Ben her şeyin bir ruhu, bir karakteri olduğuna inanırım. Mesela birisi tarafından bir düşünce ortaya atılır ama zamanla bu düşünce olmaktan öteye gider ve onu destekleyenler tarafından bir harekete, bir oluşuma dönüşür. Ya da bir eser ortaya koyar birisi ve bir sürü kişi tarafından öyle bir benimsenir ki çok daha fazlası olur. Bu bir kitap, bir film veya bir kulüp olabilir hiç fark etmez. Ortaya çıkaranın ruhundan yansımalar taşıyan bu şey, aynı ruha sahip olanları etrafında toplayarak karakter olur. Biz işte Meriç Acemi’nin kalemiyle hayat bulan bir serüvenin içinde aynı ruha sahip, biraz deli biraz veli kıvamındaki insanlar olarak yolculuk yaptık bir buçuk yıl boyunca. Hem de ne yolculuk… Uçtuk uçtuk çakıldık, yüzdük yüzdük boğulduk, koştuk koştuk durulduk, aşkın içinde kaybolduk, mutluluktan delirdik, üzüntüden dağıldık. Her duyguyu alabildiğine uç alabildiğine derin yaşadık. Bazen sert rüzgarlar yaktı kavurdu ciğerlerimizi bazen ılık bir meltem eritti içimizi. Bazen aşktan başımız döndü bazen başa gelen ayrılıklar bizi öldürdü. Ama hepsi her anıyla özeldi ve de birbirinden güzeldi.

 

Birbirine aşık bir anne babanın tek çocuğu olan Ömer’in ailesini kaybettikten sonraki yalnızlığıyla baş ederken ördüğü kocaman duvarlarını, anne babası tarafından terk edilen ve yalnızlığıyla baş ederken daha da bir büyüttüğü o kocaman kalbiyle Defne yıkıp geçmişti. Hayatta bir tek kendine güvenen Ömer, hayatta bir tek kendine güvenmeyen Defne tarafından pazarlıksız sevilmişti. Çok sevdiği annesinin erken kaybıyla duygularını içine gömerek hayata sadece işiyle bağlanan Ömer’i, sevdiklerine delice bağlı Defne sevgisiyle hayatın içinde yeniden var etmişti. Sert soğuk Ömer’in iklimi sıcacık ve yumuşacık Defne tarafından güneşli bir bahara dönüştürülmüştü. Yani bir mucize gerçekleşmiş ve buzlar Kral’ı Ömer’le Külkedisi Defne’nin masalı gerçek olmuştu. Nasıl mı?

 

Bu duvar böyledir Ömer… Bize kendimizden haberler verir…

 

Masal Manu’daki ilk karşılaşmadan sonra Defne’nin mecbur kalmasıyla Neriman’ın teklifine “Evet” dediğinde start almıştı. Kırmızı kapılı evden içeri adımın atan Defne Ömer’le karşılaşınca neye uğradığını şaşırmıştı. Böylece buz şelalesi Ömer’le şaşkın Defne hiç bilmedikleri bir maceraya yelken açmıştı.

 

Yaşamların benzerliği değil, ruhların benzerliği çeker iki insanı. Neye, neden çekildiğini bilmeyen insan da, duygularının karmaşasında söyledikleriyle yaptıklarını bir türlü tutturamaz. Tıpkı katalog çekiminde deliler gibi koştururken mankeni suya düşüren Defne’ye, ilk yardım için iş ciddiyetinden zerre ödün vermeyen Ömer’in koşması gibi.  Ve yine tutulmanın yarattığı o belirsizlikte kendine olan kızgınlığını Defne’ye yönelterek  “E ne oldu iş? Almak için ayağına mı gelmem gerekiyor, yoksa zaten ortada bir iş yok mu?” diye dalgavari bir şekilde hesap soran patron Ömer’e “ Eğer bana spor olarak bağıracaksanız ben size hiç boşuna cevap vermeyeyim, çünkü belli ki tersinizden kalkmışsınız.” diyen asistan Defne gibi.

 

İşte onlar birbirlerinin hayatlarına fark etmeden böyle böyle sızıyorlardı. Ömer’in gizli dünyasına adım atan Defne romantik, duygulara önem veren Ömer’i keşfederken, aynı anda aşklarında bir milat olan “Gurur ve Önyargı” kitabını da keşfediyordu. Network başarısı için asistanını yanında görmek isteyen Ömer ise, lacivert tuvaletiyle kuğu gibi bahçeye süzülen Defne’yi görünce işadamlığından kavalyeliğe terfi ediyordu. Gittikleri iş gezisinde yıldızları izlerken Defne ilk defa hayatı hakkında konuşarak iç dünyasının kapılarını aralıyordu Ömer’e. O gün onu şaşkınlıkla dinleyen, daha sonraki bir günde ise “Ne görüyorsun acaba orada benim görmediğim?” diyen Ömer zamanla “Gerçekten eşsizmişiz. Bu koca evren aslında hepimizi eşit derece de seviyormuş. Hiçbirimizin hayatı diğerinden daha önemli değilmiş. Ve hepimiz ışığımızı yansıtacak birini bulduğumuz zaman, aşık olduğumuz zaman, tam orda parıl parıl parlayan bir yıldız oluyormuşuz.” diyen Ömer’e dönüşüyordu.  Çünkü aşk değiştirirdi ve onlar da birbirine vurgun, delice aşık iki kişiydi.