kaplumbağa hızında ilerlemesinden biraz rahatsız olsam da, Turgut’un lunaparkta geçirdiği vakitlerin Şevval’le bir ilgisi olursa bu durum bana çok şık bir cevap olur. Bu arada cumartesi günü Tansu Biçer’in doğum günüydü, bu vesileyle güzel yıllar diliyorum kendisine...

Ve gelelim bölümün en tatlı yerine! Öncelikle Sait ve Canan’a eşlik eden A Capella Boğaziçi’ne çok teşekkür ediyorum, anlamlı bir sahneyi daha da güzel kıldıkları için. Tekrar tekrar açıp izleyebileceğimiz bir Beş Kardeş sahnemiz daha oldu a dostlar, koşun! ‘Ben Aşık Oldum’un güzel sahnelenişi bir yana, Sait ve Canan’ın birbirlerine bakışı der susarım. Çünkü ben susmalıyım ki, aşk konuşsun…

Nadir Sarıbacak en hassas noktam. Hani yüreğinize çok farklı bir telden dokunan oyuncular vardır ya, Nadir Sarıbacak yıllar önce dokundu yüreğime… Konuşmasa, bir kenarda dekor rolü yapsa izlerim. Hal böyle olunca Nazım’a yazılan her sahne içimde kelebeklerin uçmasına neden oluyor. Lakin Onur Ünlü de Nazım’a replikler yazarken kaleminin ayarını biraz kaçırıyor. Sonuçta bizim de bir kalbimiz var, değil mi? Bu kadar da hayran bırakılmaz ki canım. Şair adamın yazdığı repliklerin tadı bambaşka; Nazım’dan şiirler dinlemek, Nazım’ın duygularıyla çepeçevre sarılmak ise inanılmaz keyifli… Shakespeare okumak Nazım'a ayrı bir yakışmış. Yalnız ben bir de Ah Muhsin Ünlü şiiri dinlemek isterim Nadir Sarıbacak’tan.

Özetle şiirlerle, şarkılarla şahane bir bölüm izledik. Erken veda edecek olmanın burukluğu elbet var çünkü daha anlatılacak çok hikaye, daha birlik olunacak çok mesele vardı. Tam her şey rayına girmiş, hikayemiz oturmuş, yaz akşamlarını tarifsiz bir keyifle doldurmuşken geriye doğru saymak pek hoş değil. Fakat en azından finale yürüdüğümüz bölümler boyunca sanki hiç bitmeyecekmiş gibi izlemek, yorumlamak istiyorum. Tüm hafta sahneleri zihnimde yaşayıp, Başeğmez’lerle gülüp, hüzünlenmek istiyorum. O yüzden finalle ilgili söylemek istediklerimizi son bölümde konuşuruz.

Başeğmez neşesiyle kalın, haftaya görüşürüz…