Ömer viran yeri, Ömer paramparça, Ömer yıkık dökük, Ömer kaybetti.

Bütün emeği, duyguları, sevdiği kadını, düşünceleri, hayalleri, her şeyi, ufacık bir belleğin içinde sanki Ömer daha önce hiç var olmamışçasına mağlubiyetine bir davetiye olarak eline verildi. Hançeri sırtından yedi, hem de hiç beklemediği o isimden.

İhanet ne iç gıcıklayıcı, ne pis bir his. İnsanın damarında akan kanı kurutuyor, başını döndürüp oradan oraya savuruyor. Ömer’in ise ilk çarptığı isim Yasemin oldu. Bunu nedense çok abes bulmadım. Ömer, fark ettirmese de Yasemin’e karşı kendi içinde hep temkinliydi. Defne’nin hediyesini onun vermesi, Defne’nin manken olduğunu bilip de söylememesi, Defne’yi hor görmesi Yasemin’i Ömer’in gözünde hep eksilerle dolu bir tablo haline getiriyordu (Ne kadar da, yârimin düşmanı, benim de düşmanımdırcı bir erkek). Ancak Yasemin ve İsmail dışında kimsenin bilmediği bir şey var ki, aşk onu gerçek bir kadın yaptı. Sevmeyi öğrendi her şeyden önce. Tepeden tırnağa içindeki aksi kadına karşı kılıç kuşandı. Savaşı kazanan Yasemin’i ben çok sevdim, ne yalan söyleyeyim. İnsanlara yaklaşmayı deneyen, o kibirli ifadesinden eser kalmayan, ılımlı bir kadın oldu çıktı. Koray ile arkadaş oldu, daha ne yapsın?! Koray- Yasemin arkadaşlığı kadar Defne- Yasemin ilişkisi de benim için çok beklenmedik bir gelişmeydi. Daha önce hiç aklıma gelmemişti. Oluru olacağını da pek düşünmemiştim ama oldu sanki. Gerçi Yasemin’de bu iyi haller varken olmayacaktı da ne olacaktı.. Hıh laf.

Defne, Yasemin’in iteklemesiyle Ömer’e koştu gibi oldu ama içten içe zaten aşkına gitmek için bahane arıyordu, yalan mı? İyi ki de gitti. İz biraz daha saçmalasaydı, "hadi kızım hadi sen artık gidiyorsun, ziyaretin kısası makbuldür", diye sahneye dalıverecektim! Yani utanmasa, Sinan haklı sen suçlusun, senin inadın yüzünden gitti gizli gizli iş çevirdi ama yine de haydi bir dövmene bakalım, falan diyecekti Ömer’e.

Ömer ise garibim, gökyüzünde tufanlar kopar, oradan oraya savrulur, sığınacak bir liman ararken Defne’ye rast geldi. Defne onun limanı oldu. Karaya ayak basamadı belki ama, demir atabileceği bir kıyı buldu. O kıyı, ne güzel kıyıdır. Safi altın kum sanki mübarek, öyle el değmemiş, öyle saf.. Herkesi bir sağanak yağış almış götürürken, o parçalı bulutlu pozitiften hallice haliyle dimdik durdu. “E düştüysek de kalkarız canım, daha ölmedik ya!” diyerekten birleştirici güç olarak arka planda hep Defne vardı.

Sanat dediğimiz, duygunun maddeye boyun eğdirmesiyle şekillenirmiş. Ömer’in de sancısını çektiği durum tam olarak buydu. Ruhu karman çormandı. Bir yanda deliler gibi sevip bir türlü kavuşamadığı kadın, bir yanda onu sırtından bıçaklayan kardeşi, kenara atılmış gururu, haklı güvensizlikleri, önyargıları, batmakta olan gemisi.. Hissettikleri, tasarımlarını boyunduruk altına alacak kadar keskin çizgilerle birbirinden ayrılmıyordu yani. Onu bu karmaşanın içinden çekip çıkaranın Defne olması Ömer için artı bir gelişmeydi. Kimsesizliğini Defne’de söndürdü.

Ömer şimdi yorgun, üzgün ve yaşlanmış, e o kaşık kaşık götürdüğü fıstık ezmesinden sonra haliyle biraz da kilo almış, rimeli yok ama benliğinden akıyor işte. Defne’den bir hareket bekliyor. Defne ona bir adım atsa, Ömer dünyaları koşup gelecek ama nerde. Engeller, engeller.. Bu engelleri Ömer göremiyor tabi, o nedenle Defne’nin bu tutarsız tavırları onu darmadağın ediyor. Yine de her şeye rağmen Defne’ye kapılma isteğinden de geri duramıyor. Onunla yaşama fikri Ömer’i öylesine mutlu etti ki her hareketinden evlilik teklifi aktı. Defne göremedi tabi o ayrı.

Bu bölümden sonra Defne ve Ömer’in evlenmesi gerektiğinde artık herkes hemfikir olmuştur herhalde. İlham kaynağının Defne oluşu, Ömer için adeta gizli bir mabet gibi olan çizim odasına Defne’yi de götürüşü, fikirlerine duyduğu ihtiyaç, aslında ikisinin nasıl da birbirlerini tamamlıyor oluşu, Defne’nin tecrübesiz alelade hayatı ile Ömer’in ona bu haliyle gönlünde gayet de yüce bir makam bahşedişi aşk değildir de nedir?

Mevlana’ya sormuşlar tabii hemen, “Aşk nedir?” diye. Ben ol ki bilesin, demiş. Defne keşke bir kez olsun Ömer olabilseydi de, kendisine Ömer’in gözlerinden bakabilseydi. O zaman bütün bu karmaşadan birlikte el ele çıkabilirlerdi belki.

İz’in, Defne ve Ömer arasındaki ilişkiyi fark etmiyor oluşunu çok tuhaf buluyordum. O bakışlara, temassız duygu akışının voltajına şahit olan biri kundakta olsa dahi aradaki çekimi fark ederdi çünkü. Kendimce sebep olarak da İz’in etrafında olup bitene dikkat etmeyecek kadar uçarı olduğuna karar vermiştim ki yanılmışım. Defne’yi test etmesi ise çok çirkin bir hareketti. Aralarındaki ilişkinin ne boyutta olduğunu anlamak için yaptığı sorgu bence İz’e hiç yakışmadı. Ömer’in neden Defne’yi seçtiğini anladığını söylerken de, olağan bir aşağılama yaptığını da düşünmüyor değilim. Ömer’i götürme konusundaki ısrarı ise beni çıldırtıyor. Necmi’yi de buna ikna etti gibi geliyor. Ay şu 30 gününü doldursa da gitse bir an önce. Kara bulut gibi çökecek çiftimizin üstüne! Gerçi bir ara da Sinan çökecek sanmıştım ama o dönemim çabuk geçti. Sinan’ı hiçbir zaman aralarında tam bir engel olarak görmemiştim, daha çok atlanması gereken bir çukur gibiydi. Yine de Sude tarafından devralınması yakışıklı bir hareket oldu.

Oyunu öğrenen Serdar’ın tepkisini kestiremediğimi söylemiştim. İsmail ile Nihan’a gayet sakin görünüp, Defne’ye hesap soracağı vakit azıcık harlandı ateşi, ama yine de her şeyi kırıp dökmeden önce Defne ile konuşmak için bekleyecek olması Serdar’ın nasıl da doğru bir insan olduğunun apaçık göstergesi. Söylemeden de edemeyeceğim, kahvesine bir de kütüphane eklemiş olması gözümden kaçmadı. Olması gerekeni Serdar vesilesiyle satır aralarında ne de güzel anlatıyorlar.

Dizideki herkes birbirlerinin yaralarına öyle güzel merhem oluyor ki, şaşırmamak elde değil. Gel gör ki bir kendilerine deva olamıyorlar. Serdar, İsmail’in gurur perdesi ardındaki bencilliğini öyle bir sarstı ki, uyuyan bir özveriyi uyandırdı. Şu zamana kadar Yasemin için hiçbir fedakarlık yapmayan İso’muz sevdiği kadının kapısında bitiverdi. E bu saatten sonra da o kapıdan adım atan İso, biraz zor geri döner. Haydi bakalım size mutluluklar!

Passionis bu bölüm beni duygudan duyguya sürükledi. El birliğiyle batan gemiyi kurtarma çabaları takdire şayandı. Batan geminin malları bunlar, gel ablam gel deyip bir kazık da onlar çakmadılar sağ olsunlar Ömer’e. Çakmadılar çakmasına da, Deniz her zamanki gibi adımlarını atarken çok titiz davrandı ve Ömer’in kurtuluşunu olabilecek her ihtimale karşı engellemeyi başardı. 7/24 özveriyle çalışan bir Passionis ekibinin de aynı Ömer gibi emekleri boşa çıktı. Her karanlık gecenin, aydınlık bir sabahı mutlaka vardır. Üzülmeyin, kurtuluşunuz çok da uzak değil bence. Vazgeçmek ancak korkakların yapacağı bir eylemdir. Ömer İplikçi vazgeçer mi sandınız? Yanılacaksınız!

Bütün bir yazı boyunca fark ettiyseniz, karakterlere can veren oyuncularımıza tek bir söz dahi etmedim. Çünkü ne söylesem hep eksik kaldı. Analatacak, söyleyecek hiçbir şey bulamıyorum. Salih Bademci’nin çaresizliği o güzel yansıtışından tutun, Barış Arduç’un Ömer’in kırıldığı yıkıldığı her noktada sesinin titreyişi, Elçin Sangu’nun o yıkılmaz duruşu, Sinem Öztürk’ün kendinden geçerek ağlayışına kadar herkes o kadar muhteşemdi ki, dedim ya ne söylesem üstüne hep bir şeyler daha koyasım geldi. Hal böyleyken de yapımda ve yayında emeği geçen herkese teşekkür etmekten başka elden ne gelir ki? Sağ olun, var olun efendim.

Haftaya fırtınalarımızdan kurtulup limana ayak basmak üzere, kendinize iyi bakın..