Çok öfkeliyim. Hayat sadece para kazanmaktan, işini yaptığın koşullardan, kendi ailenle ilgili yaşadığın sorunlardan veya mutluluklardan ibaret değil. Daha geniş, daha büyük bir bütünün parçası bunlar sadece. O bütünü görmeye başladıkça, anladıkça ve kavradıkça insanın mutlu olması bir erteleme senfonisine dönüşüyor. Yani sadece bazı sevinçleri, mutlulukları erteliyorsun, özlüyorsun ama yaşayamıyorsun. Bütün bunlar bazılarını içine döndürür, bazısını da depresif veya öfkeli yapar. Ben de bastırmaya çalıştığım bir öfkeyle uğraşıyorum. Oyunculuğumda, yazdıklarımda, insan ilişkilerinde maalesef o öfke ön sıralarda görünüyor. Bir yandan onu geri itmeye çalışmak; öfkeyle ve problemlerle başa çıkmak zorunda kalan bir bireyim.

 

Onun çıkmaması daha iyi (gülüyor). Mümkünse kimseyle tanışmamalı, görüşmemeli. Güzel söyledin. Edip Cansever’in dizeleri geldi aklıma; “Gökyüzü gibi bir şey bu çocukluk, hiçbir yere gitmiyor.” Bazen tutamıyorum onu, kafasını kaldırmaya çalışıyor. Didişerek yaşıyoruz onunla. Kalabalık biriyim yani.

 

Oyunculuk tutkulu değilsen yapılabilecek bir iş değil bence. Öyle sadece bilgiyle, birikimle ve deneyimle olabilecek bir şey değil. İyi şeyler yapabilirsiniz ama onu çok istikrarlı şekilde sürdürebilmek için tutku gerekiyor. Her iş, meslek dalı için bu geçerli. Zaten televizyon fiziksel koşulları ağır bir sektör. Sinema ve tiyatro daha konforlu çünkü senin yaptığın işe zaman tanıyacak koşullar var. Sanmıyorum ki Cem Karcı’nın veya Mahinur Ergun’un rüyasındaki dram bu olsun.

 

Beş yıl sonra televizyonun olup olmayacağından emin değilim. Bir enstrüman olarak televizyon kalacak mı bilmiyorum ama drama ölümsüzdür. Mecra, şekil, form değiştirerek devam edecek. Beş yıl önce 90 dakikaya itirazımız vardı, oradan geldiğimiz nokta 140 dakika. Bir gelişme yok, aksine her gün gerileme var. İnsan üstü çabalarla bu iş yapılıyor. Bizlerle, yönetmenlerle röportaj yapıyorsun. Senden ricam lütfen bir dahaki sefere bir ışıkçıyla veya reji asistanıyla röportaj yapıp onların söyleyeceklerini dinle. Umarım beş yıl sonra bu şekilde bir iş yapma biçimi kalmaz. Herkesin zapladığı bir çağda 140 dakikalık iş çok alaturka. Bu kara düzenle bir yere varılamayacağını umarım anlamış oluruz. Reklamveren, kanallar, RTÜK, reklam aralıkları vb. her konu konuşulmalı. Aksi takdirde çarpık düzeni revize etmeye çalışıyoruz. Bu tepemize çökecek ve çöktüğünde başta televizyonun kendisi olmak üzere hepimiz altında kalacağız.

 

Oyuncuların, yüzü tanınan isimlerin işin yapılma biçimi ve sonuçlarının değerlendirilmesindeki kriterler yüzünden tuhaf bir yaşam şekline zorlandıklarını, sürüklendiklerini ben de düşünüyorum. Oyuncu cümleleri değil bunlar. Tecavüzcüyü oynayan tecavüze mi eğilimlidir? Böyle bir rol karşısında “bu bir karakter midir, değil midir?”, “bunun anlaşılır sebepleri var mıdır, yok mudur?”; bu tür soruları sorarsın. Mesnetsiz yapılan şeyler zuldür, ben de oynamam. Fakat oynadığın karakter ne kadar büyük bir günah işlemiş olursa olsun onun sebepleri üzerine derinlikli bir şey çekiliyorsa o zaman eyvallah. Öteki ahlak komiserliğine dönüşüyor. Dramada ahlak komiserliği olmaz. Bana hep şu soruluyor: “Abi sen baba oynuyorsun hep, bu nasıl bir duygu?” Yahu ben baba karakterini oynamıyorum, benim oynadığım karakterlerin çoğu aynı zamanda bir baba. O nedenle senin söylediğin cümleler benim cümlem olamaz, bunları sarf edene de hayırlı olsun. O hayata bakışla ilgili bir problem. Hayata kasıtlı ve objektif olmayan bir yerden bakan kişilerden bu tür şeyler duyabilirsin. İyi yazılmış bir senaryoda her şeyi oynarsın. Ben oynamayı da tercih ederim.

 

Bazı aylarda yazılarım olmuyor ama hep derginin içindeyim. Bazen kafam izin vermiyor. Canım çok sıkkın, üzgün veya öfkeli olduğumda yazmak, öfkeyi kusmak olacağı için tercih etmiyorum. Kilis’te insanlar ateş altında yaşıyorlar, ülkenin bu yanında böyle bir şey yokmuş gibi yaşıyoruz. Çocuklar, kadınlar tecavüze uğruyor. Sokaklarda vuruluyorlar, bıçaklanıyorlar. Gazetecilerin yaptığı iş casusluktan tutun da vatan hainliğine kadar çeşitli ithamlarla anılıyor. Arkadaşlarımız işsiz kalıyorlar. Yurttaşlık kriterleri çok subjektifleşti. Taraftarlıkla vatandaşlık, yurttaşlık karışmaya başladı. Türkiye tribünlere bölündü. Bir tribünde olmamak bertaraf edilme gerekçesi haline geldi. Bütün bunlar insanda sinir, üzüntü ve moral bozukluğu yapıyor. Ben paşa gönül kriterleriyle yazan biriyim. Arkadaşlarım da buna anlayış gösteriyorlar.

 

"Mottonun fazlası zarar, hayat mottoyu kaldırmıyor."
Ben dönüşmemek için çaba sarf ediyorum, o da insanı geriyor. Çünkü bu kadar gerilimin, kamplaşmanın, taraftar olmanın yersiz şekilde kutsandığı bir ortamda birey olmak son derece büyük bir mücadele ve sabır gerektiriyor. Bazen tükeniyor insan. Fakat sonra bir yerde bir çocuk gülüyor veya bir kedi hiç olmayacak bir yere tünüyor; sen de gülümsemeye başlıyorsun. Yağmur yağarken bir anda güneş çıkıyor ve Avatar’daki gibi tekrar hayata bağlanıyorsun. Hayat ağacı bir yerden yakalıyor seni.

Annenizin genç olduğu zaman anneanneniz de aynı şeyi düşünüyordu. Bir insanın hayatı 70-80 yıl; bu bir ülkenin ömründe göz açıp kapama sürecidir. Dolayısıyla bu evrende kendimizi çok da fazla ciddiye almanın kibir olduğunu unutmayalım. Her zaman çocuk sahibi olunur. Çünkü çocukları dikkat ve özenle yetiştiriyorsanız sistem değil, siz yetiştirmiş olursunuz. Ben kızımla bir otorite ilişkisiyle birlikte arkadaş gibi ilerliyorum. Şahane sert bir annesi var, gayet iyi yürütüyor. Ayşe için kaygılanıyorum, evet. Kendim ve başkalarının çocukları için kaygılandığım gibi. Ancak hayat zaten kolay değildir. Ayşe de bilgisi ve donanımıyla genç yaşta okumaya, düşünmeye başlayan biri olarak kendi yolunu bulacak. Bu dünya kimseye gül bahçesi vaat etmiyor.

 

Çok sıkışmadıkça bunu yapmamaya çalışıyorum. Çünkü benim onları yaptığım dönemle bu dönem farklı. Okul, ekol sahibi olma konusundaki fikirleri bile farklı. Biz eğitimin bu kadar berbat olduğundan emin değildik. Onlar eminler. Kendi yöntemlerine göre okullarını da kendileriyle birlikte büyütüyorlar. Koşulların bu kadar değişken, hızlı olduğu, bilginin ayağınıza geldiği ve sizin ayıkladığınız bir dönemde insanın genç birisine bunu demesinin objektif bir değeri yok. Çocuklar da nezaketen “he… he…” deyip gülüyorlar. E, kimseyi kendine güldürmeyeceksin. Çok bariz durumlarda uyaracaksın tabii. Fakat annelik babalık bazı hadiselerin önünü almaktan ziyade hadiseler olduğu zaman pansuman yapmak üzere çocuğunun yanında olmaktır benim için.

 

Gerçekten bu biçime inanmıyorum. Benim hayat bakışımı temsil etsin diye onu bir cümleye sığdıramam. Hatasıyla güzelliğiyle kendi hayatımın başrolünü oynuyorum. Bunu mümkün olduğu kadar etrafı kırıp dökmeden yapmaya çalışıyorum ki olmuyor. Neticede masumiyetimi, samimiyetimi kaybetmemeye çabalıyorum. Aforizmaları çok severim. Bu aslında hayatla bir şakalaşma biçimidir. Harika bir aforizma üretirsiniz, biri altına “ne saçma” yazar. Doğrudur, evet. Hayat da böyledir. Mottonun fazlası zarar, hayat mottoyu kaldırmıyor.