Planlar oyunumuzu bozar mı?

Sevgili Savaşçılar!

Güllerin Savaşı’nın yirmi beşinci bölüm yorumumdan önce sizlere sitemizdeki, sizlerin de faydalanabileceği, yeni oluşumdan bahsetmek isterim. 22 Aralık 2014 itibari ile okuyucularımızın da, Ranini.tv adresimizdeki bazı fırsatlarından yararlanacağı üyelik sistemimiz aktif olarak açılmıştır. Sitemizin ana sayfasının sağ üst köşesinde Giriş | Kayıt Ol bölümünden üyelik işlemlerinizi yapıp, aktivasyon kodunuzu doğru olarak girerseniz Güllerin Savaşı ile ilgili merak ettikleriniz e-mail yolu ile elinize ulaşacaktır. Ayrıca şanslı üyelerimize, zaman zaman tiyatro, konser, gösteri vs. gibi hediye bilet çekilişlerimiz olacaktır. Belki iyi bir üye olursanız bir gün siz de sevdiğiniz oyuncu, yönetmen vs. senaristlerle tanışma, konuşma fırsatı bulabilirsiniz.

 

Sonra “Vay efendim ben bilmiyordum, bu fırsat nasıl kaçtı?” demeyin. Gel bize, katıl bize!

 

Cihan’ın psikolojik ve nörolojik atakları gün geçtikçe tehlikeli hâle gelmeye başladı. Gülfem’in tutarsızca ve sonunu düşünmeden hareket ettiği davranışları en çok kendi canını yakıyor. Cihan’ın, Gülru’ya olan sapkınlığı günün birinde acı bir şekilde patlak vereceği biliniyordu. Fark ettiyseniz Cihan, o bıçağı Gülru’ya tutmadı. Önce Ömer’e, ardından tüm hayal kırıklığı ile kendine tuttu. Ama Gülru’nun o andaki “Ömer’i sevmiyorum!” çıkışı sayesinde kriz biraz olsun duruldu. Bu olayın böyle bir sonuç vermesi Cihan için daha kötü oldu. Çünkü atakları giderek akıl almaz hadde geldi ve sonu olmayan isteklerle devam edecek. Bu durumdan zararlı çıkacak olan yine Gülfem. İnsanlar hırslarına yenilerek düşünmeden hareket ederler. Bunun sonucunda da her türlü olacaklara boyun eğmek zorunda kalırlar. Şimdi diyeceksiniz ki; “Ama Gülfem çocuktu!” Evet, Gülfem çocuktu ama (kardeşi de olsa) bir insana zarar verdi. Bu yüzden, çocukluk gafletinin her daim faturasını ödemekle yükümlü kalacak. İşte sırf bu nedenle, Gülfem’in hassas noktası Cihan! Eğer Cihan’a herhangi bir zarar gelirse, Gülfem’in vicdan azabı hiç dinmeyecek.

Cahide Hekimoğlu – her ne kadar üç kuşak öncesi baytara dayansa bile –  güçlü bir kadın. Akif Turgut yenilgisinden sonra, Cahide Sultan’ın köşe yastığı gibi kenara çekileceğini sandıysanız bu bölüm yanıldınız. Damarlarındaki asil kanda intikam hırsı ve yenilgiyi kabullenmemek akarken, nasıl olur da susup bir kenara oturur? Planını Gülfem’e tatlı tatlı anlatırken işlerin bu denli sarpa sarıp, Salih Efendi’nin ölümüne sebebiyet vereceğini nereden bile bilirdi ki? Gülru’dan özür dilemeler, Ömer’e “Bak, yılın en iyi annesi benim. Seni sevdiğin kızdan ayırmıyorum. Hatta evlenmenize bile karışmıyorum.”  sinyalinde imalı davranışlar gibi gibi daha bir sürü şey. Hangi anne eğer oğlunu seviyorsa (!) böyle bir şeye kalkışır?  Aklınız ve mantığınız almıyorsa yüreğiniz alsın. Umut tacirliğinden başka nedir ki? Peki, erkek annelerinin “ Benim 20 yılda verdiğimi elin kızı 20 dakikada alıyor.” tezi ne olacak? Sosyo – kültürel seviyemiz uyuşursa o kızı başıma taç yaparım, fakat ondan aşağısı beni kurtarmaz oğlum! Eh, insanın istemediği ot burnunda tütermiş. Hekimoğlu ailesinin erkekleri de Çelik kızlarına hayran. Onu ne yapacağız?

 

Yener'in Bu Tarz Benim'e selam çakması gözümden kaçmadı.

Cahide’nin, bu bölümdeki oyunlarından biri ise anneannesinden kalan yüzüğü Ömer’e vermek oldu. Doğrusunu söylemem gerekirse o yüzüğün geçmiş hikâyesi olduğuna inanmıyorum. En azından Cahide Sultan, oyununu gerçekçi kılmak için böyle bir şeye kalkışmadıysa (bence), o yüzük herhangi bir sarraftan alınmadır. Eğer böyle bir oyuna ben kalkışsaydım manevi değeri bu denli yüksek olan bir hatırayı iki günlük kıza vermezdim (Ne acımasızım! Yalan söylemeye hacet yok. Malım kıymetlidir. Neyse… Konumuza geri dönelim ). Ömer oğlumuz defalarca “Evlenelim Gülru.” dediği hâlde ciddiyete alınmamıştı. Annesinden cesaret alarak romantik sayılabilecek nitelikte evlilik teklifine şahit olduk. Kimimiz tarafından romantik sayılmasa da, gözlük kılıfından yüzük çıkma fikri kabul edelim ki güzeldi. Şevket’in birkaç patavatsızlığı dışında kız isteme merasimi gayet sakindi. Hepimiz hayra alamet olmadığını bilsek de kızımız Gülru, “Allah’ın emri, Peygamberin kavli ile” oğlumuz Ömer’e verildi. Bugüne bu gün sözlü sayılırlar.

Manzaranın güzelliğinden sahneyi kaçırdım. 

Size, dizi içinde beni rahatsız eden bir şeyden bahsetmek istiyorum. Ama öncelikle belirtmek isterim ki alınan bütün kararlara saygım sonsuz. Senaristler, istediği karakteri bir bölümde soktuğu gibi aynı bölüm içerisinde çıkarma gücüne sahip varlıklardır. Yaratan onlardır ve sonunu getirecek olan da yine onlardır. Keza yapımcılar da öyledir. Bir izleyici ve yirmi beş bölüm boyunca ufak da olsa dizinin bir ucundan tutan birisi olarak, bu hakkı kendimde görerek affınızı istiyorum. Pınar Afşar, Turgay Tanülkü, Güzin Alkan gibi isimlerin karakterleri ekran ömrünü tamamlarken,  Mert’e hayat veren Yiğit Kirazcı’nın da rolünün azalması bana manasız geliyor. Dizinin, yani savaşın ana akslarından biri değil miydi Mert? Ne değişti de, jenerikte ismi geçtiği halde, bölüm oyuncusundan farkını anlayamıyoruz? Yoksa Mert’in ömrü mü bu kadardı? Baskın bir karakterken niye birden bire silikleştirme ihtiyacı duyuldu? Dediğim gibi bir izleyici olarak aklıma takılan bir konuydu. Yine de yanlış anlaşılmalara sebebiyet vermek istemiyorum.

Şevket’in, bir anda Mebrure’ye iyi davranmasının ve yemeğe götürmek istemesinin altında yatan gerçeği öğrenmek fazla vaktimizi almadı. Aklı sıra Mebrure’nin gözünü korkutarak boşanmayı sağlamak iyi bir blöftü. Zavallı Mebrure de, el mecbur, bu blöfü yemek zorunda kaldı. Üzerine kayınvalidesine de “Tavuk yedik, çok güzeldi.” dedi. Hı hıh, biz de bunu yedik! Ne kadar çaresiz olursan ol, canını hiçe sayan bir adama hala müsemma göstermek aklıma aptallıktan başka bir düşünceyi getirmiyor. Etrafımızda o kadar çok Mebrure’ler var ki.. çaresizliklerine içim acıyor. Kaçına elimizi uzatabiliyoruz? Ya da hangisini görüyoruz? Alt komşumuz, üst komşunuz, sağım, solunuz her tarafta olabilir ama biz görmüyoruz. Fark ettiyseniz Şevket fiziksel şiddet uygulamıyor. Aslında çoğu kadın, Şevket’in Mebrure’ye uyguladığı gibi psikolojik şiddete maruz kalıyor. Ve en tramvatiği de bu değil mi? Fiziksel yaralar, morluklar çabuk iyileşir. Ya ruhundaki hasarlar? Bunun okumuşlukla da ilgisi yoktur. Diyeceğim odur ki ezilmek en büyük çaresizliktir.

Mortis