Kiralık Aşk: Ömer'in kışı, hiç hoş gelmedin!

Dizimizin pek sevgili ve bir o kadar da karizmatik safkan kötüsü Deniz Tranba; “Ömer’in kışını getiriyorum!” dediğinde kendisine bıyık altı ve bıyık üstü olmak üzere apaçık bir şekilde gayet güzel ve hunharca gülmüştük. Belki potansiyeline güvenemedik, yapabileceklerini düşünemedik. Belki de Ömer’i gözümüzde fazla büyüttük. Kendisi gerçek olamayacak kadar dürüst, adaletli ve mükemmel olduğu için karşısında kim dursa yıkılır, büktüğü belini doğrultamaz sandık. Bizi büyüten masallarda da hep böyle değil miydi? İyi olanın önünde dağ olsa dize gelir, saygı dilenir; sonunda mutlaka iyiler kazanırdı.

Ne yazık ki gerçek hayatın kendisi, çoğu zaman iyi de olsa kötü de olsa bütün insanlara eşit mesafede durmakta. Masalların iyi olana cömertçe geçtiği kıyağı, gerçek hayat bize geçmekte biraz cimri davranıyor maalesef. “Sadece iyi” olan kişinin başına gelen ya da gelecek olan hiçbir güzellik, ona “sadece iyi” olduğu için bahşedilmiyor. Ne kadar iyi bir insan olursanız olun, hayat sadistçe sizden mücadele etmenizi, kendinizden feragat etmenizi istiyor aslında. Size verecek olduğu her şeyi canınızı dişinize takarak, kendinizden vazgeçerek yine sizin hak etmenizi bekliyor. İşte aynı bu sebeptendir ki kim daha çok çabalıyorsa kazanan da yine o oluyor. Bir nev-i “iyi” olan kazansın hesabı anlayacağınız. Totalde ister kötü olun, isterseniz de iyi…

10 saniye bakınca bağımlı oluyorsunuz

Bir haziran akşamı usulca gerçek hayatımızın akışına masalsı pırıltılarını saçarak giren Kiralık Aşkımızın beyaz atv’li prensi Ömer İplikçi’nin, bu denli iyi olmasına rağmen güneşini kaybetmeye yüz tutmuş olmasını da buna bağlıyorum. Kendisine yakıştırmayı layık görmediğim şekilde ufaktan da olsa bir kibirli yanı var Ömer’in. Ne de olsa bizim onu bütün olağanüstüleştirmelerimizin yanında o da bir ademoğlu ve bunu da bir çok kez kanıtladı aslında. En nihayetinde hatasız kul olmazmış, biz de hep hatanla sevdik seni Ömer! 

Gel gör ki bu kibri vesilesiyle çoğumuzun yaptığı gibi Ömer de Deniz’i hafife aldı gibime geliyor. Kötünün karşısında almış olduğu ufak zaferlerden müteakip sarhoşluğu fazla uzun sürdü. Sözlüğünden pes etmeyi silmiş bir adam karşısında fazla gayretsizdi. Ee pek sevgili Ömer İplikçi, yemeyenin malını yerler. Senin söylediğin şekliyle “hayat” işte ne yaparsın? “Hepimizin yaraları var” ama olan, yıkılıp yıkılıp yeniden ayağa kalkmak. Öyle elini kolunu duvara cama savurup kullanılamaz hale getirmek ne kaybettiklerini geri getirir ne de senin çektiğin ama Defne’nin görmekten aciz olduğu azabını hafifletir.

Kışın kapına dayandı, esip gürlüyor. Yanlış kişilere heba ettiğin “güvenin” yerle bir etmese bari seni. Zira Defne’ye harcamakta bir hayli çekimser olduğun güvenini, her fırsatta dile getirmekten çekinmeyerek Zeynep ve Kıvanç’ın üstüne boca etmiş olmanı kabul edemiyorum. Pişmansın değil mi? Ah o dilini arı soksaydı da keşke Defne’ye “Güvenmiyorum” demeseydin, değil mi? Her fırsatta “Ben Zeynep’e güveniyorum.” derken kendinden öç alıyordun aslında, değil mi? Ah Ömer ah! Gün gelir de senin de yaralarının şefkatle sarıldığı bir anı görür müyüm acaba?

Ömer şok, Ömer iptal!

Defne’nin Passionis’in hemen bir kat altında, Yasemin’in kurduğu şirkette tasarımcı olması kendisinin sandığının aksine Ömer’in zoruna gitmek şöyle dursun, sevdiği kadını sürekli dibinde buluyor olmanın sevincinden başka bir şey değildi. Yere göğe sığamadı mutluluktan resmen adamcağız. Bir daha karşılaşmayız zannederken yine bütün yollar birbirlerine çıkar oldu. Bunlar aynı şirkette çalışırken bile bu kadar çok yalnız kalamıyorlardı asansörde orada burada. İyi mi oldu tarihteki yerlerini almaları ne? Bu lafa da ayrı gıcık oldum. Tarihteki yerinizi aldınız mı, cidden böyle mi düşünüyorsun Ömer? Sen böyle konuşunca Defne’ye hak vermemek pek mümkün olmuyor maalesef. Yani tamam biz görüyoruz senin de en az Defne kadar hatta ondan daha fazla perişan olduğunu ama “Nereden biliyorsun uyuyup, yemek yiyebildiğimi? Sen benim neler çektiğimi nereden biliyorsun ki!” diye sen de Defne’ye çıkışsan, tutku elle tutulur bir şeymiş gibi havalarda uçuşur ne de harika olurdu. Şöyle bir ağız tadıyla bağıra çağıra kavga etseniz her şey düğümlerinden çözülecek sanki. Aranızdaki bu iletişim kıtlığı beni öldürecek bir gün aha da yazdım buraya.

Bütün kusurlarına rağmen sevgili Ömer,  İz’in sırnaşmalarına fırsat vermiyorsun ama aferin, gözüme giriyorsun bu konuda yavaş yavaş. Zira yaralarını bile sarmasına izin vermedin. Elini bir güzel geçirdin cama ama “Tamam ben hallederim.” deyip elletmedin bile, bravo. Çünkü adın gibi biliyorsun, sana iyi gelen tek şey bir adet şaşkoloz Defne Topal’dan başkası değil. İnkar etmeye utanmadığın şekliyle senin Defnen yani. Bir de İz Hanımefendi'nin elini eline bağlatmasan, o saçmalıktan ölen bir şeyler uçurma sahnesini izletmesen bize daha da harika olacaktı. Aklınca İz’in "Nereye uçmasını isterdin” sorusuna buğulu buğulu bakarak “Defne’nin yanına..” mesajı verdin ve böylece paçayı kotaracağını sandın ama yemezler. Gönder şu İz’i bak valla çok fena olacak. Dizinin yeni sinsirella koltuğuna İz’i atıyorum. O ne sinsilik o, Sude’den bile tehlikeli valla.

Sude demişken, Sinan ilk kez doğru bir şey yapacak ve Sude’ye tekmeyi basacak sandım ama yok! Gene yok ve yine yok! Adamda insana doğru işler yaptıran gen hatalı kodlanmış sanki mübarek! O nedenle Sinan’ın artık 10’u da birbirinden kusurlu o 10 hareketini yorumlayıp sinirimi daha fazla bozmayacağım bundan sonra. Dünün laçkalıkta yüksek lisans yapmış Sinan’ı geldi bizim tatlı Ömüşümüze ahkam kesiyor. Bak sen! Ya hu bir sor, “Derdin ne, niye böyle oldu? Neden Zeynep çiziyor?” de. Güya kardeşler ama Ömer kötürüm oldu olacak ruhu duymuyor Sinan efendinin. Eh Sinan ben ne diyeyim sana!

İsmail desen çok şükür o da sırlar ve sır taşıyanlar kervanına katıldı. Aman eksik kalmasın, herkes bir kördüğümün içinde bulsun kendini, aman! Koray desen “Heh işte şimdi benim düşündüğümü yapacak!” diyorum bambaşka bir şeyle geliyor karşıma. Birkaç saçma hareketle kamufle edilmiş tasarım dosyasını çalma işi Koray için fazlaca özverili ve zekiceydi. Hiç beklemezdim, valla ağzım açık izledim. Kendisinden başka kimseleri düşünmeyen Koray Sargın, Ömer ve Sinan için atağa geçiyor. Peh! Kırk yıl düşünsem aklıma gelmezdi. Dosyayı çaldı iyi hoş da, Yasemin’in teklifini de kabul etmiş bulundu ama orası ne olacak?

Yasemin’e de sevindik, “Yaşasın kadınların gücü adına heyo!” dedik ama az kirli oynuyor sanki. Sonuçta Koray Passionis’in ortağı. Onu kendi tarafına çekmeye çalışmak ayıp gibi geldi bana. Aslında çok da anlamam bu şirketler arası ilişkilerden falan ama dışarıdan bakan bir göz olarak bana pek etik gelmedi ne yalan söyleyeyim.

Çoğu kişinin aksine Ömer ve Defne’nin karşı karşıya gelip, sürekli didişme halinde olması bana pek de eski Kiralık Aşk’ı anımsatmadı. Yani bu ikiliyi daha evvel didişirken görmemiş olsak tamam ama haftalar önce 8. bölümde de kapıştı bunlar, ee? Nerede o bölümdeki o sıcaklık o cıvıltı, nerede şimdiki Kiralık Aşk? Samimiyetsiz bir soğukluk var, kış sezonuna çok bodoslama girildi sanki. Renklerimiz bile bir donuklaştı. Yaz sezonunun o hafif insanı yormayan havasını, ağustos böceği seslerini beraberinde taşımasını çok isterdim ya da sahne geçişlerinin bu denli sert ve manasız olmamasını ya da bu kış ayazında Ömer’in bu kadar fazla soyulmamasını… Yani akıl vermek bana düşmez, haddime de değil ancak dönüp bir eski bölümlere bakılsa hiç fena olmayacak gibi. Kiralık Aşk’ı bu denli kıymetli yapan tüm özelliklerinden bir bir sıyırıyorlar gibi geliyor bana. İnşallah bir tek bana böyle geliyordur.

Ne yazık ki Defne’nin o muhteşem elbiseyi böyle boş beleş harcaması da tam puan alamıyor benden. Daha özel ve güzel bir anda giyilmesini tercih ederdim. Yine de amacına ulaşıp Ömer’in karışmasına sebep olduğunu duymak güzeldi. Aralarında geçen cesur konuşmalar beni çok memnun ediyor. “Aklından beni yemek mi geçiyor?” gibi mesela. Böyle al adamın suratını mıncırırken öldür. Defne şimdi hayır diyememekte haksız mı yani! İki adet X kromozomu taşıyan hangi varlık Ömer İplikçi’ye hayır diyebilir, sorarım size!

Bütün o rekabet ortamı dahilinde Ömer’in Defne’ye akıl vermesi ise benden tam yüs puan alıyor. Sevginin gücü adına! Rakibine kendisini nasıl yeneceğinin tüyolarını vermek de ancak Ömer İplikçi zarafetine yakışırdı zaten. Kaybetmek bu denli büyük anlam taşıyorken, hatta eş anlamlısı yerine iflası gayet de kullanabiliyorken Defne’nin kendisine güveni gelsin diye tavsiyelerde bulunmak… Allah herkese böyle seven nasip etsin, ne diyeyim.

Şiir gibi adamı ne hale getirdiler...

Kiralık Aşk’ın bana anımsattığı bir çok şey vardı ama bunlardan biri Grinin Elli Tonu asla değildi. Ne asansörde ne de başka bir yerde yaşadıkları hiçbir şey bu iki farklı dünya arasında bir köprü kurmama yetmiyordu benim için. Ta ki bu bölüme kadar. Seriyi okuyanlar bilir, bilmeyenler için de ben anlatayım: Christian Grey, sevgilisi Anastasia Steele için bir bileklik yaptırır. Onlar için anlam ifade eden birkaç küçük objeyle doludur bu bileklik. Ömer’in Defne’ye yaptırdığı bileklik de bana aynen bunu anımsattı ve onca bölümden sonra ilk kez Ömer’de Mr. Grey potansiyeli gördüm. İster istemez de Christian’ın ne kadar yalnız ve yaralı olduğu geldi aklıma. Düşününce aslında ne kadar da çok benziyorlarmış Ömer’le. Christian da içimde hep aynı yeri acıtırdı. Bir baktım ki Ömer’i izlerken de bu tanıdık his beni sarıp sarmalıyormuş da farkına varamamışım. Sonra Christian’ın kendi elleriyle itekleyip hayatından uzaklaştırdığı Ana’yı kaybetmeye dayanamayıp onu bir şekilde yine kendisine döndürmeyi başardığı geldi aklıma. Size de çok tanıdık gelmedi mi? Kurulan ufacık bir benzerlik Defne ve Ömer’in tekrar birleşeceklerine olan inancımı kuvvetlendirdi, ne bileyim.

Her şeye rağmen hayat iyi kötü bir sürü sürprizle dolu, bilakis Meriç Acemi de öyle. Beklemediğimiz bir anda beklemediğimiz bir şey olma ihtimali oldukça yüksek. E hayat da bu haliyle güzel değil mi zaten?

Haftaya görüşmek üzere, kendinize iyi bakın…