Sen Çal Kapımı: ''Gök bütün insanların ülkesiydi, yıldızlar hepimizin umudu''

Baktığında hayallerini dalgalandırabildiğin her yer senindir. Yer, gök deniz.. Kendi benliğini yeşertebildiğin ölçüde sana ait olur ve gerçek rengini yalnızca sana göstermeye başlar. Sınırsız dilek hakkın olmasına rağmen aynı dilek için onlarca yıldız feda edersin. Hayallerin o rengi alır ve o şekilde yer eder ruhunda. Yıldızlar sadece senin baktığın yerde olsun istersin. 

Bir de benden dinleyin istiyorum Apollon ve Daphne’nin hikayesini. 

Apollon ışığın, şiirin, okun, kehanetin tanrısıdır. Kusursuzdur. Gökyüzünde süzüldükçe daha da derinleşir ruhu. Kibriyle dalgalandıkça dalgalanır yıldızların etrafında. Derinliğinde var ederken karanlığında yaşatır. Daphne’yse nehir tanrısının kızıdır. Güzelliğiyle aydınlatır baktığı her yeri. Kendi ışığını yıldızları kıskandıracak kadar büyük bir efsunla saçar etrafına. Bakanı mest eder. Apollon Eros’la bir ormanda karşılaşır. Kusursuzluğunun gölgesinde var ettiği kibriyle küçümser Eros’u. Oklarına göz diker. Kendi arzuları uğruna ezip geçer Eros’un varoluş amacını. Günler geçer, aylar geçer. Ve bir nehir kenarında Daphne ile karşılaşır Apollon. Vücudunu bir titreme sarar. Ruhunu kül edecek kadar kuvvetli bir ateş kaplar içini. Tam o sırada altından ok isabet eder kalbine. Bitip tükenmeyecek bir aşkla bağlanır Daphne’ye. Daphne ise kurşundan okla yara alır. Ölesiye nefret eder Apollon’dan. Apollon her gün gökteki tapınağından inip izler Daphne’yi. Gücünü de kusursuzluğunu da kendine yetiremez olur. Daphne’nin bir bakışı uğruna yakıp yıkar her şeyini. Daphne kaçar, Apollon kovalamaya devam eder. Daphne birden durarak ayağı ile toprağı eşeler ve nehir tanrısından yalvararak yardım ister. Vücudu birden ağırlaşmaya başlar. Ayakları toprağın derinliklerine doğru kayar, yeryüzündeki bütün kadınları kıskandıran bedeni kabuk bağlar. Kokusundan evrendeki herkesi mest eden saçları yapraklara dönüşür. İnce, narin kolları uzar; dal olup rüzgarda salınmaya başlar. Daphne, sonunda bir defne ağacına dönüşür.

Apollon, gözlerinden kanlı yaşlar dökerek sarılır defnesine. Sonra şu sözler dökülür dilinden:

  ‘’Ey güzeller güzeli, ben seni çok sevdim. Benim olamadın ama her zaman onurum olacaksın. Bundan böyle ben ve tüm kahramanlar senin ağacının dallarıyla süsleyecekler kendilerini. Bu ağacın yaprakları yaz ve kış yeşil kalacak ve ben onları taç yapacağım başıma.’’

Olması mümkün olmayacak bir şey olur. Defne saygıyla eğilir Apollon'un karşısında. Efsane Harbiye’de geçer. Ve derler ki; Harbiye'nin şelaleleri Daphne'nin döktüğü gözyaşlarıdır.

Serkan ve Eda’da bulabiliyorum ben bu tutkuyu. Serkan’ın hep bir yerde gizlediği ruhunu en ince detaylarda keşfediyor olmak etkiliyor beni. Sırt çantasından kahve çıkarıp yıldızları anlatan o adamı seviyorum günden güne. Eda’nın, geçtiği her yolda kendi ışığını yıldızlara dönüştürüp yola serpmesine gıptayla bakıyorum. İnsanların fısıltılarını yüksek sesli karşılayabiliyor, gürültülerini fısıltı sayıp bastırabiliyor kendi içinde. Bulunduğu ortama uyum sağlamak yerine bir yerlerde kendinden bir şeyler bulup üzerine gitmesi, oradan yakalaması etkiliyor beni. Heyecanını seviyorum.

Seyir zevkini ciddi anlamda hissettiğim sahnelerin gerekenden daha kısa olması afallatıyordu bölümün ilk yarısında. Sürekli İstanbul’a kafa uzatıp deniz tuzu kokan sahnelerden çıkmak uzun zamandır bu hikayede rastlamadığım bir durumdu. Yan rollerle ilgili ciddi sıkıntı yaşıyorum izlerken. Neden var olduğuna anlam veremediğim, anlam versem de izlemekten keyif almadığım birçok karakter izliyorum ısrarla. Kaan’ın maceralarını bir kenara koyuyorum. Kaan’dan daha da kötü olma potansiyeli taşıyan üstelik bunu yaptığında neden yaptığını sorgulamayacağım bir Ferit var, anlıyorum. Diğer tarafta ise Eda’nın arkadaşları artık tebessüm ettiren noktadan uzaklaşıp kanal zaplama isteği uyandıracak konuma geldiler benim için. Melo’nun akıl erdirilemez bir saflığı var. Öte yandan sivriliğiyle kesip biçen bir Fifi görüp duruyoruz. Aynı soğukluğu Pırıl’da bulmama rağmen yadırgamıyorum mesela. Olması gereken tatlılığı yakalamak için olduğundan bambaşka birine dönüştüğünü gördüğümde samimiyetinden zaten uzaklaştığımı fark edebiliyorum. Engin’in Pırıl üzerinde kurduğu ‘’rahatla biraz, eğlen.’’ baskısı da bu yüzden Engin’den birkaç adım uzaklaştırıyor beni. Her olay karşısında nasıl davranacağımızın bir kitabı, kanunu yok. Ama birçok şey karşısında vermemiz gereken tepkiyi vermediğimizde karşımızdaki insanın baktığı yerden dünyaya bakıp tüketiyoruz bir şeyleri. Ve o yerden baktığımız anda da karşımızdakine boyun eğip kendi saygımızı yitirmeye başlıyoruz. Bunun olmasını, sıradanlaşan bir kadını izlemeyi istemiyorum. Tam da bu yüzden ben seni böyle kabul ediyorum ve böyle seviyorum Pırıl.

Hayatı anlık yaşamayı göze alan ve bu yüzden yaptığı her hatayı kabullenmeyi bilen Eda ile kapattık bölümü. Hiç deneyimlemediği bir şeyi sorumluluk hissi yüzünden göze alıp dik bir şekilde karşılamasını çok sevdim. Paparazzilere yürürkenki cesaretini izlemek keyifliydi. Onu her izlediğimde saygım daha da artıyor. Görebiliyorum, o her şeyin üzerine korkmadan gittikçe etrafında kusursuz olarak adlandırılacak bir şey bırakmıyor. Serkan kendindeki her şeyi sorgulamaya, kendini kendine yetirememeye başlıyor ve biraz daha iniyor yer yüzüne. Duvarlarını gün geçtikçe daha çok kaldırıp asıl olan şeylerin farkına varıyor. 

Ve artık ekranda da kendine saygısı olan bir insana herkes saygı duyuyor.

İrem.