Eylül Erdem ekranlarımıza yaralı bir genç kız olarak girdi. Annesi intihar etmiş, bunun için babasını suçlayan, babasından şiddet gören ve üvey annesinin de türlü eziyetlerine maruz kalan lise öğrencisi bir kızdı. Sanırım Eylül’ün hepimizi yakaladığı an, ona şiddet uygulayan babasına “Sadece annemi değil, ruhumu da öldürdünüz siz.” dediği sahneydi. Ağlamıyordu, bağırmıyordu ve bunun için babası onu dövüyordu. Ama biz onun ağlayan ruhunu oracıkta gördük ve Eylül Erdem’i o an sevdik. 

 

Eylül’ün yaraları bu kadarla da kalmadı. Ona yeni bir umut olan, sevgisiyle geleceğini düşünmeye iten, ondan doktor olmasını isteyen babaannesini de kaybetti Eylül. Onun nasıl  acıyla yıkıldığını, ama sonra babaannesinin bıraktığı mektupla, kendisine bir yemin ederek ayağa kalktığını gördük. Ayağa kalkmıştı, yola devam edecekti, doktor olacaktı. Eylül doktor oldu. Ama geçmişinden gelen yaraları hiç kapanmadı. İtiraf edelim seyirci olarak yaralı ve bu yarayı etkileyici şekilde giymiş karakterleri izlemeyi seviyoruz. Böyle kanayan bir hikayesi olan karakterlerin, oyunculuk da güzel olunca seyri daha zevkli oluyor. Eylül Erdem de onlardan biri.