Sene 2009. Akıllı telefonlar hayatımıza girmiş ama henüz herkesin elinde değil ve tüm hayatımızı o telefonların içinde yaşamıyoruz. Martı fotoğrafı çekmeye ve her yerde yayınlamaya yeni yeni başlamışız. İşte o günlerde iPhone marka telefon sahipleri için yeni bir bağımlılık çıkıyor ortaya. Bir oyun bu, telefona uygulama olarak indirip oynadığımız. Adı Angry Birds yani Kızgın Kuşlar. Eğlenceli bir kafa boşaltmalık oyun olarak başladığı yaşantısına akıllı telefonlar tarihinde en çok indirilen oyun olma konusunda rekorlar kırarak devam etti Anry Birds. Bu popülerliğini oyuncaklar, kitaplar, giysiler gibi birçok ürünün satışıyla da perçinleyen oyunun yaratıcısı Rovio şirketi en sonunda Angry Birds’ü sinema filmi haline getirdi. 

Bebek kuşlar çok sevimli

Kuşların yaşadığı, tropik bir adadayız. Son derece barışçıl, huzurlu ve mutlu bir kuş toplumu var karşımızda. Tek sıkıntıları uçamamak; gerçi bunu sorun eden kimse de yok aralarında. Çatık kaşlı, asabi kuşumuz Red sinirlerine hakim olmayı bir türlü başaramayıp toplumun huzurunu bozduğu için mahkeme tarafından cezalandırılıp öfke kontrolü kursuna gitmek zorunda kalıyor. Orada tanıştığı hızlı ve öfkeli sarı kuş Chuck ve sinirlenince bir bombaya dönüşüp patlayan Bomb ile birlikte uzak doğu zen öğretilerini kullanarak sakinleşmeye çalışıyorlar. Bu arada adaya garip bir gemi yanaşıyor ve içinden tuhaf yeşil domuzlar fırlıyor. Başta dost gibi görünen, sürekli gülüp dans eden ve saftorik kuşlarımızın ilgisini çeken domuzların kötü niyeti sonradan belli olunca tüm ada seferber olup domuzlarla savaşa giriyor. 

Domuzlar dostunuz değildir!

Filmimiz için konuşacak olursak seferber olma durumu eşitti öfkelenip bu öfkeyi silaha dönüştürmek. Film, kanatsız da olsa uçmayı beceren, patlayan, kuyruğuyla ateş eden savaşçı kuşların eğlenceli mücadelesine sahne olup iyilerin kazandığı, kötülerin kaybettiği eğlenceli, hoşça vakit geçirilecek bir animasyon oluyor bu noktadan sonra. Animasyon sinemasının geldiği muhteşem noktayı düşünecek olursak Angry Birds, iyilerle kötülerin klasik mücadele hikâyesine sahip, kötülerin bile kötü olmaktan çok sevimli olduğu, gücünü senaryosundaki kıvraklıktan değil aksiyonun yoğunluğundan alan bir film olunca biraz sıradan ve sönük kalıyor son yıllardaki örneklerin yanında. Yine de oyunun senaryolaşmış haline gayet başarılı diyebiliriz. Karakterler filmin başındaki ısınma turlarını atlattıktan sonra gayet eğlenceli ve seveceğimiz sevimli hallerine bürünüyorlar. Animasyon kalitesi olarak da her şey yerli yerinde. Belki çocuklardan çok büyüklere hitap edecek seviyede bir animasyon filminden bahsetmiyoruz ama ailelerin birlikte izleyebileceği son derece eğlenceli bir film var karşımızda. Hafta sonu için iyi bir seçim olabilir, böylelikle bu kuşlar neden bu kadar kızmış öğrenebilirsiniz. Filmi izleyince hak vereceksiniz zaten.