Hayat herkse farklı başlangıçlar sunan bir oyun aslında. Tamamladığın her seviyenin sonunda bambaşka ekranlar geliyor. Her yeni hedef bir öncekinden daha zor oluyor. Bu defaysa en zor hedef baştan gelmiş.

 

Oyun; hayat.

Hedef, hayatta kalmak.

 

Hikâye eski oyunculardan birinin tekrar sahaya dönmesiyle başladı. Kurallar hala aynı. Zaman geçti ama hikayeler değişmedi. Geri döndüğü oyunda kendisine sunulan fırsatı değerlendirmek isteyen koç, yeni takımı olarak da ona tanıdık gelen hikayeleri seçti.

 

Yaşadığı zorluklara rağmen pes etmeyip bataklığa saplanmamış, hayatını kurmuştu. Ve aynı azmin o çocuklarda olduğunu görüyordu.

 

Ama küçük bir fark vardı. Kurallar değişmese bile yıllar geçtikçe oyun biraz değişmişti. Sahnede mahallenin abisi haline gelmiş, çocukları küçükken himayesi altına alıp onları kendi belirlediği sınırlar çerçevesinde büyütmüş bir çakal vardı. Haliyle bu ‘fırsat’ da onun işine hiç gelmiyordu.

 

Alıştıkları düzeni bozmak çocuklar için epey sıkıntılıydı. Hedef gereği yerine getirmek zorunda oldukları şeyler, sırtlandıkları sorumluluklar… Yoldaki derin çukurlara rağmen yılmadan yola devam ediyorlardı. Daha iyi bir seçenek var mıydı?

 

Evet.

 

İpi göğüslemek için gidilecek yol daha uzundu. Ama oyunun sonunda elde edecekleri kazanç çok daha büyüktü. Her ne kadar ilk başta koçu yıldırma politikası uygulamaya çalışsalar da işin sonunda pes eden taraf kendileri oldular. Peki sonuç?