Kiralık Aşk’a veda ettik geçtiğimiz haftalarda. Pek çok kişi gibi benim için de
erken bir veda oldu bu. Senelerce izlemek, nevi şahsına münhasır seyirci
kitlesiyle bölüm heyecanını paylaşmak, her Cuma hayattan 3 mutlu saat çalmaya devam
etmek isterdim. Benim için çok çok özel bir iş olan dizime son bir teşekkür yazısı
ile veda etmek istedim.
Başta Sevgili Elçin Sangu, Barış Arduç, Salih Bademci, Nergis
Kumbasar, Onur Büyüktopçu, Levent Ülgen olmak üzere tüm oyuncu kadromuza
kurgulanan dünyayı bu kadar gerçek hale getirdikleri için teşekkür ediyorum.
Sevgili Elçin ve Barış benim kişisel dizi tarihimde gördüğüm en uyumlu çiftti.
Efsane olabilecek pek çok çift geldi geçti ama Elçin-Barış çifti fiziksel
uyumlarını, oyunculuklarının uyumuyla katmerleyince büyüleyici bir kimya ortaya
çıktı. Onur Büyüktopçu’ya bu ikiliyi bir araya getirdiği için tekrar teşekkürler.
Ancak bu yazının asıl yazılma nedeni dizinin
senaristi Meriç Acemi’ye teşekkür
etmek. Çok fazla dizinin takipçisi olmuş biri değilim. Takipçisi olmak derken
bölüm özetlerini, fragmanları yakından takip etmekten; dizinin özetini dahi
izlemekten bahsediyorum. Yıllar sonra beni yeniden ekrana bağlayan bir dizi
oldu Kiralık Aşk. Ve bunda Meriç Acemi’nin başarısı inkar edilemez bana
göre. Çoğu kişi bunun farkında olmalı ki senarist ve izleyiciler arasında
sağlam bir sevgi bağı oluştu. Genelde senaristlerin adı pek ön plana çıkmaz.
Aksine beğenilmeyen gidişatın sorumlusu senarist olarak görülür, en çok o
suçlanır, tepkileri göğüslemek ona düşer. Kiralık Aşk’ta da ara ara haklı eleştiriler yapılsa da ben
ilk kez bir senaristin izleyici kitlesiyle tatlı bir iletişim içinde olduğunu,
güzel mesajlarla TT listesine sokulduğunu, bu denli sevildiğini ve kalemine güvenildiğini gördüm.
Bu güvenin altı boş değil kesinlikle. Madde madde Meriç Acemi’nin kalemini niye
sevdiğimi anlatmak istedim ben de.
1) Senaristin
entellektüel olması gerektiğinden bahsedilmişti. Kiralık Aşk’la birlikte
bunun ne kadar önemli olduğunu
fark ettim. Çünkü dizimiz buram buram kültür kokuyordu. Bu dizide öyle şaşaalı
yalılar, zengin hayatlar yoktu. Aksine mütevazı sayılabilecek Passionis’in kendi halinde patronlarını ve
Defo’nun mahalle hayatını izledik. Ama şiir ve edebi cümleler İso’nun, Sadri
Usta’nın, Ömer’in, Necmi’nin dilinden hiç eksik olmadı. Sadri Usta’nın ders
niteliğinde sözleri, İso’yla sohbeti hep en sevilen sahnelerden oldu.
Böyle bakınca mahallede geçen bir dizi de edebiyatla dolu olabiliyormuş.
Şu ana kadar mahalle dünyasını yalnızca sınıf atlamak isteyen, okumaz-yazmaz,
entrikadan başka bir şey düşünmez karakterlerle donatanlar ilham alsalar keşke.
2) Kiralık Aşk’ta kitaplar diğer dizilerde olduğu gibi asla
aksesuar olarak kullanılmadı. Dizide yer alan her kitap dizinin hikayesine bir
şey kattı. “Birbirimize rastlamadan önceki hayatımız sahiden birbirimizi aramaktan başka bir şey değilmiş.” Sabahattin Ali’nin İçimizdeki Şeytan romanında yer alan bu cümlesi hikayenin temelini
oluşturuyordu mesela. Albertine Kayıp de yine hikayenin hep içindeydi. Kitabın
ne anlattığını soran Defne’ye Ömer cevabı şu olmuştu: “Terk edilen sevgiliyi. Adam aslında kızı çok sevmediğini,
giderse daha da mutlu olacağını düşünüyor ama kız gidince(...) Geç de olsa anlıyor.
Meğer kız tahminden ettiğinden çok daha büyük bir yer kaplıyormuş hayatında.”
Terk eden Ömer, ayrı geçen bir yılda tam da bunları hissetmemiş miydi Defne ile
ilgili?
Sevdiği adamı beklerken elinde Albertine Kayıp
ile uyuyakalmış bir esas kız izledik mesela. Karakterlerimiz o kitapları
okumakla kalmadı üzerine düşündü,
yorum yaptı. Hediye olarak birbirlerine kitap alan, yolu sahaflara düşen
sevgililer izledik. Kitaptan daha güzel hediye olabilir mi?
Evde başbaşa kitap okuyan sevgilileri izledik bu
dizide. Milena’ya Mektuplar’ı okuyan Defne ile Ömer sahnesi şu ana kadar gördüğüm en romantik sahnelerden bile daha
güzel bir sahneydi benim için.
3) Masallarda
maddiyat hiçbir zaman önemli olmamıştır. Külkedisi prense zengin olduğu için aşık olmaz. Külkedisinin
aksine zengin bir hayat için prensi gözlerine kestiren üzey kızkardeşleri ise
umduklarını bulamaz. Çünkü masallarda mutlu sonlar saf mutluluğun ve gerçek aşkın
peşinde olanlar içindir.
Meriç Acemi parada pulda gözü olmayan bir
prenses yarattı: Defne Topal. Ve abartıdan uzak yaşayan, kapıyı kapattıklarında
gerçek olacak bir şey
arayan bir prens: Ömer İplikçi.
Hiçbir zaman pahalı hediyelerle gözleri parlayan esas kızları ve aklına hediye
olarak ilk mücevher gelen esas oğlanları içselleştirememiştim. Ya da esas
oğlanın villasına gidince zenginlikten gözleri kamaşan esas kızları. Oysa Defne
bambaşkaydı. Dağ evini, kırmızı kapılı -onun deyimiyle şıkır şıkır- evden daha çok
sevmişti. Çünkü şehirden uzakta olan bu ev ona Ömer’in sıcak tarafını
anımsatıyordu. O yalnız Ömer’in olduğu küçük mutlu bir dünyanın hayalini
kuruyordu. Ömer bambaşkaydı. Her şeyin Defne’ye benzemesini isteyecek kadar
aşık, “Sen ev sahibi sayılırsın.” diyecek kadar zarifti. Bu gözler “Al, bunlar da evin anahtarları.” diyenleri de gördü sonuçta.
Ömer’in mahallede yaşadığını hayal eden, bir çift babetle mutlu olan Defne ve Defne’ye
hediye olarak verdiği kalem setinin üzerine Defne yaprağı iliştirerecek kadar
ince düşünen Ömer…
Ömer’e doğum gününde Gurur ve Önyargı’nın 1951 basımını hediye
edebilmek için Sabo’nun raflarını temizleyen Defne ve Defne’nin verdiği emeğin çok
değerli olduğunun farkında olan, daha sonraları Albertine Kayıp’ı bulmak için
kendisi de sahaflarda kaybolan Ömer…
O kadar güzeller, o kadar zarifler ki. Yıllar sonra masal
prensesine ve prensine kavuştuğumu düşündürttüler bana.
4) Yine masal olduğundan
olsa gerek bu dizide ne intikam almak isteyen nefret dolu sevgililer gördük ne de büyük entrikalar. Pek çok kişi
kendisine söylenen kiralık aşk yalanını öğrenen Ömer’in; Defne’den intikam
alacağını, belki de intikam için evlilik oyunu başlatacağını düşünüyordu. Oysa
Ömer diğer dizi karakterleriyle kıyaslanamayacak kadar ilkeli ve dürüst bir
adamdı. İntikam almaz ders verirdi. Tam da Ömer’den beklenecebilecek şekilde
davrandı. Acısını ve öfkesini uzakta yaşamayı tercih etti. Nefret dolu cümleler
saf etmeyen veya birbirlerini ağır ithamlarla kırmayan bir çift izlemiş olduk
biz de böylece.
5) İso-Defne arkadaşlığı… Üzerine saatlerce konuşulabilecek herkesin
imrendiği bir dostluk izledik. Dizilerde bir kadın ve erkeğin yakın arkadaş
olamamasına, herkesin esas kıza aşık olma durumunun kanun sayılmasına o kadar
alışmışım ki ilk 3 bölüm kesin İso da aşık çıkacak Defne’ye diye kara kara düşündüğümü
hatırlıyorum. O zamanlar Meriç Acemi’nin kaleminin farklı olduğunu bilmiyordum.
İso ve Defne’nin dedikodudan uzak, başkaları hakkında atıp tutmadan, entika düşünmeden,hissettiklerini
anlatarak bazen de susarak kurdukları iletişim çok kıymetliydi. Birbirlerine çok
güzel tavsiyelerde bulundular, destek oldular.
Bir diğer önemli nokta da İso’nun Defne’nin kararlarına,
isteklerine birey olarak, kadın olarak saygı göstermesiydi. “Bu mahallemize yakışmaz.”, Millet ne der?”, “Şöyle konuşurlar.” gibi cümlelere o kadar alışmışız ki doğru
bildikleri yolda birbirlerini bahane bulmadan destekleyen, arkadaşlığın bazen
kan bağından daha önemli olabileceğini gösteren Defocik ve İso bu nedenle benim
için hep çok özel kalacaklar.
6) Serdar, Serdar,
Serdar… Kendisi dizinin en vurdumduymaz en bencil karakteri olabilir. Ailenin
tüm yükünü erken yaşta Defne’nin sırtına yıkmış Serdar olan
2.sezonda da bencilliğinden ödün vermedi. Ama tüm bu özelliklerine rağmen
Serdar da özel bir karakterdi. Daha doğrusu TV tarihinde milat sayılabilecek bir ağabey
profili çizdi. Serdar’ın Defne’nin aşık olmasına verdiği tepkiden beri keşke böyle
ağabeyler kurgu karakterler olarak kalmasa gerçek hayatta da karşımıza çıksa
diye düşünüyorum.
Defne’nin kafası karışık, yorgun halini gören Serdar bu durumu Defne’nin aşık olmasına
bağlayıp şunları söylemişti: “Aşk iyidir,
yaşadığını hissettir adama. O aşk içinden çıkıp gitse şimdi bomboş kalırsın. O
zaman sıkıntı asıl. Sen yat, kalk, şükret. Şu dünyada aşık olmadan ölen
insanlar var. Seni üzen olursa bir telefonun yeter. Ben buralardayım. Sarılmak,
konuşmak istersen…”
Aşkı takdir etmek, tadını çıkar ama üzüldüğünde seni sarıp sarmalayacak
bir ağabeyin var demek… Daha güzel destek olunamazdı. Sevgi, aşk gibi
kavramlarla ilgili aile içinde konuşmaktan çekinilir genelde, ağabeyler kız
kardeşlerine yasaklar koyarlar sanki aşkı geldiği gibi yaşamak büyük bir hataymış
gibi. Televizyonda da milyonlarca benzer yasakçı ağabey profili izlemişizdir.
Kim derdi ki Serdar bu konuda pek çok ağabeyden daha olgun, daha anlayışlı
olacak? Özellikle ilk sezonda çok doğru bir tutum sergiledi Serdar.Ne Defne’nin
eve dönüş saatine karıştı, ne Ömer’le geçirdiği zamana. Kız kardeşinin sevdiği
adamla mutlu olmasından mutlu oldu. Defne’nin özel hayatına saygı duydu. Olması
gereken de bu değil mi zaten?
7) Hastane,
hapishane, silah sahneleri olmadan 69 bölüm yazmak büyük bir başarı bana göre. Hayat zaten yeteri kadar zorken insanı
germekten başka bir işe yaramayan bu klişeler olmadan da dizi keyifle
izlenebiliyormuş.
8) Dizinin sosyal
sorumluluk projeleri ayağı dışında gündeme dair sosyal mesajlar içermesi çok değerliydi benim için. Kadınlar
istedikleri saatte dışarı çıkabilirler mesajı, baklava, yapılan köpek evleri, “Bir erkek olarak sus.” ilk aklıma gelenler.
Ben Kiralık Aşk’ın yarattığı etkiyi
sahip olduğu dinamiklere bağlıyorum. İyi insanların yaşadığı, pek çok zorlukla mücadele edilse de her zaman
iyiliğin kazandığı bir dünya sundu KA bizlere. Dürüstlüğe, etik olmaya, emek
vermenin önemine bu kadar fazla vurgu yapılan bir dizi hatırlamıyorum. Biz bu
değerlere daha çok önem verildiği zamana özlem duyuyoruz gibi geliyor bana.
Final bölümünde Defne anneannesiyle konuşmak için eve döndüğünde mahallede tüm sevdikleri,
arkadaşları, aile üyeleri onu bekliyordu. Bu sahne bana, sev kardeşim şarkısı
eşliğinde ele ele verip kimi zaman yeni bir eve taşınan kimi zaman pazarda
sebze meyve satan, birbirlerini sevmekten hiçbir zaman vazgeçmeyen, küçük şeylerle
mutlu olan Yeşilçam ailelerini hatırlattı. Yeşilçam hikayeleri de bir çeşit peri
masalları aslında. 69 hafta boyunca bir masalın içinde kaybolmak çok büyük
keyifti. Meriç Acemi’nin bizlere teşekkür ettiği gibi ben de kendisine teşekkür
etmek istiyorum: Bu rüya, bu masal için çok teşekkürler…