Hangi sahneydi hatırlamıyorum; karakter ormandan gelen
çıtırtıları duyup paniklemişti. Sonra bir aylağın usulca yaklaştığını görünce
derin bir nefes almıştı.
İşte ben o ''Neyse ki insan değilmiş'' hissini tattığım gün
The Walking Dead dünyasına tutuldum. 20 sezon sürecek deseler, zerre sitem
etmeden alıcısı olurum.
Sen iç organlarından oluşmuş bir şölen, yaralanmış ruhların
en karanlık ormanısın. Bittikten sonra bile tartışılacağına, en derin
sohbetleri arka arkaya açtıracağına eminim. En azından benim için...
7. sezona dalış yapmak için sabahın 4'ünde geçtim ekran
başına. Hem de ne geçmek! İliğimizi kurutana kadar süründüreceklerini
biliyordum. Hatta kimlerin ölebileceğini de tahmin ediyordum. İki kişinin
silineceği gün gibi ortada duran bir gerçekti. Ama önemli olan kimin öleceği
değil, nasıl öleceğiydi.
6. sezon sonunda her karaktere ''Bugün son günüm olabilir''
duygusu enjekte edildi. Peki ölümü bile şampiyonlar gibi karşılayan kimdi? Bunu
tahmin etmek zor değil. Asker ruhlu portakal kafa Abraham'ın üstüne bir çizik
atıldı. Bu bizi keser miydi? Negan'a adayacağımız küfür listesini uzatmaya
yeter miydi? Senaristler bu soruları masaya yatırmış olacak ki, altın vuruş
cepte bekletildi.
Ve herkesin hayatına yumuşakça dokunan, içindeki insanlığı
en çok koruyan Glenn yıldızlara uğurlandı. Ya da aylakların midesine mi
demeliyim? Zira bedeninin kalıntıları bile ilgi çekmeye yetti. Burası Walking
Dead dünyası... Uzun sofralara, kalıcı gülümsemelere ve kurulan bağlara alışmak
yok.
Daryl o ani tepkiyi vermese Glenn ölür müydü? Aynı refleksi
Eugene gösterse anlayış gösterir miydik? Maggie için yola çıkılmasa bunlar
yaşanır mıydı? Rick oğlunun kolunu salam gibi doğrayacak mıydı? Kimin ne kadar
yaşayacağına kim karar verecekti?
Sorularını seviyorum Walking Dead. İçinde pekmeze bulanmışız
gibi kıvrandığımız ikilemlerini seviyorum.
Behlül kaçar...
O gecenin sonunda şafak sökerken Rick'le birlikte değiştik.
Kendimi Negan'a itaat eder hâlde buldum. Bir dünya yaratmak tam da böyle bir
şeydir.
Seni koltuğundan alan, silkeleyen, hücrelerine kadar
titreten ve sonunda seni o koltuğa usulca bırakan bir şey.
Artık aynı kişi olmadığını anlamanı sağlayan bir şey.
Glenn uykusundaki insanları öldürdüğünde duvarda fotoğraflar
görmüştü. Kafası parçalanmış insanlar. Ona kendi geleceğini gösteren
fotoğraflar.
Rick ise bu bölüm bir zombinin bedenine sarılarak insan
tehlikesinden korundu. Artık mesaj gömülü filan değil. Mesaj kafamıza sert bir
çivi misali çakıldı.
Yaşayanlardan korkun, ölülerden değil...