Her yerde, her şeye rağmen, her koşulda sevmeliyiz!

Çılgınca severken, annesine diller döküp, sözler verip aldırdığı dondurmasını yere düşüren çocuk gibi kalakalmıştık. Ekranda ‘kısa bir mola sonrasında Haziran’da buradayız’ yazıları, dudaklarımızdaki tebessümün yavaş yavaş kaybolması derken günler geçti, geldi çattı Haziran.

Bebeğinin doğumu için sabırsızlanan, türlü hazırlıklarla günleri geçiren, heyecanlı bir anne adayı gibi bekledik. Ve nihayet bu bekleyişin ödülünü aldık, yeniden Beş Kardeş jeneriği döndü evlerimizde. Sıcak yaz günlerini daha da ısıtmaya, yaz mevsiminin içimize işleyen enerjisini kat kat arttırmaya geldiler, iyi ki geldiler! Yollarını çok gözledik, şimdi kırmızı halılarımız kalbimizden onların yoluna doğru seriliyken bir çocuk neşesiyle oturuyoruz ekran başına! Çünkü her yerde, her şeye rağmen, her koşulda seviyoruz onları.

5. bölüm sonrasında elimizdeki en büyük soru işareti Melike’nin babasının kim olduğuydu. Bu mevzunun haftalar boyu uzatılmayıp bu bölümde çözülmesi iyi oldu. Tabii altından başka bir şey çıkar mı bilemeyiz ama Sait’in "baba adı" hanesinde kendi adını gördüğünde yüzüne yayılan o his bana göre çok özel. Sait, imkan verilse çok güzel bir baba olacak ve artık o imkanın verileceği anlar için daha da sabırsızlanıyorum.

Sait-Fahriye-Melike üçgeninden ilerleyelim o zaman. Melike’nin kendini beğenmiş tavırlarının altında sevilme hissi yatıyor. Melike, baba sevgisine hasret, hatta bir nebze anne sevgisine de. Yatılı okulda büyüyüp, babasıyla 12 yaşında tanışan bir çocuk o. Düşünsenize 12 yaşında bir kız çocuğunun anne-babasını kavga etmeden, bağırıp çağırmadan gördüğü ilk yer zehirlenip de kaldırıldığı hastane odası. Hal böyle olunca bir yanım Melike’nin mutluluğunu istiyorken öbür yanım Fahriye’nin Sait’e hiç değer vermediğini hatırlatıyor.

Hayat da böyle değil midir? Aynı anda herkesin mutlu olması çok çok nadir görülen bir şeydir. O yüzden Melike’nin huzurlu bir hayat yaşaması için bulunduğum yerden görünen adres Başeğmez kardeşlerin evi ama Fahriye'siz. Fahriye Sait’in canını yakmak isterken Melike’yi de paramparça ediyor, farkında değil. Bir de şunu merak ediyorum, Canan’la Sait bir yola girmese, Sait hala yalnız bir adam olsa Fahriye bu tavırları sergiler miydi? Hiç sanmıyorum doğrusu, Fahriye’ninki tamamen ‘en çok ben sevilmeliyim’ şımarıklığı.

Sait Fahriye’yi yarı yolda bıraksa, çocuğunu kabullenmese, geri döndüğünde sırtını çevirse ‘az bile yapıyorsun Fahriye, vur kafasına’ derdim ama bize anlatılan hikayede Fahriye’ye hak verebileceğim bir şey arıyorum, bulamıyorum. Hayır adam senin için askerden kaçmış Fahriye, daha ne yapsın? Her konuda ‘sen çocuk büyütmekten ne anlarsın’ tavırları gerçekten sıktı. Sait ki kendi kanından canından 4 kardeş büyütmüş bir adam; kıyafetlerinin ütüsünü, yemeklerinin çeşidini eksik etmeyen bir adam daha ne yapabilir?

Fahriye her zamanki bencilliğiyle ortalarda salınırken Canan yengemizin hastane koridorundaki tavrını da takdir etmeliyim. Bakın Canan Hanım değil, Canan Yenge. Sait’in yanında Fahriye’yi değil Canan’ı görmek istememin en büyük sebeplerinden biri de Canan’ın karakteri. Canan, Melike’yi sever, korur, kollar ama aynı durumdaki Fahriye olsa yani Melike, Sait ve Canan’ın kızı olsa Fahriye yüzüne bile bakmazdı. Bir gün, bir düğün heyecanı yaşayacaksak, Canan ve Sait’i nikah masasında görmek istiyorum.  

Canan’ın sadece Melike’yi değil Başeğmez kardeşleri de kendi kardeşi gibi benimsemesi de nikah masası isteğimi destekliyor aslında. Sorarım size, bu devirde kim kime o kadar parayı verir? Kim biri için saniye düşünmeden ortaklığa karar verir. Açıkçası bu bölümde içimi en çok acıtan Orhan’ın hali oldu. Seviyor, ciddiye alınmıyor; çalışıyor, ciddiye alınmıyor. Orhan’ın hayalleri yıkılmasın, hevesi kursağında kalmasın, bir yerden tutunsun istiyorum. O yüzden o mekan tutmalı, Orhan parasını da, özgüvenini de kazanmalı! Daha sonra gelsin yeni besteler…

Senin siyah takım elbiseli adamlar içinde ne işin var be Aziz? 

Ve birileri de Aziz’in gözünü açmalı! Silahı yere düşürüp korkudan yatağın arkasına saklanan bir adam için bu mevzular çok büyük. Sait galeriyi de gördü, para çantalarını da; azıcık gözünü açıp kardeşini daha da batmadan kurtarsın. Yani Sait saçma şeylere tepki vereceğine bu konuda Aziz’i azarlasın, aklını başına getirsin. Ayrıca canım imamım, Turgut’cuğum da herkese sarılsın tabii, ne var? Sarılmak dünyanın en güzel şeylerinden biri! Sevmek de… Fakat Turgut’un sevmek konusunda Nazım’dan biraz teorik ders alması gerek. 

Özgüven demişken dikkatimi çeken ve işin doğrusu biraz da rahatsız eden bir şey var. Sait kardeşlerinin hevesini kırmaya neden bu kadar hevesli? Evet, Orhan çok büyük hayaller kurabiliyor ama mantıklı bir yoldan anlatmak yerine neden hemen parlıyor? Aynısını Nazım’ın gazete çıkarması mevzusunda da yaptı, gazete çıkarmak hiç kolay bir şey değil burada hemfikiriz ama bu öyle mi ifade edilir? Kardeşlerde ciddi bir özgüven sorunu var ve bu sorun inanılmaz komik anlar yaratıyor, oldukça keyifleniyorum ama aynı zamanda hüzünleniyorum da. Onun dışında Sait’in ağabeyliğine tek kelime söyleyemem fakat az destek ol da bu adamlar sensiz de var olabilsinler be Sait…

'Asıl mahkeme bizim vicdanlarımızdaki mahkeme. Asıl mahkeme bizim kendimizle olan mahkememiz. Biz kendimize doğru söylemedikten sonra birbirimize yalan söylesek ne olur.' Nazım Başeğmez 

Ve Nazım! Tek bir sözüne destan yazılacak adam… Nazım saatlerce konuşsa dinlerim, sayfalar dolusu yazsa okurum. Olur olmadık yerlerde yaptığı çıkışlar aslında hepimizin olması gereken insandan izler taşıyor. O hassas görünümünün altında her şeyi yapabilecek bir adam var, gereken tek şey o adamı dışarıya çıkarabilmek. Belki 'Halkın Öfkesi' gazetesi buna aracı olur, belli mi olur? Nazım’a dolu dolu aşk sahneleri yazılsın istiyorum; bir gözüküp bir kaybolmadan, kahkahasıyla, tartışmasıyla, coşkusuyla, şiirlerle Nazım’ın aşkını izleyelim istiyorum. Çünkü ne demişti Nazım, ‘sevmeyi bir direniş biçimi haline getirmek zorundayız!’

Bunlar dışında para basma mevzusunun klişeye bağlanıp da karakolda bitmemesini çok sevdim. Orhan Pamuk esprisi çok güzeldi. Rubato’dan ‘Bir Ayrılık, Bir Yoksulluk, Bir Ölüm’ çok yakışmıştı sahnelere, Turgut'un hali içimi acıtıyor. Nazım’ın dile getirdiği kitapların yakıldığı dönemi ise yaşım itibariyle görmedim; okuduklarım, dinlediklerimle biliyorum. Diyebileceğim o ki kitaplar yakılmasın, kitaplar okunsun, pamuklara sarılıp saklansın… Kalbimi orta yerinden vuran birçok ayrıntıyla bir bölümü daha noktaladık fakat ha deyince çözülmeyeceğini bile bile yazmak istediğim bir şey daha var. Belki daha çok dile getirirsek ‘yerli dizi yersiz uzun’ mevzusunun da çözüldüğünü görürüz. Bir saatlik bölümde akıp gidecek hikaye uzun yayın sürelerine uyum sağlamak zorunda kalınca dizide aksayan bir ayak oluyor. Keşke o ayak aksamasa da daha bir keyifle izlesek Beş Kardeş’imizi.

İşte böyle, ben yıllardır görmediğim dostuma kavuşmuş kadar sevinçliyim. Bir yandan da reyting listesi için heyecanlıyım. İnşallah reytinglerimiz de güzel gelir, sevincimize sevinç eklenir.

Haftaya görüşmek üzere!