Etkileyici
arenanın etrafında kulaklarındaki melodiyle sanki bir şiir gibi
yükseliyordu! Tüm kan, kavga, kin ve ölümü ardında bırakmıştı,
sarhoşken insanın başı nasıl dönerse keyiften onun da aynı
şekilde dönmekteydi… Uçmak muhteşem bir olaysa, bir ejderhanın
sırtında uçmak, dünyaya hükmedecek kadar tepeden bakmak daha da
muhteşemdi, tarif edilemezdi. Daenerys keyifle Meereen’in büyük
piramidinin yanından yükseldi, piramit altında küçücük,
minicik kalıncaya kadar gözleriyle onu takip etti… O artık
yenilmezdi, ölümsüzdü! Drogo’su biricik ejderhası onu sırtına
kabul etmişti, artık sırtı hiç yere gelmeyecekti, hiçbir
zaman…O Daenerys Stormborn-Fırtınadadoğandı, deli kral 2nci
Aerys Targaryen’in tek kızı, tek yaşayan varisiydi, ve artık
küllerinden yeniden doğmuştu…
İki
ejderha mavi gökyüzünde ihtişamla döne döne yükseldi, dişinin
boynu erkeğinin boynuyla birleşmiş, kanatları birbirlerine
ayrılmamacasına kenetlenmişti. Bulutlarına arasına yükseldikten
sonra aniden kanatlarını arkalarında tutup baş aşağı döndüler
ve yine ayrılmadan kurşun hızıyla yeryüzüne doğru, bu sefer
yüzlerine esen sert rüzgarla beraber alçalmaya başladılar.
Denize doğru iyice yaklaşırken bir anda ayrışıp sırtüstü
uçarak takla attılar, sonra tekrar ilk konularındaki gibi birleşip
hızlıca dönerek bulutlara yükselmeye başladılar…
Ejderha
dansı demişlerdi adına, çiftleşmenin ve arzunun dansı, deniz
yüzeyinde başlar bulutlara ererdi, yatayda ise neredeyse engin ve
sınırsızdı. Şairane ve erişilmezdi ve ancak iki çift birbirini
gerçekten tamamlarsa görülebilirdi, ki bu olay bir yüzyıl
içerisinde belki iki belki üç kez gerçekleşebilirdi.
...Ejderhalar ancak
binicileri üzerlerindeyken dansları ölümcül bir hal alırdı.
Başbaşa olmalarının verdiği serbestlik ve huzur kaybolurdu o
anda, sınırlanmış olmanın yaşattığı kızgınlık ve öfke
birbirlerine vahşice saldırmalarına sebep olurdu...
...Andersen’in
kibritçi kızı önünde boynuna asılı sehpasıyla kar yağışı
altında sokak sokak gezer ağlayan sesiyle sigara içenlere kibrit
satmaya uğraşırdı…
Kuzeyde
karların arasındaki çadırında bir kız çocuğu, heyecanla
okuduğu eski ve kalın kitabın sayfalarını dikkatlice çevirdi,
ejderhaların dansında anlatılan Sir Byron Swann ejderha Vhagar’ı
öldürmek istemiş ve bunun için kalkanını ayna gibi parlayana
dek bir hafta boyunca cilalamıştı. Daha sonra ejderin arkasından
eğilerek yaklaşmış ve sürünerek önüne geçmiş, ejderhanın
sadece kendi yansımasını görerek saldırmayacağını umuyormuş,
fakat tabii ki Vhagar buna kanacak kadar salak değildi! Onu kavurana
kadar büyük bir zevkle yakıp kariyerine son verdi.
Ağır
kitabı kapatan genç kız babasını ne kadar sevdiğini düşündü,
onun için yapamayacağı şey yoktu, babası Stannis Baratheon,
Ejderha kayası lordu ve belki de yedi krallığın gerçek
koruyucusuydu, Andalların ve İlk insanların kralı.
O
Shiireen Baratheon’du, babasının yaşayan tek varisiydi ve ona
Rhaenyra Targaryen ile üvey kardeşi Aegon’un yedi krallık işçin
giriştikleri savaşı anlatıyordu heyecanla, ikisi de Demir tahtı
kendi hakkı olarak görmüş ve insanlar ikisinden birinin tarafını
tutmaya başlayınca savaşları krallığı ikiye bölmüştü.
Kardeşler kardeşlerle, ejderhalarla dövüşmüş, bittiği zaman
ise ölen binlerce kişinin yanına iki kardeş de eklenmişti. Bu
olay Targaryen’ler için de felaketin başlangıcı olmuş,
ejderhalarını tamamen kaybedip bir daha asla toparlanamamışlardı.
Kızın düşüncelerinde
kimseyi seçmemek vardı, zaten işleri bu kadar kötü hale getiren
de taraf tutmaktı. Babasına göre ise insan bazen taraf tutmak
zorunda kalırdı, dünya onu bu yola iter, yapmak istemeyeceği bir
şey yaptırabilirdi. Ama adam kendini tanır ve kendine sadık
kalırsa o seçimin aslında kendi elinde olmayan bir şey olduğunu
anlar, kaderi için yazılanı oynar ve vicdanını rahatlatabilirdi,
kaderini oynamaktan ne kadar rahatsız olsa bile.
Sıkıca
babasına sarıldı genç kız, onun için yapabileceği her ne varsa
yapmaya hazırdı, ya da o an hazır olduğunu sandı. Neden
bahsettiğini anlayamadığı babasına o kadar güvenmişti, ona
zarar vermek istemeyeceğinden o kadar emindi ki, babasının ‘beni
affet’ diyen fısıldamasını duyamadı bile.
...Andersen’in
kibritçi kızı hala önünde boynuna asılı sehpasıyla kar yağışı
altında sokak sokak gezer ağlayan sesiyle sigara içenlere kibrit
satmaya uğraşırdı… Çığlıkları ise son anında annesine
derinden tesir ederdi.