Bu Gönül İşleri bir harika dostum!

Daha ilk fragmanını gördüğümde kalbime ve aklıma girmeyi başarmış, başladığı günden bu yana da “eksiği gediği var ama toparlayacaktır” diye vazgeçmediğim ve pazar akşamlarımı emanet ettiğim Gönül İşleri, 15. bölümünde beni öyle mest etti ki, şu yorumları yazarken, zevkten dört köşeyim inanın! Gereksiz dediğimiz köşelerini törpülemiş, meşrebine uymayan fazlalıklarından kurtulmuş. Harika oyunculuklar, akıp giden diyaloglar bazen gözlerimi doldurdu, bazen de kahkahalar atmamı sağladı. Üstelik, bu ikisi arasında çoğunlukla sadece saniyeler vardı, hani Yeşilçam’dan bir Neşeli Günler, bir Bizim Aile, bir Gülen Gözler  izlerken aldığımız zevke yakın duygular yaşattı bu bölüm bana. Ne mutlu ki; her pazar akşamı yayınlanan bir romantik komedimiz var bizim, iyi ki var, hep olsun! Senaryosundan, oyuncusuna, yönetmenine, tüm ekibin ellerine sağlık, umarım emeğinizin karşılığını ratinglerle de alırsınız.

Geçen haftayı, Kemal’in kendisine tanıdığı kaçma fırsatını geri çeviren Asrın’ın, silahı Kemal’le Saadet’e doğrulttuğu, heyecanı yüksek bir sahneyle kapatmıştık. “Saadet olmadan gitmeyeceğim” diyen Asrın, bir kez daha ret cevabını alınca, korkularım gerçek oldu ve silahı kendi kafasına çevirip tetiğe bastı. Eyvah derken bir baktık, bir şey olmadı. Bir kez daha bastı! Yok! Kemal; Saadet’e verdiği sözü tutmak adına, “öfkelenir de tetiği çekerim” korkusuyla mermilerini çıkarmış, Asrın da bu boş silahı almıştı. Tam da bu sırada olay yerine yetişen polis, Asrın’ı tutukladı ve Asrın hem karşılıksız aşkının, hem de tüm suçlarının mahkûmu olmak üzere götürüldü.

Asrın’a sorsanız, başarısız olarak tanımlayacağı bu intihar girişimi aslında hiç de öyle değil. Zira Asrın, bu tercihiyle Kemal’in belki de tüm ömrünü adasa, asla boy ölçüşemeyeceği kadar büyük bir aşkla Saadet’i sevdiğini kanıtlamış ve o anın Saadet’in hafızasına saniye saniye kazınmasını sağlamıştı. Saadet; ömrünün her günü, o anı bir kez daha yaşayacak ve kelimeleriyle olmasa da hisleriyle, bir daha kimse tarafından böyle sevilmeyeceğini kendine tekrar edecek. Onsuz olmaktansa ölmek… Kaç kişi bu tercihi yapabilir ki…

"Pazarlık sünnettir."

Saadet üzerindeki travmasının, çok daha büyük olacağını düşündüğüm bu olayın bir hafta sonrasına atlayan hikâyemizde, Saadet günlük yaşamına çok daha kolay adapte olmuş görünüyor, asıl travmayı Muzaffer Amca yaşıyordu. Adeta Saadet’in aldığı nefesleri sayan Muzaffer Amca, kızının çevresinde bir koruma kalkanı oluşturmuş, gözünü üstünden ayırmıyor, her saniyesini planlıyor, Saadet’in aklını başka şeylerle meşgul edebilmek için üzerine titriyordu. Tabi bu durum da Gönül İşleri’nin hikâyesinin en sevdiğimiz yanlarını oluşturdu; bol telaş, bol komedi. Muzaffer Amca’nın pazar macerası, bölümün en eğlenceli kısımlarındandı. Herkesin ailesinde, alışverişte onu böyle utandıran birileri var sanırım, mesela benim annem de, pazardaysa tüm tezgâhları gezer, pazarlığını yapar. Mağazalardaki alışverişinde, hele büyük bir eşya alıyorsa, hayat hikâyesini anlatmadan çıkmaz, saatler geçirir. Bense nokta atışı insanıyım, belli noktalarım vardır, git, karar ver, al, çık. Gönül İşleri’nin bu kadar sıcak bulmamızın sebebi de bu değil mi zaten? Diğer dizilerdeki gibi, asla sahip olamayacağımız hayatların, asla yaşayamayacağımız aksiyonları değil, hepimizin günlük yaşamlarının biraz karikatürize olmuş bir romantiklikle bize servis edilmesi... İşte bu yüzden ağalar, kan davaları yerine, Muzaffer Amca-Saadet, Servet-Yılmaz çılgınlıklarından bol bol verin bize, keyfimiz yerinde.

Birbirlerinin yaşamlarını oldukça kolay bulan ve asıl yükü kendisinin kaldırdığını düşünen Servet-Yılmaz çifti bu bölüm yer değiştirdiler. Yılmaz'ın, Servet'in yastığına sarılıp kokusunu içine çekmesini mi anlatayım, kızların odasına elinde çekirdeklerle girip onlara verdiği öğütlerin güzelliğinden mi bahsedeyim, o kadar harikaydı ki.... Timuçin Esen'e hayran olmamak elde değil. Yer değiştirme ile Yılmaz; Servet’in ağır sorumluluklarını, Servet; Yılmaz’ın yalnızlığı ve kendine has tarzıyla yoluna koyduğu işlerinin hiç de kolay olmadığını gördü. İkisi de birbirlerinin işlerinin altından, kendi bildikleri yollarla kalkamayıp, diğerinin en doğrusunu yaptığını fark etti. Tüm bunların faturası ise Muzaffer Amca’ya kesildi.

Yılmaz Muzaffer Amca’yı bir güzel sarhoş etti, adam fenalaştı. Ama Muzaffer Amca’nın sarhoşluğu ve duygusallığı da ne güzeldi öyle… Bu sırada yaşananları izlemediyseniz gerçekten çok şey kaçırdınız. Benden tavsiye açın, bulup buluşturup izleyin, ya da haftaya özetten izlemeye başlayın, çok eğleneceksiniz.

Servet’le Yılmaz’ın hikâyesi hep çok tatlıydı da, Sevda-Tibet-Bedir aşk üçgeninde daha önce bu kadar eğlendiğimi hatırlamıyorum. Sevda’nın kalbine karşı koyamayışlarıyla gel-gitlerini, Bedir’in vurucu sözlerini hep çok sevmiştim, bu hafta ilk kez onların da gülümseten durumlarını izlemek çok keyifliydi. Gerçi hâlâ Lale Hanım’ın özlemini çekiyorum, bu ikinci hafta oldu onu görmeyeli. Tibet’le Bedir’in ilk kez aynı cephede savaşarak kavgaya karışıp, geceyi beraber nezarette geçirmeleri, sohbet edip gülüşerek çıkarken, karşılarında Sevda’yı görünce düşmanlıklarına geri dönmeleri, Sevda’nın onların bu hali karşısında şok olması çok keyifliydi. Geçen haftalarda Tibet, kıl kuyrukluk sıfatını hak eden davranışlarının dışına çıkıp, annesine kafa tutmasıyla takdir kazanmıştı. Ama Bedir’le Tibet’in bu hali çok hoş bir sürpriz olmuş. Bize bunlarla gelin!

Gelelim en sevdiğim cephelerden Saadet-Kemal cephesine. Geçen hafta baştan beri hep gözümde bir numarada yer alan Asrın’ın, değerini kaybettiğini, Kemal Komiser’e daha yakın olduğumu söylemiştim. Ama bu hafta fikirlerim bir kez daha değişti. İlk sebebi, Kemal’in Saadet’i kurtardığı sahnede, ağzından tek bir sevgi sözcüğünün çıkamamış olması. Saadet’cik, Asrın’ın gözünün içine baka baka Kemal’e telefonda “seni seviyorum” demişti. Kemal’se bir “Saadet’ciğim” bile diyemedi. Bir “canım” bir “aşkım” dese de öyle sarılsaydı kıza olmaz mıydı yani? Bu olaydan sonra ise, apar topar evlenme teklif etmek ne demek Kemal? Üstelik “dolabımda senin eşyalarını görmek istiyorum” cümleleriyle! Saadet de gayet normal olarak yanlış anlayıp, “ay babam birlikte yaşamımıza hayatta izin vermez” dedi, iyi oldu sana. Evlenme teklifini böyle açıklarsın işte.

İzin verirseniz son sözlerimi Kemal’e bir açık mektup kıvamında edeceğim:

Bak Kemal Komiser’im! Henüz senin tarafından ayrılmış değilim ama seninle ilgili fikirlerim biraz değişti. Kendin de itiraf ettin, polisliğin sertliği ruhuna işlemiş, üstelik dediğin gibi gerçekten biraz “taş kafa”sın, ama böyle de olmaz ki! Hem siz daha doğru düzgün bir el ele bile tutuşmadınız, kızı bir tutkuyla öpmedin bile! Kemal Komiser’im, Asrın bir hafta önce Saadet’e aşkından, ölmeye kalktı gözünün önünde, sen ne dedin? Dolapta giysiler!

Son sahnedeki o romantik ortamlar hazırlayıp yinelediğin teklifini Saadet’in geri çevirmesine şaşırmamalı aslında! Tüm bunları düşününce, seni seven bir kadının dahi, teklifini kabul etmemesi doğal yani! Gerçi Saadet’in tavrını da onaylamıyorum, bir sürü güzel laf edip, sonra da “kabul edemem”le cümlesini bitirmesi çok saçmaydı ama Saadet bu, yapar yapar. Bak şimdi benden sana tavsiye Komiser’im: Bu Asrın ne yapar eder, polise danışmanlık falan ayağına (Amerika’da bunun örnekleri var, aynı kendisi gibi Gönülçelen bir arkadaşımızın 9 sezon izlettiği bir White Collar gerçeği var) hapisten yırtar, elektronik kelepçeyle Saadet’in karşısına çıkar, sen de havanı alırsın. Gel, anlaşalım, Saadet’le biraz daha birbirinizi tanıyın, sen de kıza iki güzel laf et, sevgini kanıtla, azıcık polis gibi değil de aşık adam gibi bakmaya çalış, sonra teklifini yinelersin. Cevabını haftaya bekliyorum, kabul edersen her türlü desteğe hazırım, KİB,BYE!