Bir yemin ettim ki dönemem…

Genel itibariyle bölümü sevdim. Otuz sekiz bölüm boyunca birçok olay yaşandı. Gerek karakterlerini, gerek de hikâyesini ele aldığımızda boş bir bölüm değildi. Tokyo’nun da dediği gibi azıcık daha hikâyenin altı doldurulsa, sağlam diyaloglar çıksa 90’lı yılların unutulmaz dizisi Yalan Rüzgarı’nı aratmaz ve yıllarca sürer gider. Hafta içi “Güllerin Savaşı bitiyor!” haberleri yankılanmaya başlamıştı. Bu haberlere karşı Med yapımın ortaklarından Armağan Çağlayan, Twitter üzerinden yaptığı açıklama ile dizinin önümüzdeki sezonda da Kanal D ekranlarında geleceğini duyurdu.

Ah Cihan, daha iyilerini hak ediyorsun.

Gülru gözlerini açtığında ya da biz, Gülru’yu kendine gelmiş olarak gördüğümüzde yaşananların üzerinden bir gün geçmişti. İlaçların etkisiyle hiçbir şey hatırlamıyordu. Zaman geçtikçe parçaları birleştirdi. Bu defa vicdanına yenildi. Vicdanı dur(!) diyordu. Gülfem’in karnındaki bebek için duracaktı. Amacı sadece makasların düellosuydu. Ama Gülfem’i unuttu.

 

Şevket hayatı boyunca tek dal sahibi olmamış, annesinin verdiği harçlıklarla geçinen, aklına eseni yapan bir adam. Herkes mutlaka geldiği yeri hak eder. Hiçbir şey sebepsiz değil. Şevket de yaptıklarının cezasını çekmek için cezaevine girdi. Yıllarca hor gördüğü, saçının tek bir teline acımadığı eşi Mebrure, ilk defa kedi olalı bir fare tuttu ve kocasını “adalet”e teslim etti. Mebrure için önemli bir adımdı. Yıllarca ezilmiş, evin gelini değil de hizmetçisi gibi davranılmış bir kadının kabuklarından sıyrılmasının ilk temsiliydi. Geçen haftalardaki bölüm yorumlarımda bu dizide tek arkadan iş çevirmeyen ve özünü kaybetmeyen karakter Mebrure demiştim. Çok doğru. Mebrure bize özünü kaybetmeden de küllerinden nasıl yeniden doğulacağını göstermiş oldu. Bizim oralarda mayası iyi derler. Gerçekten de öyle! Şevket gibi aciz olacağına onuruyla yaşam savaşı vermesi benim gönlümü çaldı. Bundan böyle Mebrure’nin değişimini merakla takip edeceğim.

Çıkan kan testi sonuçlarına göre Gülru, bunu kendisine kimin yaptığını anında anladı. Hâl böyle olunca Halide’ye yol gözüktü. Halide’nin itiraz etmek hakkı yoktu. Bunca yaptıklarından sonra af istemesi bile boş yere idi. Gülru, Halide’nin gözünün yaşına bile bakmadı. Ben de olsam bakmazdım. Birinin canına kast etmek o kadar kolay mı? Ya da ayaklarına kapanınca tüm yaptıkları görmezden mi gelinecekti? Halide gitti, sorunlar bitti diye düşünmeyin. Köşkte Halide olmadan da entrika devam ediyor. Halide’nin aniden köşkten ayrılması Gülfem’i sinirlendirdi. İş ahlakı açısından baktığımızda işten ayrılmadan en az bir ay önce patrona söylenmesi gerekiyor ki yedeğin bulunsun. Ama Gülfem’de çareler tükenmez. Halide yoksa Münevver Hancı var! O da kim? Enver Sipahi’nin, doğal olarak Sipahi Köşkü’nün, Halide’den önceki kâhyası. Münevver Hanım’ı sevdim. Gerçi Gülfem, kâhya diye aldı fakat kadının hizmet edecek hali kalmamış. Siz de fark ettiniz mi? Halide ile Gülfem arasındaki bağ, Münevver Hanım sayesinde ortaya çıkacak gibi geldi.

Esas bombayı sona sakladım. Gülfem’in hamilelik oyunu çok uzamıştı. Bir şekilde bitmesi gerekiyordu. Neyse ki senaristimiz bizleri fazla yormadan onu da çözdü. Gülfem 40 yaşına merdiven dayamış bir kadın. Bu güne dek hırsları ve Gülfem Sipahi markası için yaşamış. Ne evliliği, ne de anneliği aklından geçirmiş. Hayatında bir defa âşık olmuş, onda da terk edilmiş. Böylelikle aşka da kapılarını kapatmış. Yıllar sonra hangi sebepten olursa olsun evlendi. Bir şekilde de hamilelik yalanını uydurdu. Çevresinden gelen yorumları ve tebrikleri duydukça, her kadında olduğu gibi, annelik içgüdüsü harekete geçti. Çocuk istediğinin farkına vardı ama ne çare? Bir adam tarafından “Senden çocuğum olsun istemiyorum.” cümlesini duymak her kadını yaralar. Ne demek istemiyorum? Gülfem gibi bir kadının onurunu, gururunu yaralar. Ayrıca her ikisi de genetik açıdan kusursuz! Yine de Gülfem kırıldığını fazla belli etmedi. Bölüm sonunda Ömer artık bu oyuna daha fazla katlanamadı. Herkesin içinde Gülfem’in hamile olmadığını söyledi. Merakla bir sonraki bölüm ne olacağını bekliyorum.