‘‘Bugünü sana ayırdım.’’ Demişti Baran Dilan’a, geçen bölümlerin birinde; ‘’Nereye istersen oraya gidelim. Haritadan bir yer seçmen yeter…’’ Dilan’ın yerinde bir başkası olsa, Paris derdi belki ya da akla gelebilecek bir başka âşıklar ülkesi. Ve fakat Dilan, yine yeniden karakterinden ödün vermeden kendi ülkesinin masalsı şehrini gezip görmeyi tercih etti. Keza memleketim diye tasvir ettiği adamın doğup büyüdüğü toprakları, onunla el ele gezmek birçok ülkeye değerdi onun için. Tek bir cümle yetti Baran için ve uçup geldik âşıklar şehri Mardin’e…

 

Dokusu baz alınarak ‘’Gündüzü mezarlık, gecesi gerdanlık, taş diyarlar şehri.’’ Diye anlatılır, Mardin. Ve fakat Dilan ve Baran el ele gezdiği tüm Mardin sokaklarında çiçek gibi açıp gecelerine tutku katarak kendilerine âşıklar şehri ilan etiler Mardin’i. Dinlendiler, nefes aldılar, mutlu oldular ve en önemlisi bir kez daha yüzleştiler geçmiş zamanla. Aşkları için ‘’Biz onu çiçeklerin arasından değil dikenlerin arasından topladık.’’ Dedi Baran Dilan’a. Sonsuz haklıydı; tek bir eksikle: Dikenlerin arasından, kanaya kanaya çiçekleri çıkarmak için en büyük çabayı Dilan sarf etti. Dilan zaten bir çiçekti ve Baran kendi soldurduğu çiçeğin yeniden yeşermesi için sevmeyi, koklamayı ve hissetmeyi öğrendi. Ama en güzel yerinden…

 

Hayatta bazen değil, aslında mütemadiyen insanların merhametli kalplere ve şifalı ellere ihtiyacı vardır. Karabey ailesinin de ihtiyacı olan buydu. Dilan o konağa güneş gibi doğup Baran’ın tüm tabuları yıkıp geçti. Merhameti ve şifalı elleri ile sevgi kattı tüm kalplere; Azade Karabey dâhil. Bakmayın siz Dilan’ın kaçtığını düşünüp şuan ona cephe almasına. Dilan bulunduktan sonra ona gösterdiği tutum, sevgi ve alaka ortada. Onun bile kalbine sevgi katan Dilan Karabey ile gurur duymak ve bunu gözlerinin içine baka baka dile getirmek de Baran Karabey’e yakışırdı. İkinizle de gurur duyuyorum ve fakat en çok da Dilan’la; çünkü o, içine çekildiği tüm savaşlardan sevgisi, sabrı ve merhameti ile yara bere içinde kalsa bile tek başına çıkabildi. Hem de kalbinde masalsı bir aşk ile birlikte. Şimdi geriye dönüp baktığında haykıramadığı tüm anlar için o tepede kimseden korkmadan, çekinmeden ‘’Seni seviyorum Baran Karabey!’’ Diye haykırabiliyorsa bu çilesini çektiği o günlerin ona sunduğu armağandır. Baran’ın yüzündeki öfkeye ayna olmayı başaramasaydı Baran o tepede onunla birlikte aşkını avazı çıktığı kadar bağıramazdı.

 

Son üç bölüme yönelik genel olarak bir şeyler karalamak istiyorum: Dilan ve Baran’ın Mardin gezisi onlar kadar bizi de o kadar mutlu etti ki bir oh çektik adeta. Mardin sokaklarını talan ettik… Reyhani oynadık… Tepede aşkımızı ilan edip geçmişle bir kez daha yüzleştik… Kaybettiğimiz o tutkuya yeniden sahip olduk. Dilan’ın Baran’a daha çok yakın olmak isteyişi ve fakat birlikteliğe henüz hazır olmayıp köşe bucak utanarak kaçışları; Baran’ın bu durumu fak edip Dilan’ı sıkıştırması ve fakat asla onun hazır olmadığı bir şeye yeltenmemesi çok muazzam inceliklerdi. Yağmur Yüksel, Baran’ı Dilan’ın ayağına krem sürerken ki o utanıp kızarmasını bana o kadar şahane geçirdi ki ağzım kulaklarımda kıkırdayarak izledim o sahneyi. Dilan’ı Dilan yapışına bir kez daha minnettarım.

 

Her ne kadar bu geç kalmışlığı eleştirsem de en başından bu yana savunduğum tek bir şey var o da her şeyin bir vakti olduğuydu. Düğünleri taranıp yarım bırakılan bir çiftin kaldığı yerden devam etmesi için gidilebilecek en şahane yoldur benim için Mardin. Yaşadıklarından sonra doğru düzgün bir flört dönemi geçirmemiş Baran ve Dilan için bir tatil, birbirlerine yakınlaşma adına atılmış en doğru karardı. Dilan’ın bu çekimser, utangaç tavrı da bundan olsa gerekti. Zamanı geldiğinde tüm gardını indireceğinden asla şüphem yoktu. Ben bu yolda onu asla zorlamayan, korktuğunu anladığında korkularından sarılıp onu sakinleştiren Baran’a teşekkürü borç bilirim. Çok başka seviyorsun Baran Karabey ve fakat sen gerçek değil bir kurgusun. Özellikle de bakışları ve mimikleriyle Baran’ın sevgisini bize bu kadar şahane yansıttığı için Barış Baktaş’a da kocaman sevgiler.

Bir dip not geçmek isterim: Barış ve Yağmur’un stüdyo fotoğrafı geldiğinde düetlerinin bir sahnede arka fonda çalacağına kendimi öyle hazırlamıştım ki karşılıklı birbirlerine söylemeleri ve özellikle bunu Baran’ın başlatması beni hem çok şaşırttı hem çok mutlu eti. O kadar güzel bir iş çıkarmışlar ki bir kez daha teşekkür ederim. Ve fakat!!! Çıplak sesle arkada müzik olmadan şarkıyı söylemelerini tercih ederdim. Sahnenin büyüsü daha etkin olabilirdi.

Genel notlarıma yer vermeden yazımı sonlandırmak istiyorum keza bu hafta Baran ve Dilan haftasıydı bana göre. Büyüsü bozulmasın. Özellikle de Mardin sahneleri için yazan, yöneten emeği geçen herkesin yüreğine sağlık. Ne iyi geldi bir bilseniz…

Sevgiyle kalın.