Yine bu bölümün best sahnelerinden biri de, Ömer’in arabanın arka kapısını kendi açarak Defne’yi yanına davet etmesi. (Gerçi Defne hala anlayamadığım bir şekilde önde oturuyor ya, evlenince herhalde geçer arkaya.) Evden çıkıp arabaya yürürlerken evin, yani prensimizin şatosunu gösteren o çekim açısı, bende o masalsı tadı daha bir yükseltiyor. Hani bir şey zaten odur, ama bazen daha bir odur ya. İşte KA bu sahne ile bende daha bir masaldır. Sonrasında ise davette yaşanan muhteşem anlar, yani kardeş kavgasının son bulmasıyla rahatlayan Ömer’in, şahane kadına şahane itiraflarından sonra gelen bomba “Evlen benimle.”

Biz ekran karşısında tüm bu olanlara erirken, bizi nelerin beklediğinden habersizdik elbette. Geldiğimiz bu aşama, bizi son derece sevindirmişti çünkü. Ama daha tamamlanmamış o kadar çok şey vardı ki. İnsan o mutluluğun içinde sarhoş olunca, gerçeklerin çok da farkına varamıyor. Bu sefer de düşüşler, daha bir sert oluyor. Biz de işte çıktığımız bu yerden, birkaç bölüm sonra kafa üstü fena çakılmıştık. Ama anın tadını çıkarmak değil mi aslolan, şimdilik ilerisini düşünmeyelim biz de o zaman. Yani, kısaca bölüm güzeldi vesselam. Sadece çıtayı değil, yanında bizi de Allahuekber dağına çıkartıp zirvenin tadına baktırmıştı. "Olsun olsun." demişti Meriç Acemi. “Sıyrılın kuşkularınızdan, daha önce yaşadığınız olumsuz duygulardan. Şimdi biraz bu yükseklikte oksijen depolayın, manzaranın tadını çıkarın.” Çıktık biz de, hatta indik bile. Şimdi ne mi yapıyoruz?

 Özlüyoruz valla… Hem de deli gibi merak ede ede…