Geçtiğimiz Cuma tatilde olmam sebebiyle İstanbullu Gelin’i izleyememiştim,  cumartesi sabahı bir uyandım, internet Özcan Deniz’in "Hit the Road Jack" performansı ile yıkılıyor. Hemen izledim tabii ancak mevzu ile ilgili birkaç cümle yazabilmek için dizinin tamamını izlemek istedim illa ki. Zira Özcan Deniz’in müzikal kimliğini değil, oğlu olduğunu bilmediği bir çocukla şarkı söyleyen işadamı Faruk Boran’ı konuştuğumuzu unutmamak lazım.

Sahnenin, Hit the Road Jack şarkısının kulağımıza geliş biçimi açısından bakıldığında iyi olduğunu söyleyemeyiz elbette, üstelik bunu bizden önce Özcan Deniz de, yönetmen de, o sırada odada bulunan herhangi bir insan da çok daha iyi görebilir. Ancak mesele başrol oyuncusunun en iyi hangi şarkıyı söyleyebileceği değil, o sırada tanıştığı 10 yaşında bir çocukla kendisinden hiç beklenmeyecek şekilde kaynaşan Faruk Boran olmak. Tabii ki başka bir şarkı da seçilebilirmiş, bir Ray Charles zorlamasının içine düşmeyebilirdik ancak Özcan Deniz bunu bir konserinde yapmış gibi tepki vermeyi de manasız buluyorum. Bir sürü yerde sahneyle dalga geçen o kadar çok şey gördüm ki bunu yazmadan duramadım. "Dön Desem" mi söyleselerdi karşılıklı, o zaman kavuşacak mıydık kafamızdaki Özcan Deniz imajına? Bir şey ezberlediğimiz gibi olmayınca ne de çabuk sinir oluyoruz.

Süreyya'ya uzanan eller kırılsın

İstanbullu Gelin’den bu hafta bende kalan, bu sahne dışında bir de Süreyya’nın aşırı tatlılığı oldu. Aslı Enver o kadar güzel bir Süreyya oldu ki, hamilelik kitapları okurken de, bebeğin odasına anne babasının resmini asıp onlarla konuşurken de, yanan beşiğe bakıp ürkerken, dünyanın en kötü kalpli kadını İpek onu korkuturken hep ağladım. O kadar doğal ki, sanki her sabah az şekerli Türk kahvesi içiyoruz Süreyya ile. Su damlası gibi bir Süreyya yarattı resmen, ne bakmaya ne dinlemeye doyamıyorum. Osman’la kavuşup mutlu olmaları hayalimi pamuklara sarıp sihirli fasulye gibi filizlenene kadar bekleyeceğim. İyi seyirler dilerim.