Dilan o konağa geldiğinde küçücük bir kızdı. Yaşadığı her zorluk onun biraz daha büyümesini sağladı. Her düştüğünde aslında Baran’dan başka kimsesi olmadığının farkına vardı. Ona sığındı, ona güvendi ve hiç de yanılmadı. Onun göğsünde bir ev edindi kendine ve döşedi içini rengârenk çiçeklerle; kuşattı sevgisiyle. Her sendelediğinde hırçınlaşmaktan ziyade evine sığınmayı denedi. Üşümek yerine ısınmayı tercih etti.

 

‘’Seni sen yapan her şeyi seviyorum.’’ Dedi Baran, Dilan’a; buna inadın da dâhil. Keza Dilan’ın inadı o konağa sağlık, sevgi, merhamet ve her şeyden önce Baran’ın kalbine uçsuz bucaksız bir aşk getirdi. ‘’Babanın yıktığını ben onaracağım.’’ Dedi Baran ve Dilan’ı kaybolduğu geçmişiyle sardı sarmaladı sığdırdı göğüs kafesindeki evine. Bir insanın uçsuz bucaksız güvenebileceği birinin varlığına sahip olmaktan daha güze ne olabilir ki bu hayatta. Umudunu her kaybettiğinde küçücük yüzünü avuçladı Baran Dilan’ın orda, yanında ve kalbinde olduğunu gösterircesine. Sebep olduğu güzellikleri hatırlattı yeniden. Çünkü vazgeçmek ne Dilan’ın harcıydı ne de Baran’ın… Bilin ki bizler de sizi siz yapan her şeyi seviyoruz…

 

Uzun zamandır Dilan’ın eski Dilan olmadığına dair birçok şikâyetler düşüyor önüme. Bununla ilgili bir şeyler söylemek isterim, bende. Dilan’ın yüzleşmiş olduğu gerçek karşısında belki bende dâhil yetersiz tepkimeler verdiğini düşünmüş olabiliriz. Gözümüzde çok büyük travmalar canlandırıp sessizce gidişine sitemler de etmiş olabiliriz. Ve fakat bu zayıflık, pasiflik ya da acizlik değildir. Dilan en başından beri naif kişiliği, affedici kimliği ve hep yapıcı tutumu ile bize lanse edilmiş bir karakter. Bu Dilan’ı güçsüz yapmaz. Aksine onu çok daha güçlü yapar.  Onun gibi naif bir karakterden fazlasını beklemek biz izleyicilerin hatası olur; yazan kalemlerin değil. Babasının suçunun ağırlığını yüklenip gördüğü tüm kötü muameleyi kendine hak görmüş bir karakter, Dilan. Onu diri diri yakmaya kalkan Derya’yı ‘’Olan olmuş, herkes bir şansı hak eder.’’ Diyerek affeden bir karakter, Dilan. Ona yaptığı tüm eziyetlere rağmen konaktan gitmesin diye Azade’ye dil döken bir karakter, Dilan. Ve her şeyden önemlisi onu Hara’da kolundan tutup, yerlerde sürükleyerek samanlığa kilitleyen adamın, içinde bir yelerlerde saklı kalmış merhametini bulup çıkaran; ta ilk sezonun, ilk çeyreğinde yine bu adama benim senden başka kimsem yok diyen bir karakter, Dilan. Şimdi bu affedici tavırları, sessiz çığlıkları neden bu kadar yaraladı ki sizleri. Dilan’ı Dilan yapan da zaten bu özellikleri değil mi? Biz, bu sezon bir yere kadar sabredip damarına basıldığında Sabiha’nın boynuna bıçak dayayan bir Dilan izlemedik mi? Sabiha’nın derdini öğrendiğinde onu anlamasını yadırgamayın. Konaktan gitmek istediğinde izin vermeyen Baran’a defalarca diklenmedi mi? Onun canını yakma pahasına zehir zemberek sözler sarf etmedi mi? Bakın Hanife’yi geçtim, Dilan ‘’Sen bana hep babalık yaptın. Hem de en iyi şekilde’’ Dediği babasına rest çekmedi mi? Dilan daha üç bölüm önce Baran ile karşı karşıya geldiğinde beni çocuk gibi azarlıyorsun deyip Baran’a yükselmedi mi?  Hiç sebep yokken Dilan’ın birilerine diklenmesini beklemeyin. Bir sebep var olduğunda kendi doğrularından ayrılmayacağına eminim. Bütün bunları bir düşündüğümüzde ilk sezonda çarşıya çıkmasına izin verdi diye Baran’a teşekkür eden Dilan’dan neyi faklı ikinci sezon Dilan’ının? Dilan’ın, Baran sayesinde ‘’Evim’’ dediği bir yeri oldu. Kudret ve Cihan’ın ona verdiği desteği, yanında büyüdüğü aile vermedi bu yaşına kadar. Onlara bu kadar teşekkür etmesi neden bu kadar büyütülecek bir mesele oldu. Dilan hayatı boyunca annesinin onayını almadan kendi kafasına göre herhangi bir olaya karar vermiş midir acaba? Bakın, kan davası gibi büyük bir olayda Baran’a sormadan, kendinden o kadar emin bir tavırla ‘’Ailem Karabeyler kalmanıza izin verdi.’’ dedi, Dilan Demirlere. Bu onun için çok büyük bir olaydır. Çok büyük bir güvendir.