Hasretin, kederin ve kasvetin yakamızdan düşmediği bir coğrafya bu.

Gün günden iyi olacak derken, yıl yıldan kötü geçiyor.

Ama seni hâlâ gülmekten ağlatan şeyler var. Ağlarken bile gülümsemeni sağlayan şeyler olduğu gibi. Münir Özkul, yaşadığı çağın en parlak yıldızlarından biri olmayı başarırken bu güzelliği miras bıraktı. O eski filmleri seyretmekten sıkılmayız. O filmleri sabahlara kadar ansak, yine de yeterli bulmayız. Onlar bizim ortak yanımız, dudaklarımızdan sızan tatlı günlerimiz ve en eşsiz hatıralarımız.

O filmlerin bambaşka bir büyüsü var. Sarıp sarmalayan, ninni gibi uyutan.

Benim de Münir Özkul'un rol yaptığına inanmayan bir yanım var. Ömrümüzün en kalıcı derslerini veren Mahmut Hoca gerçek. Meşhur turşu kavgasında kendi tarifini hunharca savunan o adam gerçek. Yoksul olsa da yoksul olmayan o güzel adam bütünüyle gerçek. Münir Özkul tiyatro sahnesinden beyaz perdeye savurduğu yıldız tozunu hep içinde taşıdı. Çünkü o, sanatın içine doğmaktan ziyade, içinde sanat aşkıyla doğdu.

Hep birlikte sevdiğimiz insanların belki de sonuncusuydu.

Onları çok kıskanıyorum. Bu kadar güzel izler bırakılan bir hayatın hayalini kuruyorum. Onların filmleri sahilde oturup denizi seyrederken, geleceğe inanmak gibi. Geleceğin bir gün mutlaka güzel şeyler getireceğini umuyor insan.

Geçmişin hep daha güzel olduğunu bile bile.

Tüccar değil, eğitimciydin Mahmut Hoca.

Sen büyüktün Yaşar Usta.

Daha güzel bir yerde görüşmek üzere...