Bir bahar günü evin duvarları arasında gezinir ve sıkışırsın.

Okulda mezun ama hayatta çömezse lakabın, iyiden iyiye kasvete bulanırsın.

Bir pencere açmak gelir aklına; şöyle efil efil esmeli, ruhuna dolmalı bahar.

O gelir, yakalar seni kolundan. Tutup bahçeye çıkarır.

Bahanelerini, korkularını, şımarıklığını naftalinli sandıklara kaldırır.

Bir bahçe ki; Alice'e bile açılmadı böyle harika bir diyarın kapısı. Güneş hücrelerine kadar ısıtır, dostların eli omzuna uzanır. Sanki her şey senin içindir ve seninle yürümek için hazırdır.

Terletir, kızdırır. Tek nefeste ''Al işte bittim ben'' cümlesinin kapısına dayandırır.

Kalemini silkeleyene kadar var gücüyle çalışır.

Sonra dersin ki; oldu mu sahi?

Herkesin anlattığı, ama kimsenin dinlemediği bir çağda cümlelerin sokaklara karışır. Duvarlardan süzülüp odalara yayılır. Her ruhta, her bedende bir yansımasıyla karşılaşır.

Her insan bir bahar günü sıkışabilir.

Ama hamağında sallandığı, masasında dertleştiği ve güzel insanlara göz kırptığı bir bahçe yeter.

Anlatacak ne çok hikaye, görülecek ne güzel günler var.

Şimdi biz o bahçede, ömrümüz yettiğince, hep birlikte...

Dilerim yolunuz bir gün o güzel bahçelere düşer.

Çünkü Ranini cümlelerimize, Raninitv ise içimizdeki heyecana sızdı.

İyi ki...