Bir ‘Merve ve yakınmaları’ bölümüne daha hoş geldiniz. Bu
yazıyı okuduktan sonra “Madem keyif almıyorsun, neden izleyip de kendine
işkence ediyorsun?” diye dertleneceklere sorumluluk denen şeyin ne mühim mesele
olduğundan bahsetmek isterim. Tek bir kişi okuduğu sürece de yazacağım.
Karakter meselesi işte, yarım bırakmak pek sevdiğim bir şey değil.
Esasında geç yazmak da sevdiğim bir şey değil fakat önce
hikaye demlensin istiyorum. Belki o zaman daha az yakınırım. Belki unutmak
istediklerimi unuturum. Olmuyor sanırım ama neyse…
Sevgili Adı Efsane senaristleri, sevgili senaryoya onay
veren yetkili kişiler, sevgili sete çıkan reji ekibi; siz ilk devreyi referans
aldığınıza emin misiniz? Ya da 2. Devre tanıtımını hikayeden habersiz birinin
hazırlayıp kimseye göstermeden yayınlaması gibi bir şey mümkün olabilir mi?
Belki de bizim hayatlarımız farklı sözlükleri kullanıyordur, ne dersiniz?
Zira, umut derken vurulan Fiko’yu görünce ‘umut’ kelimesinin
anlamını sorguluyorum. Umut neydi? Benim bildiğim güzel şeyler beklemekti. Siz
diyorsanız ki; “İstediğiniz kadar umut edin, umudunuzu kırıp atmak bizim boynumuzun
borcu.” O zaman kabullenirim. Fakat istediğiniz buysa, karakterlerinize ‘umut’
çıkarımı yaptıracak replikler yazmamalısınız. Durum böyle olunca benim zihnim
karmançorman oluyor. Ne izlediğimden bir şey anlıyorum, ne izleyeceklerim
hakkında fikir edinebiliyorum.
Sonra derseniz ki; “Bugüne kadar var olan bütün karakterleri
ters düz edeceğim.” O zaman da kabul ederim. Ama o karaktere travmatik bir
mesele yaşatmanızı da şart koşarım. Babası tarafından kardeşi kaçırılan,
babasının başka kadından olma çocuğunu nasıl sevdiğini gören Hakan’ı, iki
günlük sevgilisinin terk etmesiyle yıkamazsınız! Yıkılmayan Hakan’ın da
karakteri değişmez, üzgünüm. Hakan, başkalarından etkilenir ama beylik laflar
edecek kadar büyük bir aşka düşemez bu kısacık süre içinde.
Fiko… Sibel diye göğe tırmanan Fiko. Bir anda Çiler dedikten
sonra, Sibel-Çiler-Sibel-Çiler-Sib-Çil-Sib-Çil… diye kalamaz olduğu yerde!
Zaten bir anda Çiler diyemez, haydi diyelim ki bir travma yaşadı, Çiler’e
koştu. Roma dondurmasıyla başlayan bir kültür karmaşasına kapılıp da Çiler’den
kaçmaz.
Fiko, nasıl oldu da böylesine karanlık bir ortama
sürükleniyor? Nasıl oldu da silahların arasında kalıverdi. Benim aklım almıyor!
Hani Adı Efsane gençlik dizisiydi? Değişime karşı değilim fakat değişeceksek
bir travma isterim. Fiko, bu saatten sonra değişirse de sesimi çıkarmam. Al
sana travma! Ama tatlının üzerine çorba yemeye de bence gerek yok.
Sözün özü, değişim şartsa bana bir travma lazım! Ama karakterlerin geçmişlerinde yaşadıkları göz önüne alınıp ona göre yazılmalı bu travmalar da. Yoksa çok daha kötülerini yaşamış olan Hakan'a icra meselesinin dert olması pek de yeterli gelmiyor bana.
Sadık ve Ali'nin 'fuhuş' meselesinden de bahsetmek isterim. O sahnede çok çok çok üzüldüm, utandım. Bu konuya dair bir şey yazmaya elim gitmiyor fakat çok üzüldüm.
Tüm bu sıkıntılı ortamda tek bir karakter var ki, onu
görünce heyecan duyabiliyorum. Ozan! Hiçbir şeyi beğenmeyip Ozan’ı beğenmen de
mucize diyebilirsiniz. Fakat türlü kötülükleri yapıp da Reyhan’la Naz’ın evini
yakmayıp üzerine posta koyan Ozan’ın travmalarını merak ediyorum. İzleyebilir
miyiz? Bilmiyorum. Ama Ozan ve hatta Naz’ın babası arasında kurulabilecek iyi
ya da kötü bir çatışmayı da görmek isterim. Zira çok bilindik kodlarla ekranda
yer alsalar da duruşlarında bir cazibe var.
Geriye kalan her şey ise akışa kapılmış gider vaziyette.
Herkesin emeklerine sağlık…