Onun için “deli fişek” tanımını yapsam herhalde Karadeniz Teknik Üniversitesi’nde Turizm Otelcilik’ten mezun olduktan sonra Ankara Üniversitesi Dil Tarih Coğrafya Fakültesi’nde oyunculuk bölümünde okuyan ve şu an Gülizar’ın serseri mayını Teksoy’unu canlandıran Emre Taşkıran’ı özetlemiş olurum. Gözlerindeki heyecanın hiçbir zaman sönmemesinden mütevellit kendisiyle bundan tam iki yıl önce, Tatlı İntikam zamanı tesadüfen tanıştığımda “Ben bu adamla röportaj yapmalıyım” demiştim. Ve de o günün ardından kendisi RaniniTV vasıtasıyla bendenizin aynı zamanda en yakın dostlarından biri oldu. Hazır onunla ilgili ikinci kez yazı yazma fırsatı ele geçmişken “dost” kimliğini bir kenara bırakıp ekranda arzı endam eden Emre Taşkıran’ın bilinmeyen bir özelliğine değinerek sırayı ona vereyim. Aynı zamanda yıllardır şiir yazan ve de ilk şiir kitabının eli kulağında olduğunu mütemadiyen umduğum Emre’nin yarattığı “Kimimist” kavramından ötürü ona buradan selam olsun diyerek noktayı burada koyarım.

Gülizar’daki Teksoy’u çapkın, güvenilmez, kurnaz, paragöz ve tehlikeli sıfatlarıyla özetleyebilirim.

Rahatlığı ve vurdumduymazlığı diyebilirim.

Gülizar, kuzu etli şevketi bostan olurdu. Girit mutfağına özgü, lezzetli bir yemektir. Şevketi bostan ayıklaması oldukça zahmetli, Ege ve Akdeniz bölgesinde, doğada kendiliğinden yetişen son derece şifalı ve lezzetli yabani bir ot. Dikenli yapraklarını ve odunsu kalın köklerini temizlemek oldukça zordur. Doğada, dağda, bayırda tarla yollarının kenarları gibi yerlerde çıkar. Yemeklerde dikenlerinden temizlenmiş dalları ile dış kabukları soyularak temizlenmiş kökleri kullanılır. Gülizar, şevketi bostan ise dikenli kısmına da Şerif (Mahperi Mertoğlu) ve Teksoy giriyor. Dikenleriyle can yakmaktan asla çekinmiyorlar. Teksoy’un sağına soluna çok güvenilmez bu yüzden. Dikkatli yaklaşmak gerekir.

İlk audition’ımı konservatuar birinci sınıfta bir sinema filmi için vermiştim. İyi olup olmadığı konusunda pek bir şey söyleyemem (gülüyor.) Fakat keyif aldığım konusunda şüphem yok. Okula girdiğimde de, mezun olduğumda da kamera önünü istiyordum. Çok şükür istediğim mesleği icra edebiliyorum. Bu da çok güzel. Sadece çok heyecanlanmadım, onu hatırlıyorum (gülüyor.)

Rol gereği uyumam gereken uzun bir sahne vardı. Bütün planlarda ben hep aynı şekilde görünecektim. Muhtemelen biraz da yorgunluğun vermiş olduğu etkiyle bayağı uyuyakalmışım. Set arkadaşlarım uyandırmakta oldukça güçlük çekmişti (gülüyor.)  

Şu an rol aldığım Gülizar’da canlandırdığım Teksoy karakterinin birinci bölümde hastane önünde beklediği bir sahne vardı. Suzan (Ebru Cündübeyoğlu) otomobille gelir ve hastanenin önünde durur. Otomobilin arka koltuğunda Gülizar (Farah Zeynep Abdullah) ve bacağından vurulmuş Fettah (Berkay Ateş) vardır. Teksoy’un adamları Fettah’ı otomobilden indirip hastaneye sokarak başında bekleyecek ve Teksoy da Gülizar ile Suzan’ı alıp gidecektir. O sahnede Teksoy’un adamları Fettah’ı otomobilden çıkarırlar ve Teksoy da bir anda telaşla bağırır hastaneye doğru: “Bakın hele! Yetişin, yaralımız vardır. Yetişin. Bu adama bir şey olsun yemin ediyorum yakarım bu hastaneyi.” Fakat bunu, Doğu şivesiyle söyler ve bayağı eğlenip Fettah’la alay ederek otomobile biner. Ne yalan söyleyeyim; o sahnede Teksoy’dan daha çok eğlenmiştim (gülüyor.)

Teksoy’u, çok sevdiğim ve iyi ki tanıştım dediğim, büyük saygı duyduğum ağabeyim Osman Alkaş canlandırsın. Teksoy karakterini bir bölümlüğüne ondan izlemek isterim. Bence gayet eğlenceli olur (gülüyor.) Ben sanırım Fettah’ı canlandırırsam eğlenebilirim. O da Teksoy ile neredeyse aynı frekansta bence. Yanlış anlaşılmasın, rahatlıkları ve eğlenceli oluşları bakımından (gülüyor.)

Marilyn Monroe.

Zaman makinem olsaydı muhtemelen 1950’li yıllarda İtalya’nın Modena şehrinin Maranello beldesinde olmak isterdim; mümkünse Ferrari fabrikasında (gülüyor.)

Turizm ve otelcilik bölümünde okurken oyuncu olmaya karar verip turizm bölümünden mezun olur olmaz bir buçuk ay içinde konservatuarı kazanmam (gülüyor.)

Game of Thrones, Narcos, Black Mirror, Dark, House of Cards, Daredevil, Punisher, Sıfır Bir Adana. Genelde dizi veya film izlerken bir şeyler yemeyi çok sevmem ama kahve, olmazsa olmazımdır (gülüyor.)

Güne Harry Potter dünyasıyla başlayıp öğlen Game of Thrones’un dünyasında yolculuk edip akşamı ise Star Wars evreninde tamamlamak isterdim (gülüyor.)

Kelimenin kendisinden de anlaşılacağı üzere oyun oynuyoruz. Benim çocukluğumdan beri vazgeçemediğim, vazgeçmek istemediğim tek şeydi oyun oynamak. Ve şu an bu eğlence benim mesleğim oldu. Kaç yaşına gelirsem geleyim oyun oynamaya devam edeceğim. Hele ki bir de bu işi hakkıyla gerçekleştiriyorsanız o, muazzam bir mutluluğa dönüşüyor. Bu meslekte iki durumla karşı karşıya kalıyorsunuz; beğenilmek ya da beğenilmemek. O gün oynadığınız tiyatro oyununun sonunda seyircilerin elleri acıyana dek sizi alkışlaması veya ekranda canlandırdığınız bir karakterin günlük hayatınızda insanlardan güzel tepkiler alması bu işin en güzel yanı. Elbette her mesleğin kendi içinde zorlukları var. “Şu yanı çekilmez”, “Bu yanı çok tatsız” diye nitelendirme taraftarı değilim açıkçası. Çünkü yaptığınız işi gerçekten yürekten severek yaptığınızda artıları, eksilerini harikulade biçimde kapatıyor.

Kimimist. Ben bu hayatta hiçbir şeyin boşa olmadığına, her şeyin bir anlamı ve nedeni olduğuna inanırım. Ve her birimizin kendi hayat hikayesinde gerçek yerini bulması gerektiğine. Kimimist kavramı da insanın kim olduğunu ve gerçekte bu dünyaya neden geldiğini keşfetmesidir. Benim için tarihe geçmiş insanların hepsi, tarihteki yerlerini bulmuş insanlardan ziyade kim olduklarını, özelliklerini, yetilerini; kısacası kendilerine ait hemen her şeyi keşfetmiş insanlardır. Kimimist kavramı şu soruyu da sorar insanlara: “Kendinizi bir kelime ile ifade ederseniz ne dersiniz?”. Ne demiş Yunus Emre; “İlim ilim ilmektir, ilim kendin bilmektir; sen kendiniz bilmezsin, ya nice okumaktır?”

Şu an çocuk olsaydınız ve sizden zamanı durdurmayı isteselerdi; bunu nasıl yapardınız?

 

Burcumdan dolayı mıdır açıkçası bilemedim ama sanırım kendimi aslanlarla özdeşleştirirdim (gülüyor.)