Kul kurar, kader gülermiş...

Öyle de oldu! Bölüm yorumuma geçmeden önce size içimde kopan fırtınadan bahsetmek istiyorum. Neden mi? Çünkü bu bölüm o kadar uzun sürdü ki; bölümü izlerken kaç defa ayağa kalkıp gezdiğimin, kaç defa camı açıp havayı soluduğumun çetelesini tutamadım. Bir ara boğuluyorum sandım. Acayip tepkiler verdim. Yattım olmadı, kalktım olmadı. Tek bildiğim bir şey varsa bu bölümün bir ömür kadar “uzun” sürmesiydi. (Tamam, bu cümle biraz mübalağa olmuş olabilir. Neyse… Fazlası var, eksiği yok!) Kısacası otuz üçüncü bölümü izlerken; AKLIMI KAYBEDECEKTİM. Şimdi akıl sağlığım ve sabrım elverdiğince yorumumu yapabilirim.

Bir insan düşününüz; gözünü karartmış, hedefe kilitlenmiş, öyle bir enerji sarf ediyor ki, bu yolda legal veya illegal her yolu deniyor. Hırsı için pek çok algıyı ihlal ediyor, çevresini, sevdiklerini, en çok da kendini görmezden geliyor. Hayatta her şeyin mayısı vardır. Mayanın tutması için de belirli bir süre geçmesi gerekir. Hırsın mayası da acelecilikle yoğrulmuştur. Mayasının tutmasını beklemeden tüm düzeni alt-üst eder. Gülru’nun da mayası hırsla bezeli.

 

Büyüyünce Gülfem Sipahi olacaktı. Hayali, O’nun kadar iyi bir modacı olabilmek değildi. Gülfem Sipahi’nin ta kendisi olabilmekti. Evet, yanlış okumadınız! Bizler kendi çapımızda fanatizm, hayranlık vs. desek bile Gülru’nun bilinçaltında tam da bu yatıyormuş. Bizim bunu görebilmemiz için ölüm intikamının fitilini ateşlemek gerekiyormuş.

Zaman geriye aksa ve tüm yaşanan sadece bir kâbustan ibaret olsa...

Sonunda Gülfem de dayanamadı ve “buzlar kraliçesi” formunu, zorla da olsa, kırmak durumda kaldı. Bir ismi veya markayı meşhur yapabilmek için kendinden, hayatından, yaşadıkları ve yaşayacaklarından feda etmek zorundadır. Bu bir nevi ayakta kalma savaşıdır. Her zaman güçlü olman gerekir. Güçlü ol ki ezilmeyesin. Ez ki seni kimse ezmesin. Güçlü isen ve ezer isen o vakit yenilmezsin. Gülfem’in dediklerine inanıyorum. Enver Sipahi gibi sözü geçen, güçlü bir iş adamının kızı olmak önüne birçok fırsatlar sunulabilineceği gibi, hayata 1-0 yenik başlamak da demektir. Yalnızca ve yalnızca bu algıyı silebilmek için çok, ama gerçekten çok çalışman gerekecektir. Daha soyadını söylediğin vakit ayağına serilen kırmızı halılar, anlamadan altından çekiliverir. İşte o zaman yerle bir olur, hayata karşı savaşını kaybedersin. Ama altından çekilen o halıya sıkıca tutunur ve pes etmezsen kazanan olursun. Gülfem, “Gülfem Sipahi” olabilmek için başta babasını ve tüm nüfusunu elinin tersiyle itmiş biridir. Öyle ki yıllarca ailesinden, evinden ayrı kalmıştır. Aşkını, Gülfem Sipahi olabilmek için feda etmiştir. Gülfem Sipahi olmak hiç kolay değildir.

Ömer, ölümün ardından ilk kez hocası Enver Bey’in mezarına gitti. Enver Sipahi, Ömer için yeri doldurulmayacak değerde biridir. Bazen hocası, bazen arkadaşı ve bazen de kaybettiği babasının yerine koymuştur. Bu defa içini dökmek için oradaydı. Akıl hocalığı, baba ve en hakiki dost olabilmesi için gelmişti. Doğru kararı alabilmek için yardım istiyordu. Vereceği karar için aklını, aşkını, sevgisini bir kenara itmesi gerekiyordu. İtmek zorundaydı. Öfkesini başka türlü dindiremeyecekti. Bunu da yalnızca Gülfem ile evlenerek yapabilirdi. Gülru’nun intikamını Gülfem’le alacaktı. Ama Gülfem’i de üzmek, yaralamak istemiyordu. En acısız ve acımasız bir şekilde nasıl yapacağını bilmiyordu. Bunun için vicdanın sesini ya bastıracaktı ya da sesini sonuna kadar açacaktı. Tereddüt etmesi de bu yüzdendi.

Gülfem’in tehdit varı konuşmasından sonra atölyenin yağmalanması iyi olmadı. Sen ne kadar da “Ben yapmadım” desen bile kimse inanmaz. Gülfem’i biraz olsun tanıdıysam, bunu kendisi de söyledi, asla birini böyle bir şey için maşa olarak kullanmaz. Elini yakacak olsa bile yapmaz. Gülfem başak kadını! Bu nedenle intikamını elleriyle, zevkini çıkararak almak ister. Başkasının yanına bırakmaz. Gülru da “çok iyi tanıyorum” dediği Gülfem’ciğini asla tanıyamamış. Tanısaydı şüphelenmezdi bile.

Bölümler birbirini kovalamaya devam ettikçe, bebek adımlarıyla da olsa Halide’nin amacını öğrenmeye başlıyoruz. Gülfem’in üzülmesine daha fazla dayanamayan Halide, çareyi Gülru’nun arabasının frenlerini boşaltmakta buldu. Onun da intikam hırsı ve çabası başkaydı. Yılların birikmişliği var. Düşündüğün zaman aklıselim birinin yapacağı bir iş değil bu. Yalnız Halide’nin unuttuğu bir şey vardı. Kul kurarmış, kader gülermiş. Sen o kadar kusursuz plan yap, izin verilmezse hiçbir şey olmaz. Gülru’nun acelesi olması, Yener’in akıllı davranıp taksi çağırması, Gülfem’in arabasının serviste olması, durakta hiç taksinin kalmaması ve Gülru’nu arabasını almasını sadece kader açıklayabilir. İster inanın ister inanmayın.  Şu düşüncemi bir kez daha tekrarlıyorum. Ne olursa olsun bir insan, canından çok sevdiği biri için kendini tehlikeye atar. Gözünü karartır. Yoksa neden suç işlesin ki? “Bana ne?” deyip geçer. Freni boşaltması, Gülfem’in kaza yaptığını duyduğu andaki tepkisi, hastanedeki halleri buna en iyi örnek. Şimdi bir de gerçek verilere gelelim. Ameliyat sırasında Gülfem’in acil kana ihtiyacı oluyor. O an için kimsede bulunmayan kan, Halide’de bulunuyor. B rh pozitif! Tamam, aynı kan grubunda olmalarına tesadüf diyelim de, demeye dilim varmıyor ki… Konuyu toparlayacak olursam, bu genetik ipucuyla birlikte, Halide Gülfem’in annesidir. Aksi takdirde başka hiçbir anlam yükleyemiyorum.

 

Ömer sonunda, Gülfem’in de yoğun bakımda olmasının fırsatıyla, “Biz evlenelim mi?” sorusu aklındaki planı uygulamaya sokmasını gösteriyor. Artık bu çetin savaşa Ömer de dâhil olmuştur. Hocasına da dediği gibi sevgiden değil; öfkeden, hiddetinden evlenmek istiyor. Rüzgârgülünün Gülru Sipahi için esmesini önlemek adına bunu yapıyor. Bundan sonra Ömer ile Gülru’nun bir araya gelmesi çok zor. Onlar aradaki tüm köprüleri yaktı. Geri dönüşü olmayan yollara girdiler. Hedeflerinden saptılar. Yeni hedefleri için hırsla savaşmaya başladılar. Bundan sonra Ömer-Gülru aşkına inanamam. Her ne olursa olsun aşka sırtlarını dönmeyeceklerdi.

 

Gelecek bölümlerde neler olacağını hayretle ve esefle hep birlikte göreceğiz. Bu yazımı bahara girmeden yitirdiğimiz üç koca çınara ithaf ediyorum. Emanetleriniz bizimle sonsuza dek…

Mortis