O efsane Bizim Aile, Gülen Gözler, Neşeli Günler ekibinden birini daha kaybettik bugün; Ayşen Gruda’yı. O ekipten kim gitse oturup ağlamaktan utanmayacak bir nesildenim yaşım itibarıyla, hoş kaç nesil vardır benimle aynı ruh halinde. Bu efsane ekipten hayatta olanlara Allah uzun ömür versin, gidenler nur içinde yatsın.

Sadece onlardan biri olması değildi elbette Ayşen Gruda’yı kalbimizin en özel yerlerinden birine oturtan şey. Kimi sevsek yarım saat içinde hayal kırıklığına uğradığımız bir dünyada bunca yıl kendini olduğu gibi korumuş, hayallerimizi çatır çutur yıkmamış bir kadındı. Ünlüleri oynadıkları rollerle seviyoruz ve elbette onlar bambaşka insanlar aslında ama işte insan kaç yaşında olursa olsun hayal kuruyor, belirli bir yere koyuyor onları ve bazıları bu hayali öyle hızla yerle bir ediyor ki, minnoş kalplerimiz dayanamıyor buna.  Ayşen Gruda öyle değildi. ‘Abla deme bana’ diye bağıran Feride’yi içimize sine sine sevebildik sayesinde, onu Vecihi’ye vermedikleri her seferinde o filmi ilk defa izliyor ve sonunu bilmiyormuşuz gibi eğlendik, televizyon taksiti bitince eve bir ideal alma hevesi ile dolduk taştık. Güçlü bir kadındı, matrak bir kadındı ve en önemlisi kendisiyle de dalga geçmeyi bilen, hayata gülümsemeyi kolaylaştıran bir kadındı. O gidince sadece televizyondan tanıdığımız birisi değil de sanki anneannemizin Ada’da oturan kuzenini, her daraldığımızda arayıp aklımıza hava aldırdığımız büyük halamızı kaybetmiş gibi olduk.

‘Yeri doldurulamaz sanatçı’ tanımı bazıları için bir klişe değil de gerçeğin ta kendisidir, işte Ayşen Gruda onlardan biriydi. Onu izlediğimiz, onuna güldüğümüz ve kadınların elbette ne kadar da komik ve güçlü ve canları ne isterse onu olabileceğine bir kere de onunla inanabildiğimiz için ne de şanslıyız. İyi ki tanıdık ve sevdik onu, iyi ki aynı dili konuştuk, iyi ki aynı coğrafyanın insanı olduk, başka bir yerlerde olsa ne biçim kıskanırdık kim bilir. Ne kadar teşekkür etsek az. Nur içinde yatsın.