Henüz 23 yaşında ama ‘Tatlı İntikam’ ile ilk ekran deneyimini yaşayan Cemre Gümeli, cebine çok yetenek sığdırmış. İlkokul yıllarında dedesinin kendisine tahtadan ev yapmasını istemiş. Sanmayın ki amacı arkadaşlarıyla oraya kaçıp oyun oynamak olsun. Aksine orada özel kostümler dikip ailesine sergileyeceği oyunlara hazırlanmak için istemiş bunu. Küçük yaşta bale ile piyano ve solfej eğitimi almış. Üniversitede ise bir bölüm yetmemiş hem Medya İletişimi hem de Sanat Yönetimi okumuş. Bu yeteneklerinin yanına Türkan Şoray’ın canlandırdığı Azize karakterininki gibi delici kömür bakışlar ve delidolu ruh da eklenince tanınması kaçınılmaz oldu.

Onun yaşındaki oyuncular genellikle gençlik dizilerinde rol almayı arzularken o 29 yaşında, evli bir anne olan Simay’ı canlandırmaktan gayet mutlu. “Aslında ilk etapta işin bu yanını düşünmeye vaktim olmadı. Kadrodaki isimleri görünce aklım çıktı zaten. Fakat gerçekten bir anne gibi duracak mıyım diye sorguladım ilk etapta” diyen Cemre, söz konusu ‘Tatlı İntikam’ olduğunda dizginlenemez bir heyecanla konuşmaya başlıyor. 28’inde her şeyini bırakıp dünyayı gezenlere gıptayla baktığını söylese de ne bu sektör onu bırakır, ne de o oyunculuktan kopabilir. Onda bu içi içine sığmayan, tez canlı ruh ve cebinde de bu kadar yetenek varken sayısız projede karşımıza çıkması kaçınılmaz! 

 

Aslında ilkokulda başladı. O dönem ‘Midas’ın Kulakları’ adlı oyunda bile oynadım. Bale yapıyor ve piyano dersi alıyordum. Bayılıyordum bir şeyler sergilemeye. Fakat “Ben oyuncu olacağım” gibi bir durum da yoktu. Hatta arya sanatçısı olmak istiyordum. Düşün opera bile değil, arya (gülüyor). O dönem bir gün bale, bir gün de solfej ve piyano dersine gidiyordum. Çocukluğum Taksim’de geçti zaten. Derse girer, öğlen çıkıp Borsa Lokantası’na giderek iskender ya da döner yer; tatlı olarak da mutlaka çilekli turta alırdım. Yemek molası bitince derse geri dönerdim. Ortaokulda bunların hepsine ara verdim. Lisedeyse tam anlamıyla bir müzikal hastası olduğumu keşfettim.

 

Tabii! ‘Mamma Mia’nın tüm şarkılarını ezbere bilirdim. Zaten biraz da müzikal tutkum sayesinde baleye geri döndüm. Sonra Haldun Dormen’in Ekol Drama Sanat Evi’nde bir çalışması vardı; ona katıldım. O sırada başka bir ekiple daha çalışıyordum. Lise sonda artık oyunculuk isteği tamamen oturmuştu bende. Fakat yine de konservatuar sınavlarına girmedim. Çünkü oyunculuk kadar sanatın diğer dallarına da meraklıydım. Ve oyunculuğu kafama koyduğum ama sanat eğitimi almak gerektiği için çift ana dal yapıp hem Medya İletişim hem de Sanat Yönetimi bölümünde okudum. Medya İletişimi’nde özellikle fotoğraf ve video alanına yöneldim. Halam fotoğrafçı zaten. Onun stüdyosunda büyüdüğümü söyleyebilirim. Benim için idoldü. Tek başına stüdyosu olan, sürekli fotoğraf işiyle uğraşan bir kadındı benim gözümde.

 

Üçüncü sınıftayken değişim programıyla New York’a gittim. Çok fazla ders almayıp Stella Adler workshop’una yazıldım. Ancak kurs iptal oldu ve ben de başka bir workshop’a katıldım. O dönemde derslerimden biri müzedeydi. Her hafta Metropolitan Museum of Art’ın farklı bir bölümünü gezdik. Chelsea’de görmediğim galeri kalmamıştır. Bunun dışında dersim olsun olmasın sürekli workshop’a katıldığım stüdyodaydım. Meisner tekniği çalıştım. Döndükten bir yıl sonra okulum bitti. İstasyon Oyuncuları adında bir ekibimiz vardı. Orada tiyatroya devam ettim. O sırada ekranı denemeyi düşünürken şimdiki menajerimle tanıştım ve şans diyeyim cast dönemine denk geldim. Derken ‘Tatlı İntikam’ oldu.

Mayo: 5Th Position, Pantolon: H&M, Bileklik: Ekria (L'appartIstanbul)

Açıkçası ilk etapta bunu düşünmeye vaktim olmadı (gülüyor). Öncelikle işin ucunda Kanal D ve D Yapım’ın olması beni çok heyecanlandırdı. Ayşenil Abla (Şamiloğlu), Kerem Abi (Atabeyoğlu) ve Zeyno Abla’nın (Günenç) adlarını görünce aklım çıktı zaten. Fakat sonra bir anda kafama dank etti ve “29 yaşında bir kadınım ve çocuğum var. Ben daha gencim; acaba üstesinden gelebilecek miyim? Kötü durur mu?” diye düşündüm. Gerçekten bir anne gibi duracak mıyım diye sorguladım ilk etapta. Çünkü bana sorarsan yaşımdan da küçük gösteren biriyim. Sonrasında kızımı kimin oynayacağını düşünmeye başladım. O yaş grubuyla anlaşabilecek miyim diye düşünüyordum. Bütün bu soru işaretleri, birlikte çalıştığım bu inanılmaz ekip sayesinde daha ilk bölümde silindi gitti.

 

‘Bodrum Masalı’nın teaser’ını ilk gördüğümde heyecanlandım. Çok kaliteli ve iyi bir iş olduğunu hissettim. Maalesef henüz izleyemedim. Fakat bende hayatıma şu düşünce şekli hâkimdir: “Hayatımda bu olduysa mutlaka bir sebebi vardır”. Bugün keyifle izlenen ve sevilen bir işte oynuyorsam bunun böyle olması gerektiği içindir. Kötü bir şey olduğunda da kendi kendime hep “Tamam, takılma. Mutlaka bir sonuca bağlanacak” derim.

 

Her ne kadar kızlar içinde sakin ve toparlayıcı gibi gözükse de özellikle geçmişte en ufak şeyden tatsızlık çıkarırdı. Başak ve Pelin’e öneride bulunduğu şeyleri kendi hayatında tam oturtamazdı. Galiba bu dengesiz halini seviyorum biraz. Çünkü bu değişkenliği aslında tamamen sevgisinden.

 

Karakter olarak ti’ye aldıkları bir şey yok ama “Ayyy… İster misin sen de o yaşta evlilik ve çocuk?” diyen var (gülüyor). Hayat ne gösterir bilemeyiz ama en azından 30 yaşıma kadar evleneyim gibi bir düşüncem yok. Çünkü gerçekten yapmak istediğim çok şey var. En azından belli bir yaşa gelene kadar çoğu yeri gezmiş olmak isterim. Mimarisini ve sanatını görmek istediğim çok yer var. Gezdiğim yerleri çekip kurgulamak istiyorum. “28’inde işini bıraktı ve her şeyini satıp gitti” hikâyelerine gıptayla bakıyorum (gülüyor). Cesaret isteyen bir şey.

 

Onun katıldığı ilk okuma provasında Alya’yı Emre’yle benim ortamıza oturttuk. Başta çok konuşmadı. Sete girmeden önce bize ısınması gerektiğini düşünüp çekimlere başlamadan onunla ve ailesiyle görüştük bir gün. Açıldı biraz o sırada. Fakat işin ilginç yanı bize Cemre Abla veya Emre Abi diye hitap etmiyor; anne ve baba diye sesleniyor. Mesela karavanda babasıyla oturuyor diyelim, eğer o sırada baba derse anlıyoruz ki Emre’yi (Taşkıran) çağırıyor. Sürekli sohbet ediyor bizimle. Tatilde ve okulda neler yaptığını anlatıyor. Sete geldiğinde ezberi tam oluyor. Kamera hiç yokmuş gibi, tek seferde oynayıp bitiriyor. Arada bize akıl verdiği de oluyor (gülüyor).

 

Bazen çok konuşuyorum. Özellikle set sabah erken saate denk geldiyse resmen çenem düşüyor (gülüyor). Hatta geçen hafta yaşandı yine bu. Ben o kadar konuştum ki Emre suskun bir şekilde dinledi beni. Emre’nin açıkçası beni sinir eden bir huyu yok. Çünkü çok rahat biri. Hatta ben bazen heyecanla bir şey anlatırım, o ise öylece bakar (gülüyor). Bendeki heyecan oluşmaz onda. Bizim tezatlığımız bu galiba.

 Mayo: 5th position, Jean Şort: İpekyol, Kolye: Ekria (L'appartIstanbul)

Hazal demişken ilk ondan başlayayım. Benim bu işteki en büyük şansım o. Hazal gibi biriyle hayatımda karşılaşmamış olabilirim. Herkes için en iyisini isteyen ve düşünen biri. Bendeki yeri çok ayrı. Asla kopamayacağım kişilerden biri. Çağrı ise bir sıkıntım olduğunda ne olursa olsun arayabileceğim arkadaşlarımdan. Her koşulda beni dinleyeceğini biliyorum. Sohbet etmesi çok keyifli biri. Emre’ye gelirsem bence enerjimiz çok iyi tuttu. Bu işten sonra hem arkadaş hem de partner olarak sette ararım onu. Bir de sette çok uğraşırım onunla. O da “Bugün yine bana taktı” der ve sette benden başka kimsenin onunla uğraşamayacağını bilir (gülüyor). Leyla setteyken tamamen iş odaklı biri. O kadar disiplinli ki tamamen sahnesine kanalize oluyor. O yönüne hayranım. Tabiri caizse geyiğini de yapar ama bir yandan da tamamen izole eder kendini. Gözünde görüyorsun iş disiplinini. Furkan vefalıdır. Herkese mutlaka hatrını sorar,sarılıp öper. Kadirşinas sıfatı Furkan’a tam uyuyor.

 

Pelin ve Sinan, Rüzgar’ın evindeler. Pelin de Rüzgar’ın çantasından evlilik cüzdanına bakacak. Koltuğun altına düşürüyor o sırada. Leyla’nın bu sahnedeki performansına çok gülmüştüm. Furkan’la karşılıklı paslaşmaları harikaydı. Onlara kesin bu tarz bir sahne yazardım. Hazal ve Çağrı’yı ise Bülent’in Başak’ın üzerine gittiği ve Başak’ın durumu kurtarmaya çalıştığı bir sahnede izlemek isterdim. Hazal komediyi çok iyi oynayabilen bir oyuncu. Çağrı ise abartmadan, yerinde oynuyor. En son geçtiğimiz haftaki bölümde isteme sahnesi çekilirken Çağrı’nın yakını alındığında hayranlıkla izledim onu. Emre’yle bana da ikimizin de birbirine karşı sinirlendiği, dolduğu ama komedisi yüksek bir sahne yazardım.

 

Çok da keyifli oynarız (gülüyor). Simay’ın Hakan’ı kıskandığını gördük. Tam tersi bir durum olsa Hakan’ın ne yapacağını görmek de güzel olur.

 

Deyim yerindeyse erkek gibi bir çocuktum. Bütün yara izlerim durur. Korkunç derecede yaramaz, asla pembe rengi sevmeyen, hep pantolon giyen, kısa saçlı ve yerinde duramayan biriydim. Barbie bebekten nefret ederdim (gülüyor). 

 

Hayata dair şeylerdi benim için oyun. Mesela etrafımdaki insanların işlerini kendime oyun yapıp oynamaya bayılırdım. Tabii kaçınılmaz olarak futbol oynardım. Marmara Ereğlisi’nde bizim, Gemlik’te ise babaannemlerin yazlığı vardı. Ben hep bu iki yerdeydim. Beni ancak gece 2’ye doğru eve sokarlardı. Dans ederdim ve tiyatro hastasıydım. Küçük piyesler hazırlayıp onu annemlere sergilerdik. Dedeme tahta ev yaptırayım diye düşünürdüm. Böylece orada oyunlarımızı sahneleyebilirdik. Her şeyi kendi başına halleden ve kendi kendine öğrenen biriydim.

 

Sahnede bale yaptım ve o duyguyu tattım. O yüzden şarkı söylemek isterdim.

Olmayacak sorular soruyorsun ama, zorlanıyorum (gülüyor). Dram sahnesi için büyük ihtimalle Portishead veya Morrissey’den bir şarkı seçerdim. Hatta Morrissey’in ‘Let Me Kiss You’ şarkısı olabilir. Arkadaşlarımın Tramvay adında bir grupları var. Onların ‘Mavi Salıncak’ isimli şarkıları da bence Türk dizilerinde herhangi bir dramatik sahnede kullanılmalı. Harika bir saksafon solosu var. Solistleri Ege’nin (Günay) sesi de harika. Komedide ise şu şarkıyı kullanırdım demem çok zor sanırım ama ‘Les Miserables’ (Sefiller) müzikalindeki ‘Master of the House’ parçasına bayılıyorum. Hele filmde veya sahnede komedisi iyice köpürüyor.

 

Görsel hafızamın çok kuvvetli olduğunu fark ettim. Bana senaryoyu iki kere göster; anında replikler ve akış aklımda kalır. Fakat biri bana repliğimi okusun kesinlikle hafızamda tutamam.

 

Çok heyecanlı ve tez canlı biriyim. Sadece kariyerimde değil, ailem ve arkadaşlarımla olan ilişkilerimde de. Çabuk tüketmemeye ve kendimi frenlemeye çalışırım hep. Mesela iki arkadaşım dargın olsun, anında araya girip onları barıştırırım. Öyle durup bekleyemem. Annemin tam tersiyim galiba. O aşırı sakin ve sabırlı biridir. Her şeyi gidişatına bırakır. Sinirlendiğini de çok nadir görürsün. Bense hem duygusal hem de mantıksal anlamda çok heyecanlanıyorum.

 

Tabii ki çok yorulduğum, uykusuz kaldığım anlar oldu. Hangi sette olmuyor ki? Fakat böyle anlarda tez canlılığımı ve heyecanımı törpüleyip “Sakin ol. Çünkü bu herkesin elde ettiği bir fırsat değil. Pek çok oyuncu sırf bu iş için İstanbul’a geliyor. Yeri geldiğinde aylarca işsiz kalıyor” diyorum kendime. Bence bu meslekte bıktım demek nankörlük. Her ne kadar yorulsam da gün sonunda çok güzel bir işim ve ekip arkadaşlarım var. Hayatta herkes keyif aldığı işi yapamıyor. Ben sevdiğim işi yapıyorum. Sete çok mutlu gidiyorum.

 

Dram türünde iyi bir sinema filmi (gülüyor).

 

Hangi birini söylesem? Aklıma ilk gelen Şener Şen. ‘Gönül Yarası’nda Meltem Cumbul ile karşılıklı performanslarına hayran kalmıştım. Onun karşısında ben nasıl olurdum bilmiyorum. Çok heyecanlanıp deli gibi çalışacağım kesin.

Fotoğraf çekimlerinde kullanılan mekân: Four Seasons Istanbul at the Bosphorus

 

Sanırım çok da etkilendiğim bir film yok ama yeni izlemeye başladığım dizi olan ‘The Night Of ‘u söyleyebilirim. Mini dizi olmasına rağmen film gibi akıyor, ilk bölümünü gözünü kırpmadan izlemiştim.

 

Batman v Superman: Dawn of Justice

 

Low Roar – ‘I’ll Keep Coming’

 

New York ve eskilerin, hatta ‘The Dreamers’ filminin Paris’i

 

Jackson Pollock, Willem de Kooning ve Jeff Koons. Özellikle modern sanattan daha pek çok isim sayabilirim.

 

Okuduğum ve tavsiye edebileceğim bir kitap alırım veya manevi değeri olan özel bir şey hazırlarım. Bana ise kitap ya da o sırada kafayı taktığım bir obje veya kıyafet alınabilir. Aynı şekilde konser bileti de beni çok mutlu eder (gülüyor).

 

Çok fazla var aslında ama mesela ‘Shameless’a bayılıyorum. Bunun yanında ‘Game of Thrones’, ‘Gotham’, ‘Modern Family’ ve ‘Narcos’ da izliyorum. Bir de vazgeçemeyip 20 kez izlediğim ‘Friends’ ve ‘Sex and the City’.

 

Marcel Duchamp ve Jean Luc Godard’aefsane eserlerini yaratmadan önceki süreci sorardım. Çünkü eserlerin altını doldurmak kolay ama o noktaya geliş süreci bende her zaman daha merak uyandırmıştır.