Çocuklar Duymasın, ilk yayınlandığında (milattan öncesinden bahsediyoruz ve yaşımı ele vermek istemem) yurtta kalmam vesilesiyle televizyon erişimi kısıtlı birisiydim, eve gidip geldikçe gözüme ilişirdi, gayet güzeldi de o zamanlar için, seve seve izlenirdi. ‘Ailecek severek izliyoruz’ cümlesinin tam karşılığıydı, hem aşırı sıkıcı bir didaktikliği yoktu, hem kimseyi yoldan çıkaracak mesajlar vermezdi.

Çalışan, işi gücü olduğu kadar aile hayatını da yaşayan ideal kadın Meltem, kardeşinin feminist lakabı taktığı Duygu, Taş Fırın Haluk ve fırlama Havuç Emre’den oluşan çekirdek aile gözlerimizin önünde büyüdü bir nevi. Farklı kanallar, defalarca yeniden başlamalar derken Duygu evlenip çocuk sahibi oldu, Taş Fırın Haluk pideciliğe başladı (aşırı yaratıcılık sinyalleri burada verilmeye başlanmıştı evet) ve Emre, kendi yaşlarında bir arkadaş edinip telefon yerine babasına araba aldırmaya çalıştı bu kez.

İlk yayınlandığı yıllarda ortalığı kırıp geçmişti, sonra da hep izlenmeye devam etti. Bir sonraki bölümü merakla beklenen dizilerden olmadı benim için hiçbir zaman ama sıkıcı da denemezdi. Ara sıra tekrarlarına denk geldiğimde izlediğim de oluyor hatta. Buna rağmen dizinin Kanal D’de yeniden başlayacağını duyduğumda buna fazla anlam verememiştim, zira 2017 senesinde mizah ve televizyonculuk adına hayalim bu değildi. Üstüne bir de dizinin adının Çocuklar Duymasın Güç Uyanıyor olduğunu duyunca moralim hepten bozuldu. Dünya üstünde yapılmadık şaka kalmamasına birkaç sene kalmışken tutup da bin yıllık bir diziye Star Wars şakaları yaparak mizahın incesine koştuğumuz bir ekranın düşüncesi bile yorucu geldi.

‘Taş yerinde ağırdır’ın mekân yerine zamana uyarlanmış bir versiyonu var mıdır dilimizde bilmiyorum ama olsaydı yeri tam da burası olurdu bence. Yine de dilerim bambaşka bir Çocuklar Duymasın görürüz ekranda ve bayılarak izleriz hep birlikte. 

İyi seyirler.