Ve daha milyarlarca ses. Yani saymadım, sayamam da milyarlarcadır herhalde bu sesler. Mesela hiç sabah uyandığınızdan akşam yatağınıza tekrar yatıncaya dek ne kadar ses ya da nasıl sesleri çıkardığınızı hiç düşündünüz mü? Acaba bu seslerin tonları nasıldı? Yoksa günü sadece birbirine benzeyen aynı sözlerle mi tamamladınız? Tamam canım tamam merak etmeyin ben de düşünmedim.^^ Yalnız değilsiniz yalnız değiliz.

Peki yan daireden gelen sesi duydunuz mu ya da üst kattan düşen bir nesnenin sesini? Alt kattaki garip sesleri ya da karşı bahçedeki herhangi bir sesi? Duydunuz mu bunları? Dinleme fırsatı buldunuz mu? Yoksa sadece kapı mı dinlersiniz? Aaaa bir dakika dedikodu dinlerken başkasına abartıp mı anlatırsınız? Ya da hiçbiri değil... Duyduğunuz seslerin ne kadarı ilginizi çeker ne kadarına müdahale edersiniz? Hadi hadi hemen bir örnek verelim. Hımmm mesela sabah iş yerinize gitmek üzere uyandınız. Her zamanki gibi evden çıkıp yola koyuldunuz. Bir ses geliyor ve sağa sola bakındınız. Sağ tarafta minik bir kedi yavrusu belli ki aç. Sol tarafta ise hasta olduğu ve o an yardım isteyen bir kişi olduğu açıkça belli olan bir şahıs. Hangisini seçeceksiniz? Demeyeceğim elbette. ^^ Saatinize baktınız ve mesainizin başlamasına az kalmış, müdürünüze yapacağınız açıklamalar ve daha neler neler geçiyor aklınızdan. Sesler, evet kafanızın içindeki sesler... Belki de çoğumuz önemsemeden öylece geçip gidiyoruz duyduğumuz, bildiğimiz seslerin yanından... Hızlıca, sakince, geniş geniş, gülerek ya da ağlayarak ne fark eder...

Tam da dış dünyaya karşı kendimizi geriye çektiğimiz şu zamanlarda İlknur Güneş'in hem yazıp hem yönettiği Sesler oyunu imdadımıza yetişiyor. Bir oyunu hem yazmak hem de yönetmek ayrı meziyettir. Yazdığın cümlelere rejide yaparak dokunabilirsin hepsine topluca. Ve Güneş bu işi epey iyi yapmış. Hayatta kalmak, hayata devam edebilmek, ne istediğini bilmek ya da istediklerini bilememek. Belki pişmanlıklar belki hatalar belki de doğrular var seslerin içinde. Bize bir çift ve onların hayatından yaptıklarımızı, yapamadıklarımızı, yapmak istediklerimizi gösteriyor oyun. Zengin, orta halli ve fakir üçgeni üzerinden klişelerle dolmuş, sıkışıp kalmış trajikomik bir döngü anlatılıyor.

Oyun içerisinde öyle tatlı replikler, öyle kalbinizi yerinden söküp atacak sözler, öyle sıkıca sarılıp yanınıza almak isteyeceğiniz cümleler var ki hepsi birbirinden kıymetli. 

"Belki de mutlu olurdum, kim bilir..." En çok bu sözü sevdim. Basit, sıradan ama etkileyici. Kolay, bir çırpıda söylenen ve zorlukları göğüslemiş. Düşünmek var içerisinde, hayal var detayında, pişmanlık var her bir harfinde, çaresizce tereddüt var söyleyişinde, zayıflık var bağlacın göbeğinde, yalnızlık var cümlenin yükleminde, umut var az ötesinde... Hepsinden çok da öfke var elden gelmeyenlerde...

Oyunda öylesine tanıdıklar isimler de var. Hem de hiç ama hiç bakmadığınız yok yok görmediğiniz yönleriyle. Ve oyun çıkışında aklınızda yer edecek çok güzel mimikler çok tatlı hareketler. Oyunun hareket tasarımına can veren Utku Demirkaya belki çok ufak ama fazlasıyla anlamlı dokunuşlar yapmış. Az, öz; ama çok kullanışlı dekorlar içinde Onur Alagöz'ü ayrıca tebrik ederim.

Oyuncuların adeta "o" karakter oldukları ve "o anları" canlı canlı yaşamanızı sağlayan Sesler oyununu izlemenizi ve üzerinde epeyce düşünmenizi isterim. Kısaca tanık olun bu seslere... Tüm ekibin emeğine sağlık. Unutmayın, tiyatro iyidir, iyileştirir.^^

Sevgiler.